De jongens van Broederliefde zijn niet langer Ambassadeurs van de Vrijheid. Nadat er beelden opdoken waarin Emms tijdens de bekerfinale tussen Feyenoord en Utrecht antisemitische leuzen riep, besloot het Nationaal Comité 4 en 5 mei dat Broederliefde geen geschikte kandidaat is.Ik moest denken aan het jaar dat ik een seizoenkaart bij Feyenoord had. Dat was, ondanks de aanwezigheid van Pellè, geen groot succes. Na zes thuiswedstrijden waarin kinderen onbelemmerd meezongen met offensief domme teksten over 'joden', besloot ik dat er positievere plekken zijn om je zondagmiddag door te brengen.Wat ik wil zeggen: antisemitische teksten zijn niet oké, en zeker in een context waarbij het onderdeel zou zijn van een 'supportersclub' ronduit schadelijk. Er zijn voldoende intelligente dingen geschreven over de supporterscultuur waarin de ene club zich afficheert als 'joden' en de andere club daar vervolgens verwerpelijk op anticipeert. Daar gaan we het verder niet meer over hebben.Dat Emms zich in die context liet gaan, is hoe je er ook naar kijkt dom. Ook als je enigszins aangeschoten meemaakt dat Feyenoord voor het eerst een prijs pakt, zijn er betere liederen te bedenken om aan te heffen.De vraag is nu wat het Comité moet doen wanneer er beelden opduiken waarop een van de ambassadeurs zich nogal keert tegen de geest van Bevrijdingsdag. Want waarom zou het Comité de terechte kritiek over die domme uitspraken voor de rekening willen nemen?Maar toch missen we hier een kans. De unieke opmars van Broederliefde is een van de meest overtuigende bewijzen dat 'de straat' de macht heeft overgenomen in het vaderlandse poplandschap. Ze verbraken records en doorbraken een nogal eentonig, wit beeld van succes in Nederland. Dit jaar zag ik ze bij De Vrienden van Amstel Live, een duidelijke erkenning dat ze tot de smaak van heel Nederland zijn doorgedrongen. Het ambassadeurschap is een nog mooiere erkenning.Wie weleens op een Bevrijdingsfestival is geweest, weet dat het nogal lijkt op bijna alle andere festivals in Nederland. Er is bier, ergens op een podium speelt een artiest en waar je ook kijkt, bijna iedereen is wit. Als er een type festival is waarbij dat eigenlijk best jammer is, is dat het Bevrijdingsfestival.Idealiter komt Nederland daar samen om vrijheid te vieren. Juist een act als Broederliefde had daar voor een interessante, diverse impuls kunnen zorgen. Juist Emms had daar eindelijk eens echt iets interessants over vrijheid kunnen zeggen.Wat hoe intelligent en welbespraakt veel ambassadeurs vaak ook zijn, er zijn er maar weinig die verder komen dan wat obligate overpeinzingen, waar overigens ook niemand echt heel geïnteresseerd naar luistert.Emms is als voorbereiding op zijn ambassadeurschap naar Auschwitz geweest. Hij heeft daar de gevolgen van antisemitisme gezien. Het persbericht vertelt dat daar 'het kwetsende karakter' van zijn uitspraken nog duidelijker werden voor Emms. Hij zal daar dus, als hij op al die podia staat, zeer waarschijnlijk best iets nuttigs over kunnen zeggen.Misschien had hij wel van de mogelijkheid gebruik gemaakt om de (voor een veel te grote groep) genormaliseerde vorm van antisemitisme eens te doorbreken. Misschien heeft hij, juist door deze aanloop, wel iets over te brengen dat boze clubbestuurders, organisaties, burgemeesters en lege stoelen van vertrokken seizoenkaarthouders niet lukt.Uiteraard is het aan het Comité, en in het huidige meningenklimaat is het misschien ook onmogelijk om in dit soort kwesties te kiezen voor verbinden in plaats van uitsluiten. Laten we dan hopen dat Broederliefde samen met Emms volgend jaar een divers en aandachtig publiek zal aanspreken met dat waar ze goed in zijn, en dat wat ze hebben geleerd.Dat zou pas een mooie invulling van vrijheid zijn.Coverbeeld is een still uit 'Het Is Een Feit'.
Advertentie
Advertentie