We vroegen mensen naar hun beste ontslagverhaal

Is een kantoorbaan echt zo kut als het klinkt? Hoe eerlijk moet ik zijn bij een sollicitatie? En ben ik kansloos zonder diploma? De komende drie weken kan je op VICE terecht voor alles wat je moet weten over hoe werken werkt. Lees alle artikelen uit de VICE Guide to Work hier.

Helaas was het zakgeld dat je vroeger van je ouders kreeg vaak niet genoeg om er meer van te kopen dan schuimblokken en lange vloei. Dus nam je een bijbaan als babysitter, krantenbezorger of – als je echt weinig zelfrespect had – afwasser.

Aangezien de prioriteiten van een puber bij het geslachtsdeel liggen in plaats van bij werk, en het uurloon van zo’n bijbaan op z’n best schamel te noemen is, kan een werkgever wat betreft discipline en toewijding niet al te veel verwachten. Toch kan zelfs een onderbetaalde puber het te bont maken. We vroegen een aantal mensen naar hun beste ontslagverhaal.

“Vroeger verdiende ik wat geld bij een vrachtwagenbedrijf door hun vrachtwagens te poetsen. Op een dag had ik een lekker grote schrobborstel uitgekozen. Toen ik klaar was, zagen de wagens er weer schoon en glimmend uit. Even later kwam de baas naar me toe. Hij vroeg of ik even met hem mee wilde lopen naar de wagens die ik net gepoetst had. Van een afstand zag ik al dat er iets helemaal fout was gegaan. Ze zaten helemaal onder de krassen. Ik maakte altijd ronde bewegingen tijdens het poetsen en precies die bewegingen stonden dik in de vrachtwagens gekrast. Het was echt heel erg. Uiteindelijk bleek dat ik een borstel had gepakt waar een metalen haak aan zat. Ik had niets in de gaten tijdens het poetsen: ik had niks gehoord en omdat de vrachtwagens natuurlijk nat waren, zag ik ook geen krassen en ging ik doodleuk verder. Ik kan me voorstellen dat ze al die wagens opnieuw hebben moeten laten spuiten. Ik hoefde in ieder geval nooit meer terug te komen.”

“Ik paste vroeger regelmatig op drie kinderen. Ik denk dat ze 3, 4 en 5 jaar oud waren. Ik was zelf nog maar dertien, dus wilde vooral gewoon tv kijken. Op een avond hoorde ik het jongste kind via de babyfoon janken en roepen. Verdomme, dacht ik. Met tegenzin ging ik kijken. Het kind had een bloedneus en het hele bed zat helemaal onder. Ik vond het supersmerig en had geen zin om het op te ruimen, dus heb ik de deur dicht gedaan en ben ik teruggegaan naar mijn zak chips. Toen de ouders thuiskwamen, zagen ze natuurlijk meteen dat hun kind een bloedneus had gehad. Ze vroegen mij of ik daar iets van gemerkt had. Ik deed alsof ik van niets wist. Daarna hoefde ik nooit meer terug te komen. Ik vond het niet zo erg. Ik hou niet van kinderen en ze hadden alleen maar Nederland 1, 2 en 3.”

“Ik heb ook nog bij een cateringbedrijf gewerkt, samen met een vriendin. We moesten vaak schalen met salades en groente klaarmaken. Als we dan zo’n grote homp huzarensalade op een schaal schepten, propten we daar vaak zo’n blauw plastic handschoentje in. En vervolgens werd dat eten naar bedrijven gestuurd. We vonden dat hartstikke grappig. Dat cateringbedrijf kreeg natuurlijk de hele tijd klachten van bedrijven, en na de zoveelste klacht vroeg de baas wie er toch de hele tijd handschoentjes in de salades propte. Mijn vriendin en ik hebben het eerlijk toegegeven. En toen werden we ontslagen.”

“Lang geleden werkte ik in een supermarkt. Uit verveling heb ik een keer alle sleutels uit de kluisjes in de personeelsruimte gehaald, en verstopt onder een mandje op tafel, zodat niemand meer bij hun spullen kon. Daarna zag ik ineens een deur in de personeelskamer die ik nog nooit had gezien. Blijkbaar stond er altijd een kast voor die deur, maar die was nu verplaatst. Dat vond ik hartstikke spannend, dus ik wilde kijken wat er achter die deur zat. Ik opende de deur en kwam uit in de parkeergarage naast de supermarkt. Niet echt spannend, dus ik liep weer terug en trok de deur dicht.

De volgende dag belde de eigenaar van de supermarkt me. Ik moest metéén naar kantoor komen, en toen ik aankwam zei hij: “Jij weet wel waarom je hier bent.” Ik had geen idee. Hij bleef me strak aankijken en zei: “Geef het nou maar gewoon toe.” Ik begreep er echt helemaal niets van. Toen haalde hij camerabeelden tevoorschijn.

