Ik zou de Gentse band Shht ergens archiveren in het vakje 'bevreemdende muziek met een hoop synths en autotune, maar net zo veel gitaar'. Zelf houden ze het iets simpeler en noemen ze hun muziek 'spacerock'. Wat voor een naam je erop plakt maakt ze ook niet zo veel uit. Is het pop, rock, noise, of een reis door het heelal? Het antwoord is: ja. Als we de Vlaamse media mogen geloven, is dit een van de absurdste live-acts die België momenteel rijk is. Er worden mensen gebruikt als synthesizer-standaard. Op het podium worden bananen gepeld alsof het niets is. Er wordt op het plafond gewandeld. Of dit allemaal slechts sterke verhalen zijn, kan je op 6 december zelf zien wanneer ze naar Nederland komen voor een show in Paradiso. Tot die tijd moet je het doen met hun debuutplaat Love Love Love, die aanstaande vrijdag uitkomt, maar hieronder al exclusief te horen is. Ik belde met gitarist van de band Nathan Ysebaert, over onbegrip, mislukte podiumstunts en humor terugbrengen in muziek.
Noisey: Ha Nathan! Waar staat Shht eigenlijk voor?
Nathan Ysebaert: De naam is een beetje een tegenstelling omdat we muziek maken die erg aanwezig is. ‘Shht’ een aanmaning is tot stilte. We vonden het vooral gewoon een grappige naam voor een muziekgroep. We proberen een nieuwe sound te creëren die ergens wel vertrouwd is voor veel mensen. Er zit ook een beetje humor in, want dat is wel een belangrijk element van de band. Hoe belangrijk?
Héél belangrijk. De muziek komt natuurlijk op de eerste plaats, maar we proberen zowel live als in de studio humor in de muziek te verwerken. Omdat we daar zelf erg van houden, maar ook omdat we zelfrelativering belangrijk vinden. Sommige artiesten nemen zichzelf heel serieus en dat doen wij niet. Onze carrière en muziek nemen we wel serieus, maar uiteindelijk zijn wij gewoon vrienden die samen muziek maken. O, en we zijn erg trots op de albumcover.
Nathan Ysebaert: De naam is een beetje een tegenstelling omdat we muziek maken die erg aanwezig is. ‘Shht’ een aanmaning is tot stilte. We vonden het vooral gewoon een grappige naam voor een muziekgroep. We proberen een nieuwe sound te creëren die ergens wel vertrouwd is voor veel mensen. Er zit ook een beetje humor in, want dat is wel een belangrijk element van de band. Hoe belangrijk?
Héél belangrijk. De muziek komt natuurlijk op de eerste plaats, maar we proberen zowel live als in de studio humor in de muziek te verwerken. Omdat we daar zelf erg van houden, maar ook omdat we zelfrelativering belangrijk vinden. Sommige artiesten nemen zichzelf heel serieus en dat doen wij niet. Onze carrière en muziek nemen we wel serieus, maar uiteindelijk zijn wij gewoon vrienden die samen muziek maken. O, en we zijn erg trots op de albumcover.
Advertentie
Ja, die is wel bijzonder.
Grappig genoeg bestond die afbeelding al – hij is dus niet door ons of voor ons gemaakt. Dat is denk ik het enige wat we niet zelf gedaan hebben, de rest van het album hebben we volledig zelf gemaakt – alles zelf opgenomen, zelf geproduceerd en zelf gemixt. De cover is gemaakt door een Oekraïense artiest, Vadim Karasyov, en zijn artiestennaam is Karaska. Er zaten heel veel elementen in die afbeelding die terugkomen in het album, verrassend genoeg. Zowel tekstueel als visueel klopte alles precies.
In het jaar dat wij aan het album hebben gewerkt, is geen enkel van onze relaties overeind gebleven. Het heeft dus wel een rol gespeeld in onze levens, maar het is zeker geen breakup-plaat of zo. Verder gaan onze teksten over existentialisme, het universum, religie, over de absurditeit van het leven, over geld en armoede, de maatschappij en onzekerheid. En over LSD-trips, denk ik.
Haha, nee hoor. Op dat vlak zijn we hele brave jongens. Zo bevreemdend klinkt jullie muziek wel soms. Willen jullie graag een beetje onbegrepen blijven?
Ja, ik denk het wel. We brengen mensen graag in de war. Onbegrepen blijven vind ik heel goed eigenlijk, maar als mensen ons verkeerd begrijpen is dat soms een beetje vervelend. Ik denk dat dat altijd wel zo zou blijven, omdat we ook graag heel dubbelzinnig zijn. Het kan zoiets zijn zoals jij nu zegt, dat mensen denken dat we drugs gebruiken terwijl we dat niet doen. Ik vind dat niet zo heel erg, dat mag in het gewisse blijven. We proberen wel een bepaalde sfeer te creëren bij onze live-shows, waar mensen zich in kunnen vinden. Ik heb inderdaad gehoord dat jullie shows erg raar kunnen zijn.
