Grimmige foto’s van de achterbuurten van Barcelona

Fotograaf Oriol Miñarro dwaalt door Spaanse steden, terwijl hij probeert "het definitieve moment" vast te leggen met zijn camera, het perfecte karakter om het oude stereotype van de cañi te verbeelden. Hij is constant op zoek naar beelden voor zijn project Welcome to the Barrio, waar hij al jaren mee bezig is.

Zijn werkterrein beslaat de wijken (barrios) El Raval en Ciutat Vella in Barcelona. Terwijl hij daar rondwandelde, vond hij een werkelijkheid die al tijden rondwaart, en die zich niets aantrekt van het verstrijken van de tijd.

Miñarro omschrijft zichzelf als een autodidactische fotograaf. "Ik ben pas laat met fotografie in aanraking gekomen, toen ik dertig was. Dat was een beetje laat om er nog onderwijs in te gaan volgen. In de praktijk heeft het autodidactische me een soort vrijheid gebracht waarvan ik zeker weet dat ik 'm niet had gehad als ik hiervoor naar school was gegaan. Maar aan de andere kant word ik er soms gek van dat ik alles de hele tijd opnieuw moet proberen tot ik erachter kom hoe het moet, zeker als het gaat om technische beperkingen, het managen van projecten, of de toewijding en steun die scholen bieden."

Welcome to the Barrio was een van de finalisten van de laatste editie van Nexofoto, hen daarnaast een van de inzendingen voor PhotoAlicante. De fotograaf hoopt dat hij de serie ooit in boekvorm kan publiceren. We spraken hem over zijn werk, en de wijken die hij als geen ander heeft leren kennen.

VICE: Hoe ben je op het idee gekomen om deze wijken in Barcelona te gaan fotograferen?
Oiol Miñarro: Ik moet eerlijk zeggen dat het op de minst spannende manier begon die je kunt bedenken. Op een dag heb ik gewoon een camera gepakt, zonder dat ik ook maar iets wist over fotografie, en ben ik een beetje rond gaan lopen. Ik maakte foto's van wat ik zag. Ik leerde gaandeweg dingen over fotografietechnieken en werd me bewust van wat ik om me heen zag gebeuren, en zo kwam ik tot het besef dat ik een discours kon creëren over wat er wat er om me heen gebeurde, een soort fotografische herinterpretatie waarin ik vanuit mijn eigen persoonlijke zienswijze de verschillende perspectieven, clichés en ruimtes kon verzamelen.

Waar heb je het meeste gefotografeerd?
Vooral in El Raval, een oude hoerenbuurt, en Ciutat Vella. In die wijken voelde ik me het meeste thuis, ik kon me daar goed aanpassen. Ik ben ook veel aan de rand van de stad geweest, in wijken als Ciudad Meridiana, en in andere steden als Valladolid, Burgos, Salamanca, A Coruña en Vigo, als ik voor mijn werk op pad moest.

Wat probeer je met je foto's te laten zien?
Terwijl het project zich verder ontwikkelde, zijn er nieuwe elementen – zoals het documentaire gedeelte – bijgekomen. Maar we kunnen allemaal wel aspecten van onze eigen cañí herkennen, de grimmige aspecten van het menselijke bestaan, situaties waarin onze moraal steeds weer op de proef wordt gesteld. Het is een breed scala aan realiteiten die samen de wijk vormen, een eindeloze reeks combinaties die in een onontwarbare knoop zitten. Religie, politiek, seks enzovoort. Allemaal in dezelfde cocktailshaker.

Als ik me niet vergis is het een heel open project. Welke kant gaat het nu op?
Het leven op straat verandert constant, dus het als een gesloten onderwerp te zien zou geen recht doen aan de realiteit. Hoewel ik moet bekennen dat je er op een gegeven moment niet aan ontkomt om zo'n project af te sluiten en aan iets nieuws te beginnen. Dit project kan op zijn eigen benen staan, het is ver genoeg gegroeid, het is consistent genoeg om een tweede hoofdstuk toe te voegen, waarin plaats is voor andere nuances en interpretaties… Een ander verhaal dat, hoewel het dezelfde oorsprong heeft, tot iets totaal anders kan leiden.

Bekijk meer werk van Oriol Miñarro op zijn website.