Het camerasysteem van de supermarkt nam korte beelden achter elkaar op, met steeds een paar seconde pauze ertussen. Ik zat samen met mijn baas naar de beelden te kijken. Ik zag mezelf heen en weer lopen in de personeelsruimte en alle sleutels uit de kluisjes trekken. Meteen daarna liep ik door de deur naar de parkeergarage. Precies het moment waarop ik de sleutels onder het mandje leg, was niet opgenomen. Mijn baas pauzeerde het beeld en zei: “Aan wie heb jij die sleutels gegeven in de parkeergarage? Als er ook maar iets gestolen wordt deze week, weet ik jou te vinden.”

Die sleutels werden uiteindelijk gevonden onder het mandje, maar de baas was er nog steeds van overtuigd dat ik ze aan iemand had gegeven, dat diegene de sleutels had laten kopiëren en dat ik de sleutels daarna pas onder het mandje had gelegd. Niet veel later lag er een ontslagbrief op de mat. Maar dat was ook omdat ik daarna op vakantie was gegaan zonder het door te geven.”

“Ik was een keer op een feestje, terwijl ik de volgende ochtend moest werken als poetser in een bakkerij. Ik besloot om de nacht door te halen en stopte natuurlijk niet met drinken. Ik fietste rechtstreeks van het feestje naar mijn werk. Daar bleek dat ik moest werken met de supervisor. Ik was nog behoorlijk dronken en probeerde hem vooral te ontwijken. Ik had niet gedoucht, niet geslapen en mijn tanden niet gepoetst. De supervisor had meteen al iets door. Ik had continu de hik, voerde geen flikker uit en stonk naar alcohol. Ik moest enorme ovens poetsen, waar je helemaal in kan lopen. Op een gegeven moment trok ik het echt niet meer, ben ik in zo’n oven gaan liggen en heb ik een dutje gedaan. Toen viel ik door de mand. Er werd me verteld dat het niet getolereerd werd dat ik dronken op het werk verscheen. Ik was nog steeds dronken toen ik ontslagen werd, dus ik vond het allemaal wel prima. Ik was vooral blij dat ik naar huis kon om te slapen.”

“Ik zat vijf jaar geleden bij een kunstenaarscollectief en werd samen met een groepje mensen ingehuurd als animatieteam op Lowlands. We moesten badmeester spelen bij het Grolsch Beugel Bad – een enorm voetenbad van ongeveer zes bij zeven meter. Iedereen had zelfgemaakte, gestreepte badkleding aan, geïnspireerd op de jaren dertig.

We hadden van tevoren al wat gedronken, maar dat kwam de sfeer vooral ten goede. Ik stond als badmeester met twintig man in dat bad te springen (wat achteraf niet de bedoeling bleek te zijn). De dames hadden een showtje voorbereid, maar droegen iets te strakke badpakjes waardoor er af en toe een cameltoe tevoorschijn kwam. Eén van de jongens lag op een gegeven moment dronken te slapen in een stoeltje.

We waren een dronken, gezellig gezelschap en maakten er echt een feestje van. Maar de stagemanager dacht daar blijkbaar anders over. De opdrachtgever bleek met name teleurgesteld over ons uiterlijk, en had verwacht dat we modellen zouden zijn. We werden met z’n allen ontslagen en moesten meteen vertrekken. Je zou kunnen stellen dat we ontslagen werden omdat we te lelijk waren.

We waren teleurgesteld, maar piepten er meteen tussenuit, want ze wilden onze bandjes doorknippen. Omdat we snel het festivalterrein op liepen, heb ik heel het festival in dat badmeesterpak rond moeten lopen.

Het pierenbad heeft uiteindelijk modellen ingehuurd bij een modellenbureau. Er stonden dus ineens veel te knappe, slanke mensen om dat pad heen te paraderen, in plaats van lol te maken. Een stuk saaier, als je’t mij vraagt.”

“Voor mijn allereerste baantje ging ik samen met een vriendinnetje naar het uitzendbureau. De intercedente vroeg of we ‘fabriekswerkzaamheden’ wilden doen. We kregen verder weinig informatie, maar we waren net vijftien en vonden alles prima. De volgende dag konden we meteen aan de slag. Het was hartje zomer en bloedheet, dus we kwamen aan in korte broek en T-shirt. De man die ons ontving keek ons vreemd aan. En toen bleek dat we in een koelcel gore kipfilets uit elkaar moesten trekken. We stonden naast elkaar te bibberen aan een lopende band, en moesten alle smerige witte stukjes en bloedsliertjes van het vlees rukken. We durfden niets aan te raken en hebben alleen maar staan gillen. We werkten samen met een grote man die de hele tijd in het Pools dingen naar ons riep waar wij geen hol van begrepen. Het was verschrikkelijk. Na twee uur werd ons verteld dat het niet ging werken. Gelukkig. We hadden bijna geen kipfilet aangeraakt. Het uitzendbureau was hartstikke kwaad op ons, we hadden ‘geen instelling’. Ik heb een paar maanden lang geen kip gegeten.”

Kan jij wel wat hulp gebruiken in je carrière? Dat komt goed uit, want wij geven een jaar lang loopbaancoaching weg. Kijk hier hoe je dit kan winnen.