Onze shows zijn altijd energiek. We proberen mensen gelukkig te maken. Michiel, onze frontman, stelt vragen aan het publiek en onze bassist James heeft een tijdje yoga-sessies gehouden tijdens de show. Bij onze releaseparty waren er ook twee meisjes die de albumcover naspeelden. Ze gingen net als die twee monniken op de hoes, in dezelfde kledij, geblinddoekt op het podium een boek zitten lezen. We willen graag dat mensen achteraf denken: ik weet niet wat ik gezien heb, maar ik vond het heel goed. Het blijft wel een zoektocht, want soms pakt iets anders uit dan we ons hadden ingebeeld. O ja?
Ja. We denken soms dat iets visueel erg sterk gaat zijn, maar dan blijkt het te storend. We hadden eerst een jongen die op het podium de synthesizer van de toetsenist voor hem vasthield, als een soort levende standaard. We kregen toen weleens te horen dat het een beetje afleidde van de muziek. Jullie gebruiken een hoop autotune, iets wat ik niet vaak in ‘rockmuziek’ hoor. Hoe is dat in jullie nummers terechtgekomen?
We hebben daar heel bewust voor gekozen. Je hoort het inderdaad zelden in rockmuziek, en het zorgt ook wel voor een bepaalde afstandelijkheid. Het haalt een beetje het menselijke eruit en dat vind ik vind wel boeiend. Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter.
Grappig genoeg bestond die afbeelding al – hij is dus niet door ons of voor ons gemaakt. Dat is denk ik het enige wat we niet zelf gedaan hebben, de rest van het album hebben we volledig zelf gemaakt – alles zelf opgenomen, zelf geproduceerd en zelf gemixt. De cover is gemaakt door een Oekraïense artiest, Vadim Karasyov, en zijn artiestennaam is Karaska. Er zaten heel veel elementen in die afbeelding die terugkomen in het album, verrassend genoeg. Zowel tekstueel als visueel klopte alles precies.
Waar gaat het album over dan?
In het jaar dat wij aan het album hebben gewerkt, is geen enkel van onze relaties overeind gebleven. Het heeft dus wel een rol gespeeld in onze levens, maar het is zeker geen breakup-plaat of zo. Verder gaan onze teksten over existentialisme, het universum, religie, over de absurditeit van het leven, over geld en armoede, de maatschappij en onzekerheid. En over LSD-trips, denk ik.
Haha, nee hoor. Op dat vlak zijn we hele brave jongens. Zo bevreemdend klinkt jullie muziek wel soms. Willen jullie graag een beetje onbegrepen blijven?
Ja, ik denk het wel. We brengen mensen graag in de war. Onbegrepen blijven vind ik heel goed eigenlijk, maar als mensen ons verkeerd begrijpen is dat soms een beetje vervelend. Ik denk dat dat altijd wel zo zou blijven, omdat we ook graag heel dubbelzinnig zijn. Het kan zoiets zijn zoals jij nu zegt, dat mensen denken dat we drugs gebruiken terwijl we dat niet doen. Ik vind dat niet zo heel erg, dat mag in het gewisse blijven. We proberen wel een bepaalde sfeer te creëren bij onze live-shows, waar mensen zich in kunnen vinden. Ik heb inderdaad gehoord dat jullie shows erg raar kunnen zijn.
Onze shows zijn altijd energiek. We proberen mensen gelukkig te maken. Michiel, onze frontman, stelt vragen aan het publiek en onze bassist James heeft een tijdje yoga-sessies gehouden tijdens de show. Bij onze releaseparty waren er ook twee meisjes die de albumcover naspeelden. Ze gingen net als die twee monniken op de hoes, in dezelfde kledij, geblinddoekt op het podium een boek zitten lezen. We willen graag dat mensen achteraf denken: ik weet niet wat ik gezien heb, maar ik vond het heel goed. Het blijft wel een zoektocht, want soms pakt iets anders uit dan we ons hadden ingebeeld. O ja?
Ja. We denken soms dat iets visueel erg sterk gaat zijn, maar dan blijkt het te storend. We hadden eerst een jongen die op het podium de synthesizer van de toetsenist voor hem vasthield, als een soort levende standaard. We kregen toen weleens te horen dat het een beetje afleidde van de muziek. Jullie gebruiken een hoop autotune, iets wat ik niet vaak in ‘rockmuziek’ hoor. Hoe is dat in jullie nummers terechtgekomen?
We hebben daar heel bewust voor gekozen. Je hoort het inderdaad zelden in rockmuziek, en het zorgt ook wel voor een bepaalde afstandelijkheid. Het haalt een beetje het menselijke eruit en dat vind ik vind wel boeiend. Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter.