Afgelopen weekend vond het eerste échte hiphopfestival van België plaats

Hiphop leeft, ook in België, hoera! Zoals Nederland feesten heeft als Appelsap en Woo Hah, hebben nu ook wij, nederige Belgjes, eindelijk ons eigen hiphopfestival. Op Fire Is Gold komen sport, mode en muziek samen – denk aan basketbalwedstrijden en skatedemo's, afgewisseld met shows van Wiley en Sevn Alias. Klinkt uitstekend, toch?

Maar wie warm wordt van het idee van zo'n interdisciplinair feestje, moet ik helaas direct teleurstellen. Aan mooie, hip geklede mensen absoluut geen gebrek op Fire Is Gold, maar het beloofde modefestijn bleek vooral een merchandisestand te zijn waar je zwarte truien en een heuptas kon kopen. Leuk geprobeerd, maar op die manier kan zelfs Zwarte Cross zichzelf als modebewust profileren.

Geen overdreven fashionstatements dus, maar misschien is dat maar goed ook. Anders had Romeo Elvis tijdens zijn show je nieuwe glanzende outfit genadeloos van je lijf gescheurd. Aan enthousiasme is bij hem nooit een gebrek, ook al was het publiek op z'n vriendelijkst lauw te noemen. "In Frankrijk deden ze het gisteren beter," joelde hij. Een uitspraak die direct met boe-geroep werd beantwoord, ook al wist iedereen verdomd goed dat hij gelijk had. Romeo probeerde alsnog iedereen mee te trekken in zijn fantasiewereld, een plek waarin hij zingt over dansen met de duivel en seks hebben met krokodillen. Iets waar het publiek duidelijk weinig mee had.

Opvallend op Fire Is Gold is de grote halfpipe die zich ergens midden op het festivalterrein bevindt. De hele namiddag waren er demo's en wedstrijden tussen skaters, en het moet even gezegd worden: je kickflip oefenen tussen twee shows door heeft wel wat. Maar aangezien ik zelf ooit mijn pols heb gebroken, nog geen kwartier nadat mijn gloednieuwe board was aangekomen, bleef ik wijselijk zitten.

Tenminste, totdat het Hamza's beurt was om het podium te beklimmen. Samen met Romeo Elvis is hij de kroonprins van de Brusselse hiphop. En zoals Romeo zijn krokodillenseks heeft, heeft Hamza vooral een vreemd gevoel voor romantiek. Hij noemt zichzelf de 'Sauce God', waarschijnlijk niet om zijn voorliefde voor halfpikante andalouse. Maar Hamza slaagt erin om de meeste hippe lijven voor het podium aan het schuren te krijgen met zijn Franse raps à la Young Thug. En terwijl zijn laatste autotune-uithalen van het podium klonken, verdwenen verdacht veel mensen naar het park rondom het terrein.

Degenen die daar op tijd aankwamen, zagen dat Sevn Alias' rauwe trap en sjansbare beats ook buiten Nederland werken. De tent was veel te klein en Sevn liet het hele ding bijna ontploffen, iets wat Wiley jammer genoeg niet lukte. Hoewel grime ondertussen net zo trendy is geworden als voorgescheurde jeans van de H&M, kon hij niet overtuigen. Niet dat dit aan hem lag. Zijn keiharde producties lieten de oude gebouwen rond hem zonder problemen trillen, maar de paar mensen die kwamen opdagen wilden niet direct meebewegen. De grimelegende verdiende dan ook eigenlijk een podium dat niet ergens aan de zijkant was weggemoffeld.

Waar de rest van het publiek dan was? Die schoven aan bij Damso, bien sûr. Als Hamza en Romeo Elvis de kroonprinsen van Brusselse rap zijn, dan is Damso zonder de twijfel de allesoverheersende koning. Een beer van een gast, maar ondanks zijn imposante voorkomen toch vooral gewapend met een klein hartje. Zijn muziek bestaat voor een groot deel uit harde beats en pocherige raps, maar is telkens gehuld in een zwoelheid waar de Sauce God nog een puntje aan kan zuigen. Met Bruxelles Vie, Damso's eerbetoon aan de chaos in de Belgische hoofdstad, is hij degene die Brusselse rap in Frankrijk en omstreken op de kaart heeft gezet. En net buiten de Brusselse grenzen was het dan ook het hoogtepunt van de avond. Fire Is Gold mag dan het eerste échte hiphopfestival van België zijn, maar Damso toonde dat hij al jaren ervoor de terechte hiphopkoning was.