Donny Benét maakt vrouwenmuziek voor iedereen

Ik heb geen idee hoe Australiërs er in de jaren tachtig uitzagen, maar ik hoop precies zoals Donny Benét. Ik leerde hem kennen toen ik verdwaalde op YouTube, zoals je dat weleens doet. Zo vind ik vaker pareltjes, zoals deze video over wasbakken afkitten. Maar zo ook de video’s van de Australische Donny Benét, een kalende muzikant met een felgekleurd pak, een enorme collectie synthesizers en fantastische videoclips.

In zijn video voor het liedje Working Out zag ik mannen heupwiegen in korte broekjes. Vervolgens vlogen er kipdrumsticks voorbij, speelde een man op twee saxofoons tegelijk en ontblootte Donny zijn harige schouders. Ik was verkocht. Niet per se vanwege de mannenheupen of de drumsticks, maar omdat het nummer ongelofelijk verslavend is. Ik word altijd vrolijk van zijn muziek en ik zou mezelf omschrijven als zijn grootste fan.

De 36-jarige Australiër is inmiddels bezig aan een soort omgekeerd tussenjaar, en reist in zijn eentje door Europa. In 25 dagen geeft hij 21 shows en laat schijnbaar overal poelen vol zweet achter – als we zijn Instagram moeten geloven. Ik sprak The Don vlak voor zijn show in het Skatecafé over zijn snor, oesters delen en trieste hotellobby’s.

Noisey: Ha Donny, hoe is het om in je uppie door Europa te touren? Is dat niet eenzaam?
Donny Benét: Ik heb nog geen tijd gehad om me alleen te voelen. Een Nederlandse tourmanager heeft mijn shows geboekt, maar ik wist niet dat het er zo veel zouden zijn. Nederlanders pakken wel door, haha. In de laatste week heb ik meer tijd. Misschien dat ik dan eenzame wandelingen over het strand maak, en heimwee krijg.

Veel van je shows zijn uitverkocht.
Ja, het is overweldigend. Van kleine, volle zalen tot een festival in Slowakije voor tweeduizend man, waar iedereen meezong. Absurd. De dag na die show speelde ik weer in een klein zaaltje in Leipzig. Mensen zingen mee, en als ze mij nog niet kennen, vertrekken ze als fans.

Ben je in het echt net zo’n soepele verleider als in je liedjes?
Haha, ja. Of nou ja, ik wil niet overkomen als een viezerik, het is allemaal heel onschuldig. Mijn teksten gaan over verleiden, maar op een meer klassieke manier. Niet zomaar in iemands billen knijpen, maar: “Je bent prachtig, wil je wat oesters en champagne met mij delen?” Bovendien verneder ik mezelf vaak in mijn teksten omdat ik zo’n matige minnaar ben. Dat is natuurlijk grappig. We mogen best wat romantischer zijn met z'n allen. Ik zou nu geen tiener willen zijn.

Je nummers gaan vaak over romantiek en seks. Zelfs sporten is een metafoor voor seks. Is dat jouw ding, dingen sexy maken?
Ik denk het! Ik zal in elk geval nooit een oprecht, akoestisch album opnemen, als singer-songwriter. Dat is niet wie ik ben. Kijk naar mijn kapsel. De meeste mannen worden bang als ze kaal worden, of doen een pet op. Ik denk: fuck it.

Was dit kapsel je eerste keus toen je kaal werd?
Ik werd op mijn 21e kaal. Ik schaamde me, dus ik schoor de zijkanten eraf. Pas toen ik dertig werd, boeide het me niet meer.

Was dat ook het begin van de snor?
Nee, die kwam later. Voor een clip werkte ik samen met een coole Griek met een grote snor. Hij moest mijn vader voorstellen. Vlak voor de opnames dook ik mijn auto in en heb ik in de achteruitkijkspiegel mijn baard eraf geschoren. Sindsdien heb ik een snor. Het is allemaal onderdeel van de performance.

Het is een goede look. Maar is het alleen performance? Je loopt er in het dagelijks leven mee over straat.
In Australië zeggen ze: “You’ve got a face like a dog’s asshole.” Het komt erop neer dat je een gezicht hebt dat je niet snel vergeet. Zo’n gezicht heb ik. Mensen herkennen me op straat en willen met me op de foto.

