Joost is hier om herinnerd te worden

Er zijn weinig artiesten in Nederland die zo onvoorspelbaar zijn als Joost. Iets langer dan twee jaar geleden bracht hij zijn EP Dakloos uit, een verzameling tracks waarvan het niet in één keer duidelijk was of je het nou serieus moest nemen of niet. Inmiddels is hij drie tapes verder – waarvan eentje met Donnie – en stond hij onder andere op Lowlands en brak hij met diezelfde Donnie een paar maanden geleden ook nog eens het koninklijke Carré af.

Afgelopen weekend stond hij in de grote zaal van een bomvol Paradiso, waarmee hij bewijst een van de voorlopers te zijn in een nieuwe generatie artiesten. Hij kan zich live zo goed profileren en zo goed een doelgroep bespelen dat blind staren op views, kliks, plays en de overweldigende draaikolk van Spotify-cijfers iets is wat totaal overbodig is geworden. We volgden hem in de aanloop naar zijn show in de poptempel, legden zijn avond vast in een video die je hier bekijkt, en spraken hem over zijn afgelopen jaar, waarin een hoop van zijn dromen in een recordtijd werkelijkheid zijn geworden.

Noisey: Hoe was je jaar, Joost?
Joost: Ja, gek man. Voor m’n gevoel leef ik nog steeds in 2017. Het is zo fucking snel gegaan. Dat maakt me vooral blij, ik kan ook nu pas beseffen dat er allemaal leuke dingen gebeuren in m’n leven. Dat lucht op. Ik ben altijd maar bezig geweest zonder doel. Ik heb nog steeds geen echte doelen, maar toch bereik ik wel dingen. Dat is toch vet?

Klinkt wel een beetje alsof je nu druk voelt om het te koesteren, omdat het allemaal weer zo voorbij kan zijn.
Maar dat is toch ook zo? Dat is hoe het gaat. Hoelang geleden is Hyves? Dat is al lang dood, maar iedereen heeft er goede herinneringen aan. Dat wil ik ook voor mezelf. Dat mensen zeggen dat deze tijd lauw was, ook als ze me nergens meer zien. Natuurlijk hoop ik dat ik het langer uithoud, maar it is what it is. Heb je al een beetje gereflecteerd op de afgelopen maanden?
Bro, anderhalf jaar geleden deed ik niets. Of, eigenlijk deed ik toen hetzelfde als nu, ik doe nog steeds niks, maar nu kijken mensen naar me. Ik weet wel dat ik nu voor het eerst in m’n leven echt blij ben. Natuurlijk was ik best wel happy, maar nu besef ik dat ik ‘iets’ heb. Ik sta in Paradiso. Vroeger kocht ik een dagretour om naar Patta te gaan en vervolgens niets te kopen. Ik moet wel in het moment leven, omdat ik dit nooit had durven dromen. Shit, ik heb niet eens tijd om te dromen. Dat moet ik nu gaan doen.

Waar wil je van dromen?
Ik zou graag meer willen weten van Formule 1. Het lijkt me vet om een keer heel veel geld te betalen om te mogen wachten op een auto die heel hard langs rijdt. Rich people shit. Je hebt veel vette dingen gedaan het afgelopen jaar. Lowlands, Carré, een uitverkochte clubtour. Hoe kijk je hierop terug?
Ja, dat is ook gek. M’n eerste festivalshow ooit was vorig jaar. Ik denk dat ik alleen kan zeggen dat ik dankbaar ben. Het voelt gewoon als keihard werken. Ik ben met m’n vrienden hard aan het werk aan een mooie tijd, elke dag een beetje minder pijn, that’s it.

Heb je weleens het gevoel dat het te snel gaat?
Jawel. Ik had het hier met Jacin Trill over. Ik zag zijn NOS-documentaire over hoe snel het allemaal gaat voor hem, en ik herkende mezelf daar ook wel in. Opeens zat ik ook in de put. M’n tour verkoopt niet, m’n streams lopen terug, maar hoewel dat leuk is als het goed gaat, is dat niet waar het om draait. Want als je hard werkt en je tot leven kunt brengen wat er in je hoofd zit, gaan mensen het vanzelf weer checken. Daar geloof ik heilig in.

