The Walking Dead's Norman Reedus maakt in z'n vrije tijd foto's van de levende doden

Acteur Norman Reedus heeft ongeveer altijd een camera in zijn handen. Tenzij hij zelf voor de camera staat, als zombiekiller Daryl Dixon in The Walking Dead. Zodra de opnames klaar zijn, pakt hij zijn fototoestel weer op. Dat verklaart waarom er in zijn nieuwe fotografieboek en expositie zo veel knappe, karig geklede zombies sigaretten zitten te roken op de bank. De bekende monsters worden door Reedus’ artistieke perspectief opnieuw uitgevonden. Het bloed, de pus en de algemene goorheid van de serie vormen slechts een onderdeel in een compleet nieuw verhaal vol surrealisme dat Reedus vertelt.

Zijn foto’s zijn soms zwart-wit en soms in kleur, met maskers, protheses en kostuums als props, en vaak met minimale styling. Ze worden genomen in simpele, abstracte settings en exotische locaties zoals lege stranden of opzichtige hotelgangen. Elke foto bevat in elk geval een soort jeugdige humor met een indie sfeertje, vastgelegd in een low-fi handheldkwaliteit die het geheel des te emotioneler, psychologischer en romantischer maakt.

Reedus zelf blijkt complete controle te hebben over zijn techniek van belichting, framing en het spotten van mooi beeld. Zelfs zijn behind-the-scenes foto’s gaan niet echt op een normale manier over het leven op een podium. Het gaat meer over de aparte botsingen tussen verschillende realiteiten. Dat zijn al gave beelden, maar de foto’s die hij uit zijn rauwe fantasie trekt zijn nog beter. Je kunt je inbeelden dat hij wakker wordt uit een droom en snel opschrijft wat hij zag, zodat hij zeker weet dat hij er later de perfecte foto kan maken.

De reviews – of in ieder geval de uitbundige voorwoorden van beroemdheden – van zijn eerste fotografieboek The Sun’s Coming Up… Like A Big Bald Head zijn in ieder geval lovend. Bette Midler noemt het werk “grillig, bruut, mooi, seksueel, kwetsbaar, speels en betoverend”. Sonic Youth’s Kim Gordon prijst de naadloze integratie van Reedus’ "on set en off set werk". Hij beweegt zich moeiteloos tussen onvoorbereide documentatie en het uitwerken van zijn eigen concepten en droomachtige scenario’s. “Zoals iedereen die door dit boek bladert,” schrijft ze, “weet ik niet of de blauwe plek rond zijn oog door het motorongeluk komt dat hem een titanium oogkas opleverde, of dat het gewoon een momentopname op de set is. Hij geeft niets prijs.”