De beste lhbt-films van 2018

Lhbt-cinema is absoluut niet iets nieuws, en heeft wel eerder briljante jaren gekend – vanaf de jaren zestig waren er al een hoop queerfilms te zien. Maar het is pas een recente ontwikkeling dat films over de queergemeenschap zo makkelijk te vinden zijn. De afgelopen jaren hebben we bijvoorbeeld succesverhalen van queers gezien in de vreselijke goeie film Moonlight en de, naar mijn mening, wat minder goeie film Call Me By Your Name.

Dat de zichtbaarheid van queerfilm groter wordt komt met name door streaming. Netflix scoorde dit jaar met de charmante lesbische film Duck Butter en de highschool dramafilm Alex Strangelove. Love, Simon was dit jaar in 2400 bioscopen in de Verenigde Staten te zien. Bohemian Rhapsody is commercieel gezien de meest succesvolle lhbt-film aller tijden. Films die complexere verhalen over queers en identiteit vertellen, zoals The Wound en Tranny Fag, zijn misschien nog niet zo zichtbaar, maar ook niet onmogelijk om te zien.

Het is hartstikke verfrissend dat bijna alle lhbt-films uit 2018 geen pijnlijke ‘uit de kast’-verhalen zijn: het merendeel van de personages leiden gewoon hun echte levens, waar het queerschap onderdeel van is. Sommige films komen zelfs tot een goed einde. Bekijk hieronder een verzameling van de beste lhbt-films van 2018, met daarbij een eervolle vermelding voor Disobedience, Mario, Alex Strangelove, Studio 54, The Gospel According to André en The Happy Prince.

High school-films zijn terug van weggeweest dankzij Ariana Grande’s nummer thank u, next en de Netflix-hit To All the Boys I’ve Loved Before. Love, Simon is een zoete hommage aan de wat meer gepolijste kant van dit genre, waar acné niet bestaat en middelbare scholieren in auto’s rijden die meer waard zijn dan mijn hele jaarsalaris. Love, Simon draait om een Instafamous jongen die worstelt met zijn geaardheid. Hij voelt zich niet op zijn gemak, wat leidt tot nachtmerries waarin hij een musicalster wordt (“Ik ben toch niet zó gay,” verzekert hij zichzelf na zo’n droom). Love, Simon is een vermakelijke film, ook al is-ie niet perfect.

Het echte leven van modeontwerper Alexander McQueen was al een film op zich, en deze fantastische documentaire is daar het bewijs van. Het laat zijn majestueuze creaties zien vanuit een verfrissend perspectief. Documentaires over mode willen nog weleens aanvoelen als een soort verkapte reclame, maar in deze docu wordt de hoofdpersoon zeker niet met fluwelen handschoentjes behandeld. De film laat van dichtbij zien hoe de ontwerper worstelt met zijn coming-out, verslavingen en depressie. Maar het hoogtepunt bestaat juist uit oude archiefbeelden waarop we een jonge McQueen zien dansen, lachen, knippen en naaien. De pure vreugde van jonge queer.

In A Fantastic Woman staat Maria Vidal (Daniela Vega) op instorten – ze slaat tegen bokszakken en klimt op een auto om het dak aan gort te stampen. Maria is een Chileense transvrouw die net haar grote liefde heeft verloren, en in aanraking komt met zowel emotioneel geweld (ze wordt buitengesloten door de familie van haar overleden man) als fysiek geweld (vanwege transfobische sukkels die de spot met haar drijven). Het acteerwerk van Vega trekt de meeste aandacht: de film is op haar eigen ervaringen gebaseerd, en ze slaat zich veerkrachtig door alle tegenslagen heen. De film is elegant geschoten, al geeft het je evengoed een benauwend gevoel. Het maakt je hoe dan ook nieuwsgierig naar wat deze fantastische vrouw nog meer heeft gedaan.

In de jaren zeventig wilde William Burrough een pornofilm van zijn boek The Wild Boys maken. Hij kreeg het nooit voor elkaar, maar veertig jaar later is er iets veel beters voor in de plaats gekomen. De Franse regisseur Bertrand Mandico toverde het boek om tot koortsachtige fantasiewereld, waarin een groep losgeslagen tienerjongens wordt verbannen naar een eiland waar geen gendernormen heersen en er zomaar piemels op de grond kunnen vallen. Dat, maar ook de weelderige set en de poëtische vertelvorm maken het tot een van de meest bizarre queerfilms van het jaar.

