De sinaasappelwijn van Sevilla moet je nippen als whisky

"Una copa de vino de naranja, por favor" is een zin waarvan ik nooit dacht dat ik 'm uit zou spreken – totdat ik naar Sevilla verhuisde.

Vino de naranja, sinaasappelwijn, is de specialiteit van Andalusië. Wie door de straten van Sevilla loopt begrijpt gelijk waarom: enorme hoeveelheden sinaasappelbomen vullen de stad met kleur, een citrusachtig aroma, en het constante gevaar van uitglijden over een geplet stuk fruit.

Volgens de legende zou een koningin van Sevilla uit vroegere tijden heimwee gehad hebben naar haar geboortestad in de bergen, en na een lange hete zomer zou ze gedreigd hebben haar koning te verlaten als hij het niet kon doen sneeuwen. De wanhopige man plantte in de hele stad sinaasappelbomen, en tegen de lente, toen de bomen in bloei stonden, was de hele stad bedolven met bloemen. Het was misschien geen echte sneeuw, maar een tapijt van witte bloemblaadjes kwam dichtbij genoeg.

Van de bittere sinaasappels van Sevilla kan je ongelooflijk pittige jam maken, en verrassend genoeg zijn ze ook het perfecte ingrediënt voor een behoorlijk lekkere, maar verkeerd begrepen wijn.

Mijn eerste indruk van het spul was niet zo best: ik spotte het intrigerende drankje op de wijnkaart van een romantisch Sevillaans barretje waar ik op een warme avond uiteten ging. Het werd in een groot wijnglas en op kamertemperatuur geserveerd, en het smaakte naar mierzoete siroop, een soort mix tussen een blikje Fanta en hoestdrank.

Hoe is het mogelijk dat dit vreemde, viezige drankje in alle Lonely Planets staat als een typische specialiteit uit Andalusië, en waarom is het zo populair?

Als er iemand is die die vraag kan beantwoorden, is het wel de familie Gongora: wijnmakers die bekend staan om hun 'Duque de Carmona', de Rolls-Royce onder de sinaasappelwijnen.

Het wijndomein van de familie bestaat al sinds de zeventiende eeuw en ligt in de Aljarafe-regio, en wordt omringd door palmbomen en witte muren. Dit gebied is een en al vruchtbare grond, die bekend staat om haar geschiktheid voor druiventeelt. De wijnkelder-gangen staat vol met rijen houten vaten, die een sterke geur van fruitige alcohol afgeven.

Ignacio Gallego-Gongora Vilches is van de achtste generatie van de familie Gongora, en hij gaf me een rondleiding en vertelde over het wijnproces van hun oranje trots.

De basis van sinaasappelwijn komt van oude Oloroso-sherry, die uit de Garrido Fino- en Pedro Ximénez-druiven geproduceerd wordt. De druiven worden gemixt met alcohol en worden dan tussen vijf en zeven jaar lang in vaten gerijpt. Dit alcoholmengsel wordt gefilterd door een systeem van vier rijen op elkaar gestapelde vaten.

Elk jaar wordt het brouwsel dat het langst heeft gerijpt uit de onderste vaten onttrokken. Ignacio vertelde me dat ze er nooit meer dan twee derde van een vat per keer uithalen. Wanneer de onderste tonnen gedeeltelijk geleegd zijn, sijpelt de wijn uit de vaten erboven erin, waardoor de twee vloeistoffen mengen. De bovenste rij vaten worden dan met nieuwe wijn gevuld, en zo herhaalt het proces zich telkens.

Dit mengproces, dat ervoor zorgt dat wijn van verschillende vaten gecombineerd wordt, geeft de wijn haar complexe smaak. Later wordt er ook nog zure sinaasappelschil aan het mengsel toegevoegd, en dat wordt achttien maanden geweekt. Zo krijgt de drank haar karakteristieke bitterzoete bijsmaak.

Toen ik vroeg hoe lang de Gongora's al sinaasappelwijn maken, kon Ignacio me geen exacte datum geven, maar hij zei wel: "Mijn grootvader, geboren in 1890, had het vaak over hoe zijn vader en dienst grootvader de wijn maakten."

Wat ik echt graag wilde weten, was hoe de wijn gedronken moet worden. Ignacio vertelde dat de Gongora's aanraden om het als aperitief te drinken bij wat tapas, het liefst gekoeld en met wat ijsblokjes: "De smaak en het sinaasappelaroma prikkelen je zintuigen voor je echt gaat eten." Er zijn natuurlijk andere mogelijkheden, je kan ermee koken of het als dessertwijn drinken, maar het idee van deze Spaanse versie van whisky-on-the-rocks klinkt best aantrekkelijk.

Toen begreep ik pas waar ik, en waarschijnlijk veel toeristen met mij, in de fout was gegaan: ik beschouwde sinaasappelwijn als gewone wijn. De tweede ronde van mijn smaakavontuur ging stukken beter dan de eerste – de Dunque de Carmona was precies wat ik nodig had voor ik aan het avondeten begon: een heerlijke opfrisser in een whiskyglas met ijs.