Hoe serieus moeten we jou nemen? Is Donny Benét een typetje?
Dat is het grappige. In Australië dachten ze in het begin: wat de fuck gebeurt hier? Maar Australiërs maken zichzelf graag belachelijk, en het maakt ons uiteindelijk niet uit of een show echt of nep is. Volgens mij snappen Europeanen de Australische humor niet zo goed. Wij zetten onszelf graag te kakken. Ik ben midden dertig, kaal, een beetje te dik en ik heb een snor, dus seks en romantiek is het laatste wat ze van mij verwachten. Voor mij is het echt, als ik op het podium sta. Maar ik wil een beetje mysterieus blijven. Een goochelaar vertelt ook niet hoe hij een konijn uit zijn hoed tovert.

Ik ben een groot fan van je. Niet alleen vanwege je muziek, maar ook door de clips. Working Out doet me denken aan Call on Me van Eric Prydz.
Haha, dat is cool. Ik herinner me nog dat dat nummer uitkwam en continu op tv was. Ik dacht: wow, wat is dit voor video? Nog steeds eigenlijk. Dat zou tegenwoordig niet meer kunnen. Die clip is best seksistisch eigenlijk. Video’s waren toen allemaal hetzelfde, en best smerig. Spuit een paar vrouwen in bikini’s nat met een tuinslang en zet een playbackende, vijftigjarige rocker ernaast. Iedereen deed dat.

Konichiwa is denk ik mijn favoriete video op YouTube. Waarom zit er eigenlijk Nederlandse ondertiteling onder?
Haha, ik wist dat je dat ging vragen. De regisseur wilde dat het leek op een spaghettiwestern, en dus ondertiteling had. We probeerden alles: Italiaans, Grieks, Duits. Maar Nederlands ziet er gewoon het beste uit. Het is dus puur uitstraling. Sorry dat het geen diepere betekenis heeft.

Hoe hebben jullie die clip gemaakt?
Na het huren van de set was het geld op, maar gelukkig kennen we wat stuntmannen. We hoorden dat iemand zichzelf wel in de fik wilde zetten. “Kunnen we daar wat mee?”, vroeg iemand. Dus we lieten een stuntman saxofoon spelen met brandend haar.

O ja, dat gebeurt ook nog. Ik bedoelde meer de 120 dansende Donny’s.
Nou, ik dacht dat ze dat allemaal digitaal zouden doen. Op de dag zelf hoorde ik dat het allemaal in één shot moest, en ik dacht: fuck. Het bleek dat ik heel snel naar de juiste plek moest rennen voor ik weer in beeld kwam. En het was oppassen dat ik niet door mezelf heen liep. De Donny’s die later de kamer inlopen zijn wel digitaal.

Hoe omschrijf ik jouw muziek aan iemand die het niet kent?
Pff, geen idee. Het is geen jarentachtigmuziek. Misschien een soort moderne italodisco. Maar meestal zeg ik gewoon dat het vrouwenmuziek is.

Luisteren er veel vrouwen naar je muziek?
Nou, naar mijn eerste shows kwamen vooral nerdy gasten. Sowieso veel mannen. Dus ik zei dat zij achterin moesten staan en de vrouwen vooraan. Tegenwoordig is mijn publiek beter verdeeld. Je ziet nu ineens surfers bij mijn shows, omdat mijn muziek onder surfvideo’s zit. Ik ben al heel blij dat er zoveel mensen komen, dat was vroeger wel anders.

Stond je vaak voor lege zalen?
Ik heb een tijdje basgitaar gespeeld in hotellobby’s. Dat was vreemd, maar het betaalde extreem goed. In drie uur verdiende ik twee weken aan huur. Maar je speelt niet voor een publiek. Je keek vooral naar de mensen aan de bar, zag ze langzaam dronken worden en tevergeefs proberen om iemand te versieren. Ik heb daar echt trieste shit gezien.

Zaten er nooit magische momenten tussen? Een beetje romantiek?
Nooit. Niet in een vijfsterrenhotel. Rijke mensen zijn vreselijk. Hotelbars zijn vreselijke plekken om op te treden. Maar doordat ik daar veel speelde, geniet ik nu wel meer van spelen voor een publiek.

Hoe voelt dat voor jou?
Van tevoren vind ik het altijd spannend, en eet ik slecht. Na een show is er die ontlading. Het voelt dan alsof je fantastisch gegeten hebt. Of alsof je net goede seks hebt gehad. Een sigaret na de seks, dat gevoel.

Ben je eigenlijk heel beroemd in Sydney?
Ik denk dat ik wat dat betreft in de D-klasse val.