Dit verhaal gaat over een lesbisch stel dat in een Londense woonboot woont. Het begint met een vrij realistische seksscène in de buitenlucht, wat je achterlaat met een warm gevoel dat voor de rest van de film bij je blijft. De film gaat ook over de typische dingen waar ze binnen hun relatie tegenaan lopen, zoals de twijfel over het nemen van een kind, en hoe. Deze personages, die fantastisch gespeeld zijn door Oona Chaplin en Natalia Tena (ook bekend van Game of Thrones), voelen als de vrienden die je nooit hebt gehad. Spanning is er ook – als je Hereditary even niet meerekent, heeft het misschien wel de engste eettafelscène van het jaar.

Ik ben een van de weinigen die The Bisexual, de sitcom van Desiree Akhavan, helemaal niet zo boeiend vond. Maar The Miseducation of Cameron Post, die ook van deze Iraans-Amerikaanse regisseur is, maakt een hoop goed. De hoofdpersoon, gespeeld door een fenomenale Chloë Grace Moretz, moet in conversietherapie nadat ze betrapt wordt met een meisje – ze wordt namelijk verwacht hetero te zijn. Bij die therapie komt ze gelijkgezinden tegen, in wie ze een nieuwe, veel warmere familie vindt.

De Braziliaanse transgender Linn Da Quebrada leeft in armoede, maar dat vergeet je haast als je deze artiest bezig ziet op het podium: daar is ze brandgevaarlijk, en komt ze met teksten op de proppen als “stap in mijn anus, het is zo groot als een huis.” De documentaire is rauw, maar ook intiem, zeker wanneer de lens zich op haar lichaam focust, of ze simpelweg aan het koken is met haar moeder. Bixa Travesty kwam in Brazilië een paar maanden uit voordat de homofobische Jair Bolsonaro tot president werd verkozen – je zou het kunnen zien als veerkrachtig antwoord vanuit de lhbt-gemeenschap, dat in het rijtje past van andere films als Waiting for B. en uitgesproken artiesten als Pabllo Vittar en Jaloo.

In de Zuid-Afrikaanse dramafilm Inxeba speelt Nakhane Touré een fabrieksarbeider die jongens uit zijn geboortedorp begeleidt bij hun rituele besnijdenis, die ze moeten ondergaan om ‘volwassen’ te worden. De film verandert al snel in een schrijnende zoektocht naar een liefde die niet hardop uitgesproken kan worden, in een “plek die ontkent dat homoseksualiteit bestaat,”zoals Touré het zelf formuleert. Nadat de film uitkwam werd hij meerdere keren met de dood bedreigd.

In het zeventiende-eeuwse kostuumdrama The Favourite is Queen Anne aan de macht, en haar wil is wet. Haar bevelen worden dan ook braafjes opgevolgd door hertogin Sarah Churchill en de jonge dienstmeid Abigail Hill, die er samen voor strijden om de favoriet van de koningin te zijn. De film is misschien wel de beste is van regisseur Giorgos Lanthimos tot dusver. Het enige jammere eraan is dat de actrices achter de drie hoofdrolspelers (Olivia Colman, Emma Stone en Rachel Weisz) onmogelijk allemáál een Oscar voor hun acteerprestaties kunnen krijgen.

120 Battements par Minute speelt zich af in het Parijs van de late jaren tachtig, waar mensen doodgaan aan aids en protestgroepen oprukken. Maar ondanks dat de sfeer grimmig lijkt, kijkt het meesterwerk van Robin Campillo weg als een liefdesbrief. Een brief aan de lhbt-gemeenschap, die er niet voor terugdeinst om deze nare, gewelddadige geschiedenis onbesproken te laten. Ik heb nog nooit een film gezien die razernij zo goed weet te vermengen met liefde, passie en levenslust, en die niet alleen cinematografisch sterk is, maar ook ontzettend hartverscheurend.