Ik heb letterlijk geen doelen, behalve progressie. Ik weet heel goed wat ik niet wil, en dat is over een jaar terugkijken naar nu en dezelfde guy zien. Ik ben 21, ik wil alles bereiken wat ik kan bereiken, als het beste Sims-karakter ever, in mijn eigen pc. Daar is geen concurrentie, er is geen rivaliteit. Ik zit in m’n eigen zwembadje in mijn eigen achtertuin, ik zit niet in jouw vaarwater. Daarom haat ik het ook als mensen zeggen dat ik rapcultuur gebruik om geld te verdienen. Hell no. Ik had allang rijk kunnen zijn. Ik had allang kunnen boksen op televisie. Maar dat is niet waarom ik het doe. Ik vind het zo mooi dat we hier zijn. En zonder mijn broer en vrienden zou ik hier niet zijn. Je zegt dat progressie je enige doel is. Als je kijkt naar vorig jaar, wat is dan het grootste verschil?
Vorig jaar had ik m’n eerste tour, in de kleine zalen. Ik snap ook niet hoe dit kan. Ik vind mezelf niet heel goed. Dit is niet vissen naar complimentjes, maar dit is omdat ik oprecht besef dat ik nog lang niet ben waar ik wil zijn. Ik heb dit, ik zit in dit lichaam om shit te doen. Of, nee, ik wil met pensioen op m’n drieëntwintigste. En dan ga ik nog harder werken.

Ik interviewde jou meer dan twee jaar geleden. De kop van dat stuk is: ‘Vraag niet naar het beroep van Eenhoornjoost’. Wat zeg je nu als iemand je op een verjaardag vraagt wat je doet?
Ik kom niet op dat soort plekken. Mijn vrienden zijn nooit jarig, dat is handig. Ik kan ook steeds minder goed functioneren in een kamer met mensen. Ik ben veel meer in mezelf gekeerd. Ik wil alleen maar m’n mond opendoen als ik echt wat te zeggen heb.

Je hebt het steeds over je vrienden en over hoe blij je bent dat je met hen kan werken. Is dat ook waarom je weg bent bij Top Notch?
Ik krijg deze vraag vaker, maar ik ben nooit getekend als artiest bij Top Notch. Een paar mensen daar hebben me goed geholpen, maar verder was het niet echt iets voor mij. Ik kan er niet zo goed tegen dat wanneer je een taart bakt met een groep mensen, dat er dan ook andere mensen een groot stuk pakken. Opeens moest ik praten over contracten en shit. Hell no, zoek het lekker uit met je contracten. Mijn vrienden hebben geen contract nodig. Ik zit hier niet in voor de business. Ik wil gewoon een nummer online hebben. Luister het, of luister het niet. Ik dwing jou niet.

Paradiso is uitverkocht. Wat zijn de volgende stappen voor jou?
Ik was wel even bang dat ik niets te doen zou hebben dit jaar, maar organisch is van alles gekomen. Boekingen, festivals, het schrijven van een boek. Het is niet alsof het me komt aanvliegen, maar ik ben er ook niet echt mee bezig. Of, nou, ik ben wel elke dag bezig, maar dat doe ik al vanaf 2008. Daar is niets aan veranderd. Leuk, al die volgers en shit, maar ik wil wel gewoon werken voor m’n centen. Anders is het monopoly-money. Hoe leuk is GTA met nepgeld? Als je een jet kunt toveren ga je binnen een minuut een ander spel spelen. Ik speel GTA omdat ik het leuk vind. En ik pak alle side missies ook, honderd procent.

Ben je een beetje trots op jezelf?
Nee, ik ben niet per se trots op mezelf. Maar ik kan mezelf wel in de spiegel aankijken. Ik heb mezelf letterlijk vandaag nog in de spiegel aangekeken en gedacht: ik kan dit nog steeds. Als ik m’n oudere broer Hugo was, zou ik wel trots op mezelf zijn. Maar dat is niet aan mij. Op wat kan ik trots zijn? Zeg me wat ik heb. Ik heb op Lowlands gestaan en nu in een vol Paradiso, dat zijn de vetste momenten uit m’n leven. Maar ik kon 't niet delen met mijn ouders. M’n boek is dan meer iets tastbaars. Dat had ik echt in m’n handen, hopelijk kun je dat over tien jaar nog steeds ergens vinden. Daar ben ik naar op zoek. Vereeuwigd worden. Nooit vergeten worden. Vergeet me niet.

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.