Appelsap was dit jaar eindelijk weer precies zoals het moet zijn

Je kunt de organisatie van Appelsap op genoeg dingen betrappen, maar ‘geluk’ en ‘onvoorwaardelijke voorspoed’ hoorden daar de afgelopen jaren niet bij. Dat had verschillende redenen, zoals luie, nalatige, en vooral doodsaaie Amerikaanse artiesten die wel op de line-up, maar zelden daadwerkelijk op het festival stonden. En natuurlijk ook de opmars van Woo Hah!, een festival dat met een groter budget, bereik en terrein wél de grootste hiphopsterren – en daarmee enthousiaste tieners – weet te trekken.

Dat is absoluut spijtig voor iedereen die Appelsap een warm hart toedraagt, maar in principe zijn dat wel dingen waar je op in kunt spelen. Bijvoorbeeld door je niets aan te trekken van de concurrentie en compleet je eigen plan te trekken, en niet meer voor je headliners naar Amerika te bellen om te vragen of iemand alsjeblieft knetterstoned een mopje over z’n vocalen wil komen schreeuwen. Gelukkig is dat precies wat ze dit jaar hebben gedaan, en daardoor werd het een hele vette editie. Al leek het, in elk geval voor buitenstaanders, best lang alsof dat niet helemaal ging lukken.

Er was vooral onrust over de kaartverkoop – iets waar eigenlijk niemand rekening mee had gehouden. De boeking van Lil’ Kleine en bijbehorende campagne was namelijk op papier een garantie voor succes. Het marketingkanon van Top Notch was geladen, Lil’ Kleine vulde dit jaar twee keer de Ziggo Dome en beloofde ook nog een hele rits vrienden mee te nemen. Dan kan hij vast ook wel een festival in een park uitverkopen, zou je denken. Blijkbaar niet. Sterker nog: zelfs een reünie van The Opposites – een van de meest memorabele momenten in de geschiedenis van memorabele artiesten – zorgde er niet voor dat honderd procent van de kaarten werd verkocht.

Dat is spijtig, maar vooral voor de mensen die om onbegrijpelijke redenen geen kaartje kochten, want Appelsap was dit jaar precies zoals het hoort te zijn: de perfecte viering van Nederlandse hiphop in alle gekke vormen en maten. Van een zenuwachtige Jack in een trainingspak met capuchon en beugel in z’n mond tot Hef die na twee nummers in de show van Lil’ Kleine nog een keer trots z’n welvaartsbuik inclusief KUTLEVEN-tatoeage liet zien.

En uiteraard The Opposites – de act waar het voltallige festivalpubliek de hele dag naartoe leefde. En terecht: over de livereputatie en de show op Lowlands van Twan en Willem zijn genoeg woorden geschreven om een streekroman over Biddinghuizen en omstreken te vullen. De zenuwen voor een goede show waren volgens een interview met FunX groter bij de jongens zelf – het publiek was in ieder geval vanaf de eerste seconden klaar om de grond in het Flevopark eens goed te schoffelen. Ik kan hier een gedetailleerd verslag schrijven van het hele optreden, maar vanochtend heeft Pukkelpop aangekondigd dat deze ‘ exclusive Appelsap show’ een fantoomexclusiviteit is, dus koop alvast een ticket voor elk festival dat dit seizoen nog moet komen en ga het vooral zelf checken ergens.

Het is moeilijk om te zeggen dat deze zeer sicke editie van Appelsap een garantie biedt voor de komende jaren. Het is waarschijnlijk niet mogelijk om elk jaar iemand te boeken die zo’n succesvolle reeks shows heeft als Lil’ Kleine, en hiphop in Nederland is lang niet oud genoeg om weer zo’n reünie op poten te kunnen zetten – tenzij iemand nu een enorm vuurtje stookt in het kamp van De Jeugd van Tegenwoordig en ze alleen nog tot verzoening kunnen komen in het Flevopark. Maar enkel buitenlandse artiesten boeken die ook daadwerkelijk zin hebben om op te treden – zoals Essie Gang met de man van het moment Octavian – is sowieso een goed teken voor aanstaande edities van het festival. Het geeft de ruimte die alle merkwaardige figuren van eigen bodem verdienen. Uitblinkers in die categorie waren dit jaar:

- Mocromaniac, die sinds kort door het leven gaat als Mani, en bij dit nieuwe karakter ook een outfit heeft gekozen waar een bandiet uit het laadscherm van GTA Vice City en een vader die rustig een paar boeken wil lezen op een strand aan de Franse Westkust elkaar precies in het midden tegenkomen.

- Hitproducer Architrackz, die wonder boven wonder gewoon nog in het wild rond kan lopen na dit hilarische filmpje.

- Rotjoch, of beter gezegd ‘Ridder Dinero’, die elk jaar de leukste jonge acts selecteert voor het festival en dit jaar een enorme brok in z’n keel kreeg toen hij iedereen erop attendeerde dat Feis een legende is die nooit mag worden vergeten.

- Alle enthousiaste kids die zich weer eens met gevaar voor eigen leven in de moshpits wierpen. Amie Galbraith maakte daar (en van allemaal andere dingen) foto’s van.