Wiegedood: muziek om de dagen mee door te komen

Het is het begin van de lente en ik ben in Fort 5 in het Vlaamse plaatsje Edegem. Een langharige man op leeftijd ligt in comateuze toestand tegen de bar op de grond. Hij ligt daar vredig te snorren terwijl Wiegedood gestaag het podium tot as reduceert. Ik moet denken aan de serie albums van diezelfde band: De Doden Hebben Het Goed. Onlangs ging Wiegedood nog eens het podium op in De Kreun in Kortrijk, deze keer om dat drieluik van platen aan één stuk door te brengen.

Dat doen ze om hun derde album, DDHHG III, aan het publiek voor te stellen. De plaat kwam vorige maand uit op Century Media, wereldwijd een van de grotere labels in het genre. Wiegedood (opgericht door Amenra- en Oathbreaker-leden Levy Seynaeve, Gilles Demolder en Wim Coppers) zit nu middenin een uitgebreide tour met shows en festivals op nagenoeg elk continent. Reden te meer dus om hen te checken wanneer ze weer eens in de buurt spelen. Ik sprak met gitarist en zanger Levy Seynaeve over Wiegedood en hun kenmerkende, razend brutale black metal — zo ontoegankelijk als dat het oerdegelijk is.

Noisey: De naam Wiegedood kun je moeilijk subtiel noemen. In dat opzicht past-ie heel goed bij jullie grove sound, maar levert het jullie ook problemen op?
Levy Seynaeve: Er zijn wel Engelstaligen die de vertaling vragen en dan schrikken ze al eens. Over het algemeen valt het wel mee. Ondertussen zijn we enkele jaren verder en is de naam toch redelijk aanvaard.

De naam lag al vast voordat jullie materiaal begonnen schrijven. Hoe kwam je erop?
Wim kwam ermee op de proppen. We wilden sowieso een Nederlandstalige naam. Het is een metafoor voor de dingen in het leven die je niet onder controle hebt, die je gewoon moet aanvaarden zoals ze komen. Zo gaat het met wiegendood natuurlijk ook. Het is niet bepaald subtiel inderdaad, maar zo trekt het wel de aandacht.

DDHHG III zag op 20 april het daglicht bij Century Media. Hoe blikken jullie terug op deze afsluiter van de reeks?
Trots. Ik had de eerste twee delen ingekaderd aan mijn muur hangen. Nu is de reeks compleet en dat voelt echt goed. Het is vooral ook cool om de evolutie te merken in hoe we met ons drieën muziek maken. Gilles, Wim noch ik hebben echte roots binnen dat genre. We komen allemaal meer uit een hardcore-achtergrond. Dan ben je in het begin iets terughoudender om direct met clichés te gooien.

Wat is het rode draad dat de albums verbindt?
Op het gebied van teksten heb ik me per plaat gefocust op wat er zich op dat moment in mijn leven afspeelde. Bij Amenra zie je een soortgelijke methode. Ik ben ook geen verhaaltjesverteller, dit lijkt me veel meer oprecht. Ik snap de Satan-aanbidding binnen black metal zeker, maar het is niet aan mij besteed om daarover te schrijven. Ook door persoonlijke ervaringen te bezingen kan er heel wat schaduw ontstaan.

Op de nieuwe plaat zitten vocals waarvan ik eerst dacht dat er een sample of een gastmuzikant voor was ingeschakeld. Heb je die inspiratie opgedaan door naar bepaalde bands te luisteren?
Zeker, de zanger van Funeral Mist bijvoorbeeld, Daniel Rostén, vind ik heel goed. Hij verzorgt sinds het iconische Plague Angel uit 2004 ook de vocals bij Marduk. Ik luisterde eerst vooral naar de meer atmosferische stijl. Wolves in the Throne Room bijvoorbeeld of Celestia en Mortifera uit Frankrijk. Heel erg repetitief en deprimerend. Door de jaren heen ben ik de iets meer agressieve stijlen gaan opzoeken, à la Marduk en Gorgoroth. Wiegedood is voor ons de opsomming van al die geluiden.

Hoe zijn jullie op het idee gekomen voor de clip van de titeltrack, waarin een naakte man boven een groot kampvuur hangt?
Wederom een idee van Wim. Gilles en ik dachten eerst dat we daar nooit iemand voor zouden vinden. We wilden in ieder geval samenwerken met Jonas Hollevoet, die ook de clip ervoor had gedaan. We hadden hem nog maar net verteld over ons idee of we kregen telefoon dat een oude schoolmaat van hem dat wilde doen. De locatie waar de clip werd opgenomen, is de barak waar Ronald Janssen een van zijn slachtoffers heeft gemaakt. Een erg luguber plekje om zoiets op te nemen. Hij heeft er een kwartier naakt gehangen, terwijl het ijskoud was.

Bestaat er eigenlijk zoiets als een Belgische blackmetalscene? Bands als LVTHN, Alkerdeel en Witch Trail bestaan redelijk op zichzelf. Hoe komt dat?
Er is niet echt een eenduidige stroming of een Belgische stijl. In vergelijking met bijvoorbeeld Noorwegen is het bij ons een heel ander verhaal. Misschien heeft België zo veel verschillende bands dat een scene vormen moeilijk ligt. Ik zie bovendien niet overdonderend veel jonge bands opstaan.

Ontbreekt er een jonge garde in de underground metalwereld?
In België zie je inderdaad heel weinig 'kids' op shows. Er zijn er wel enkelen die eens nieuwsgierig zijn en komen kijken met vrienden, maar dat zijn niet de jonge kereltjes met een Dissection shirt die alle klassiekers kunnen opnoemen, nee. Er zijn maar zelden Belgische black metaloptredens.

Met Wiegedood kozen jullie voor het eerst voor razende black metal: niet meteen de meest toegankelijke muziek maar toch populair. Wat is jullie geheime ingrediënt voor Wiegedood? We horen vaak dat mensen blij zijn dat we onze muziek zonder al te veel vuurwerk, wierook en schmink brengen. Persoonlijk heb ik het wat gehad met dat enorm theatrale van sommige blackmetalbands. Af en toe is het cool maar daar tegenover staat dan die ene band die als eerste op de line-up meer dan een uur speelt en met zijn capriolen heel de backstage onder het varkensbloed en de verf doet lopen. Daar word ik niet meteen warm van. We staan er om onze muziek te spelen.

We kunnen bij het gros van de Church of Ra-bands spreken over een zekere hype. Enerzijds fantastisch omdat het zo veel erkenning oplevert, anderzijds komt er een specifiek soort fan op af die vooral graag een mooie tote bag wil.
Wat Wiegedood betreft, maakt me dat echt niet veel uit. Wie er voor ons staat als we spelen of waarom ze daar staan? Wij staan er in de eerste plaats voor ons eigen plezier. Uiteindelijk moet iedereen voor zichzelf de oprechtheid van zijn keuzes inschatten. Er zijn altijd mensen die cool willen zijn, maar daar maak ik me niet druk om.

Het is ook een compliment dat mensen zich specifiek met jullie band willen identificeren.
Zeker. Op het einde van de rit probeer ik gewoon mijn dagen door te komen. Ik doe dat door het podium op te stappen, anderen door met een pint in de hand naar bands te gaan kijken. Na een show met Oathbreaker kwam er eens een meisje ons in tranen bedanken voor de enorme ervaring. Dat doet wel iets met je.

Meer Wiegedood vind je op hun Bandcamp .