We spraken Meester Bart over hoe het is om al 3 jaar en 10 maanden beroemd te zijn

Een kleine vier jaar geleden interviewden we Meester Bart, omdat hij een geinig blog bijhield waar hij uitspraken van zijn leerlingen (hij geeft les op de Open Schoolgemeenschap Bijlmer) op publiceerde. Daarna ging het hard met Bart Ongering (34): 170.000 likes op zijn facebookpagina, columns in Spits en Trouw over het docentschap en een boek bij uitgeverij Lebowski.

Inmiddels is dat blog met uitspraken verdwenen, maar niet getreurd: binnenkort verschijnt zijn nieuwste boek Meester Bart op zijn best, een verzameling van columns. Het leek ons geinig om deze aanleiding aan te grijpen voor een terugblik op de afgelopen jaren van de bekendste leraar van Nederland.

VICE: Hey Bart. Je werd in korte tijd een beroemd man, vier jaar geleden. Weet je nog hoe dat ging?
Bart Ongering: Een goede vriend postte jullie stuk op mijn Facebook. Die dag gaf ik gewoon les, en ik had mijn telefoon in mijn broekzak zitten, met de facebookmeldingen nog aan. Dat ding bleef de hele dag trillen en binnen een dag had ik er tweeduizend volgers bij. De volgende dag belde Het Parool, drie dagen later Het Jeugdjournaal en daarna de radio.

Waarom ging het zo hard denk je?
Kennelijk was zoiets er nog niet - een docent die de uitspraken van z'n leerlingen blogt. Mijn blog had ook een optimistisch geluid en een grappige toon, dat speelde ook mee denk ik.

Het blog is inmiddels weg.
Ik ben met die uitspraken gestopt toen iemand op straat een keer zei: "Jij bent toch Bart, van die uitspraken?" Dat wilde ik niet zijn, ik heb meer te vertellen. Toen probeerde ik mijn mening in columns en verhalen te verwerken.

Je geeft nog steeds les op dezelfde school. Ik denk dat de verhalen die je vertelt best wel meespelen in het beeld dat mensen van onderwijs in de Bijlmer hebben. Sta je daar weleens bij stil?
Nou, de dingen die ik beschrijf zijn universeel, dezelfde verhalen hoor je ook op scholen in andere delen van Nederland. Toch zijn er mensen die zeggen dat de Bijlmer een wijk is met alleen maar probleemkinderen, en dat ik dat beeld zou bevestigen. Ik zie dat zelf helemaal niet zo.

Speelt het beeld dat mensen van kids in de Bijlmer hebben, en jouw rol daarin, weleens mee in wat je wel en niet opschrijft?
Ja, dat denk ik wel. Ik kan bijvoorbeeld een verhaal schrijven over dat er een leerling stoned in de klas zit, maar dat is dan precies zo'n bevestiging van het beeld dat mensen hebben. Het gebeurt bijna nooit – ik geloof dat sowieso maar drie procent van de middelbare scholieren weleens een jointje rookt onder schooltijd – en het is ook niet relevant, dus waarom zou ik er dan over schrijven?

Heb je weleens moeite gehad met die rol van beeldvormer?
Ik schreef ooit een stuk over een meisje dat was weggelopen van huis. Dat heeft in de krant gestaan, maar ik heb het bewust niet in mijn nieuwe bundel gestopt, omdat ik dacht: dat is niet handig, te veel leraren en leerlingen weten om wie het gaat. Ik wil niet dat mensen weten dat het over bijvoorbeeld hun overbuurmeisje gaat.

In je bundel van columns komt van alles voorbij: transgenders, tienermoeders, vluchtelingen, mensen met kanker. Zijn er ook dingen waar je bewust niet over schrijft?
Seksueel geweld thuis, of aanrandingen. Ik ben vrij eerlijk over dingen die in de klas gebeuren, maar ik zal niet zo snel opschrijven dat een kind is aangerand door haar eigen vader. Dat vind ik een te groot onderwerp voor een verhaal van 450 woorden.

Je hebt als leraar een voorbeeldfunctie. Is dat soms niet lastig? Het lijkt me bijvoorbeeld nogal ongemakkelijk om katjelam op een feestje een leerling tegenkomen.
Toen ik begon met lesgeven was ik 26 en ging ik nog regelmatig uit – nu is dat minder, maar toch. Je kunt niet zeggen dat je op vrijdag even geen leraar bent. Dus op een bankje op straat een jointje roken, of dronken op een feestje staan, dat kan eigenlijk niet meer, want je weet dat je leerlingen of ouders kunt tegenkomen. Je wil niet die leraar zijn die ze kennen uit het uitgaansleven.

Je bent op zich pas 34, maar voel je je eigenlijk oud als je de hele tijd tussen de pubers zit?
Ik dacht altijd wel dat ik de docent was die een beetje bij was, maar dat ben ik dus blijkbaar totaal niet. Zij zitten nu aan de vlogs en Musical.ly, die app waarmee je een videoclip kunt opnemen. Daar zijn ze helemaal wild van.

Haha.
Voor de vakantie liet ik een filmpje op BBC zien over Janet Jackson. Mijn leerlingen wisten niet eens wie zij was. Ze vonden het maar gek, een vrouwelijke Michael Jackson. Toen dacht ik wel: sjonge, wat gaat dat snel, als ze dat al niet meer kennen. Ik vertelde ze ook weleens dat ik vroeger ook Fifa heb gespeeld, maar dat door de weinige pixels de voetbal soms een vierkant leek. Ik werd toen echt uitgelachen.

Wat is het geinigste wat je ooit hebt meegemaakt als Meester Bart?
Ik werd een keer door de kinderen als een soort god behandeld, omdat ik drie seconden in RTL Late Night had gezeten. Dat ging over hoe je praat met de kinderen in de klas na zoiets als de aanslagen in Parijs. De dag erna stonden de kinderen rijen dik voor de ramen van mijn lokaal. Sommigen hebben het er nog steeds over.

Wat doen scholieren van nu beter dan millennials?
Zij kunnen luisteren naar een klasgenoot zonder het meteen af te doen als onzin. Bij ons is het toch vaak 'ik, ik, ik' en 'mijn mening is het enige dat telt'. Dat doen zij toch beter.

Fijn te horen. Het ga je goed, Bart!

Maandag 7 november is de presentatie van Barts nieuwe boek, hij zou het zeer leuk vinden om jullie daar te ontmoeten.