De Popprijs, volharding en de volgende stappen: hiphop op Noorderslag

Met Eurosonic Noorderslag hadden we het de afgelopen week uitgebreid over de mallemolen van de muziekindustrie. Onze stukken lees je allemaal terug op een overzichtelijke pagina.

De collectieve woede die vrijkwam op het moment dat Giel Beelen bekendmaakte dat New Wave de Popprijs van 2015 won, is een van de mooiste momenten in de Nederlandse muziekgeschiedenis. Het totale onbegrip op de gezichten in de zaal was hilarisch, maar naast dat vooral een perfecte belichaming van een generatiekloof. Ik wil niet beweren dat deze kloof inmiddels is gedicht, bij een aantal archetype Noorderslag-vaders stond dit jaar nog steeds geen brede glimlach op het gezicht na het horen van het juryrapport (toch, Nico Dijkshoorn?). Maar bij de mensen die Ronnie Flex nog steeds zien als een irrelevant rappertje ontbreekt elk spoor van een ziel, en nog erger: een mening waar je rekening mee hoeft te houden.

Z’n carrière was het afgelopen jaar een zorgvuldig uitgedacht en uitgevoerd staaltje machtsvertoon. Z’n shows met band zijn inmiddels geperfectioneerd en geschikt voor festivals vol peuters en bejaarden, terwijl zijn album NORI de best denkbare basis is om onderlippen, voortanden, vriendschappen, Supreme-shirts en neusbotjes te laten sneuvelen in moshpits. Een indrukwekkende prestatie op zich: twee uit elkaar liggende persoonlijkheden los van elkaar zo uitvoerig ontwikkelen én een hiphopshow met band neerzetten waarvan je niet direct in een vervelingscoma glijdt. Hij creëert een veelzijdigheid en daarmee een duurzaamheid. Ronnie bewijst nog een keer dat hij de absolute voorloper van een hele generatie sterren is, en dat hij deze prijs als geen ander verdient.

Want die duurzaamheid, of eigenlijk een vermeend gebrek daaraan, werd vaak in één adem genoemd met het enorme succes van een nieuwe lichting Nederlandse rappers. Aan de ene kant onterecht, want iets waar in het hele land zoveel aandacht voor is zal nooit zomaar als een nachtkaars uitgaan. Maar de vraag is hoelang die shows waarin constant ‘3-2-1-laat-je-nog-een-keer-horen-voor-je-zel-luffff' gezegd wordt leuk gaan blijven. Want hoewel de Nederlandse hiphoptaart qua streaming en online aandacht vast nog een tijd groot genoeg blijft om met heel veel mensen van te eten, is het nu wel belangrijker om jezelf live te onderscheiden – de status die je daarmee opbouwt, en de dingen die je leert als artiest in dat proces, zijn voor eeuwig, en belangrijk om te hebben op het moment dat er jongere artiesten zijn die je voorbij snellen in de charts. Noorderslag is de uitgelezen plek om hiermee te beginnen.

De show van Willem was een geweldige demonstratie van bovenstaand punt. Het zat perfect in elkaar qua opbouw, z’n stem is precies sterk genoeg en klinkt vol routine. Zijn spierwitte outfit in combinatie met hartverscheurende visuals van hemzelf in allerlei verschillende gezichtsuitdrukkingen en hoedanigheden is om over naar huis te schrijven. De connectie tussen hem en zijn bandleden op drums en keyboard zorgt voor een variatie die de tracks live nog net iets beter laten klinken dan op zijn albu… [Hier volgden nog vierhonderd lovende woorden over zijn show, maar Noisey is slechts onofficieel een Willem de Bruin-fanblog dus bij deze zijn ze geschrapt, red.]

Maar ook Frenna zette een show neer die past bij een artiest van zijn statuur, met twee handenvol monsterhits op z’n naam. Een band is daar misschien moeilijk bij te denken, maar ga het checken, want het klopt bijna helemaal prima. Z’n drummer is vooral een ster, maar misschien nog net te heftig in z’n enthousiasme – hij beukt met zo’n ongeëvenaarde passie de beats van Spanker op een drumstel, dat de hele boel op een gegeven moment uit elkaar leek te vallen midden in de show. Pijnlijk detail: Priceless en KM, z’n maten van SFB, deden ook een paar nummers mee maar als Frenna zo op z’n gemak is, verbleken die twee compleet naast hem. Waar Jandro was? Geen idee. Hopelijk zijn eigen album aan het afmaken, zodat hij volgend jaar op hetzelfde podium kan staan.

Verder was de show van S10 ondanks een bijna verlammende spanning zeer veelbelovend voor de rest van het jaar. De zuiverheid in haar stem is verbazingwekkend verbeterd sinds haar eerste EP en met zo'n snelle ontwikkeling kan zij dit jaar enorme stappen maken. Ik baal als een stekker dat ik in een rij stond in plaats van vooraan bij Jiri11 en hem daardoor niet met een flamencogitaar heb kunnen zien. Rimon is officieel de koningin van ons land, en ik hoop uit de grond van m’n hart dat Idaly nog nét iets harder gaat in 2019, want helaas lost hij z’n enorme talentenstatus met deze show nog steeds niet in. Roos Pierson maakte de hele avond foto’s, bekijk die hieronder: