Benny Sings wil rijk worden, maar maakt daarvoor niet de juiste keuzes

Vandaag is City Pop uit, het nieuwe album van Benny Sings. Het wordt de wereld in geslingerd door het Californische hiphoplabel Stones Throw Records, waar onder anderen J Dilla en Madlib muziek op hebben uitgebracht . Zelf maakt hij geen hiphop – zijn nieuwe plaat noemt hij indiepop: gemoedelijke, poeslieve liedjes met herkenbare teksten en melodieën die dagen in je hoofd blijven hangen.

Daar doet Benny Sings, die eigenlijk Tim van Berkenstijn heet, heel zakelijk over. Alsof hij een soort machine is en niet een succesvolle muzikant, wiens werk op social media gedeeld is door artiesten als Taylor Swift, Frank Ocean en John Mayer. Eerder vertelde hij ons al dat het hem allemaal ging om het maken van een hit, een meesterwerk. Om daar dan vervolgens ontzettend rijk van te worden. Hij wil een album maken zo groots als Michael Jackson’s Off the Wall, en dat dat niet gebeurde was een doorn in zijn oog.

Benny Sings houdt er dus absoluut geen romantisch beeld op na, wat betreft de intrinsieke waarde van kunst of het gekwelde muzikantenleven. Ondertussen heeft hij zeven albums op zijn naam staan en veranderde zijn persoonlijke leven de afgelopen jaren enorm. Hij trouwde, kocht een huis in Amsterdam en kreeg twee kinderen in drie jaar tijd.

Als we plaatsnemen in zijn met instrumenten gevulde studio (als ik alles op zou moeten noemen zijn we morgen nog bezig) moet hij even een telefoontje van zijn vrouw opnemen. De baby is ziek. Hij luistert geduldig en denkt mee, maar geeft ook vlot aan dat hij nog even aan het werk is.

Noisey: Dat klonk als een stressvol belletje. Hoe gaat het je eigenlijk af om het vaderschap te combineren met dit muzikantenbestaan?
Benny Sings: Gelukkig gaat dat nu heel goed. Natuurlijk is het af en toe een gedoe en ben ik er niet helemaal vrij in om zomaar overal heen te reizen, maar ik leid er totaal niet onder. Ik ben een studiomuzikant en een negen-tot-vijf-mens, livemuziek is totaal niet mijn focus. Voor deze plaat houden we de optredens ook tot een minimum. Eigenlijk is dat belachelijk, maar als je het vroeg zegt in de onderhandelingen met de platenmaatschappij dan kan het wel.

In eerdere interviews zei je juist dat je vooral rijk wilde worden, van touren word je toch rijk?
Ja, je kan er wel rijk van worden. Als je daar heel goed in bent en een hele goede show kan neerzetten. Maar ik ben gewoon een songwriter, niet een performer.

Hoe word jij rijk dan?
Ik verdien de helft van mijn inkomen via Buma. Maar ik heb ook gewoon 250 nummers bij Buma staan. Daar onderhandel ik heel sterk in: als ik met iemand werk dan wil ik altijd dat mijn naam erbij komt te staan. Misschien kan je wel nog rijker worden als je meer fysieke platen verkoopt maar ik focus me gewoon echt op Buma, ik zie de rechten van een nummer als aandelen. Dan is het ook wettelijk vastgelegd dat ik daar jaarlijks geld aan verdien en dat is heerlijk. Het is steady en betrouwbaar en een simpele focus.

Toen je vorige album STUDIO uitkwam, zei je dat je iedere dag drie nummers schreef, en na honderd dagen driehonderd nummers had. Daarvan heb je tien nummers uitgekozen voor het album. Ging dat ook weer zo met City Pop ?
Dit keer was het anders. Mijn leven was zo hard aan het veranderen, en er was totaal geen focus om een album te maken. Dus soms maakte ik gewoon tussendoor even liedjes wanneer ik inspiratie had, ik nam dat niet zo serieus. Maar toen werd het steeds meer en zat er misschien toch een album in. Ik denk dat ik dit keer iets van vijftig nummers gemaakt heb in totaal. Maar dan hoorde ik weer over Thriller …

O, gaan we je nu alweer vergelijken met Michael Jackson?
Quincy Jones [producer Thriller, red.] heeft dus gezegd dat ze achthonderd nummers daarvoor hebben geschreven en toen zijn het er acht geworden. Dus het werkt wel!

Voor dat album werkte het, maar jij hebt nog geen hit toch?
Nou, nee … Zou je eigenlijk graag willen dat die vorige platen postuum misschien nog wel die status krijgen?
Nee, ik wil wel dat het gewoon nu gebeurt. Ik ga niet voor eeuwige roem wanneer ik dood ben. Dat boeit me niks. Het enige wat ik wil is gewoon geen stress hebben om geld. En een leuk leven. Daarvoor moet je een meesterwerk maken, want als je de muziek alleen maar voor jezelf maakt dan wordt het gewoon heel taai voor je. Mijn doel is echt om iets te maken voor een groot publiek.

Waarom maak je dan geen EDM?
Als ik ervan hield dan zou ik het doen, maar ik kan dat niet. Als je niet ergens van houdt dan kan je er nooit goed in worden. Ik hou nu eenmaal van een beetje vreemde muziek en dat is mijn pech en daar moet ik mee werken. En in een niche kan je ook een hit schrijven. Neem bijvoorbeeld Gotye met Somebody That I Used to Know. Dat is ook gewoon een heel simpel indiepop-liedje, een beetje mijn genre. Dus het kan wel gewoon.

Waar komt die focus op een hit waar je veel aan gaat verdienen eigenlijk vandaan?
Ik denk ook dat die focus op het geld iets is dat ik vroeg in mijn leven al bedacht had. Volwassen worden en een echt mens worden, dat is echt iets waar ik tegenop keek. Ik vroeg me altijd af hoe ik daar zou komen. Dat heb je ook in die ene film, waar Greta Gerwig in speelt, Frances Ha. In die film is er een scène waarop zij op date is en voor het eten zou betalen. Aan het eind van het diner komt ze erachter dat ze haar geld en haar pinpas vergeten is. Dan zegt ze, “Sorry, I’m not a real person yet.” Dat omschrijft precies wat ik voelde als kind. Als ik toen over straat liep en auto’s langs zag rijden, vroeg ik me af: hoe word je nou zo’n mens in de auto? Met een leven? Met een baan?

Herkenbaar. Aan de andere kant is het soms ook wel leuk om geen ‘echt mens’ te zijn …
Dat snap ik, maar ik had dat zelfvertrouwen niet. Ik wilde niet anders zijn. Ik vroeg me altijd af hoe ik die volwassenheid ging bereiken. En dat leidde tot de vraag hoe ik geld moest verdienen. Voor mij staat dat geld symbool voor een relevante positie in de maatschappij. Zoals een bakker brood bakt maak ik liedjes, en dat ruilen we dan als het ware met elkaar. Er komt gewoon een groot schuldgevoel bij kijken als je iets in de kunst gaat doen. Dan vraag je jezelf wel eens af of je wel zomaar iets leuks mag doen. Wat is daar nou de waarde van? En wat is een eerlijker antwoord daarop dan geld?

Misschien gewoon de muziek zelf?
Ja, als ik soms naar de Instagram-accounts kijk van mijn medemuzikanten, dan zie ik wel dat ze veel meer volgers hebben, maar ze worden niet echt geluisterd. Ik heb misschien maar zevenduizend volgers op Instagram, maar mijn Spotify-streams gaan altijd steady. En met zo’n Instagram-account, maak je niet echt iets wat verlicht.

Het gaat je dus eigenlijk allemaal toch wel om de muziek?
Ja, ergens wel. Maar dat komt ook gewoon door mijn praktische aard: ik hou van geld.

Heb je je wel eens afgevraagd of je ergens anders moest gaan wonen voor het geld?
Nee, nooit. Ik ben opgegroeid in Dordrecht en ik heb er lang over gedaan om een thuis te vinden. Nu heb ik een huis en een studio aan de Amsterdamse grachten. Ik heb een gezin en ik voel me hier thuis.

In Japan en Amerika ben je wel populairder.
Ja, het was inderdaad beter geweest voor mijn carrière als ik daar was geweest. Dat bewijst misschien ook wel weer dat het me niet exact om het geld gaat, maar om de levensvreugde.

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.