Mijn ontzettend droevige poging om een baard te laten staan

Baardgroei is wonderbaarlijk. Het is een manier om het gezicht dat je van je ouders kreeg compleet te transformeren. Een baard kan je eruit laten zien alsof je een wijze tovenaar bent, een relaxte surfer, een beschadigde eenling of een maffe vader. Maar bovenal zegt een baard: “Ik kies ervoor om er zo uit te zien.” Ook al zijn baarden niet cool meer, kan het dragen ervan je gewild maken. Viriel. Een baard schreeuwt mannelijkheid. En het lukt mij niet om er eentje te laten staan.

Als ik me een paar dagen niet scheer, verschijnen er een zeer beperkt aantal haartjes, voornamelijk geconcentreerd in mijn nek. Mijn gezichtsbeharing is tegelijkertijd goor en pathetisch dun begroeid, dat het me doet lijken op een kruising tussen een tovenaar en een gedeprimeerde tiener. Waarom mag ik geen mooie baard?

Ik besloot om me niet meer te scheren tot ik een prachtige, volle baard had. Al zou het nog zo lang duren. Dit is wat er gebeurde.

DAG 3

Er valt niet omheen te lullen: mijn gezicht ziet er niet best uit. In plaats van een sexy stoppelbaardje groeien er een paar dunne ijzerdraadjes uit mijn gezicht. Ze staan allemaal een andere kant op. Ik zie eruit als iemand die de hoop heeft opgegeven.

DAG 4

Mijn gezicht voelt als een broek met een hele grote bruine vlek: niet waarmee je de straat op gaat. Ik schaam me en blijf de hele dag binnen. Om 18:00 uur ga ik naar bed.

DAG 5

Ik blijf weer de hele dag binnen. Ik ga iets later naar bed: om 19:00 uur.

DAG 6

Nadat ik wederom de hele dag binnen ben gebleven, ga ik om 17:00 uur naar bed.

DAG 7

Ik ben niet langer bang om de deur uit te gaan. De baard ziet er eindelijk niet meer uit als een ongelukje. Het ziet eruit als iets heel lelijks dat ik opzettelijk heb laten staan. Mijn linkerwang is een maagdelijk wit strand waar een paar palmbomen in staan die net door de bliksem zijn getroffen.

DAG 11

Ik heb/ben een nekbaard.

Ik beland in een wanhopige cirkel van wanhoop door mijn non-baard. Afwas en stof verzamelen zich in mijn huis. In plaats van boodschappen te doen, overleef ik op maaltijdshakes die ik nog had liggen. Hier ga ik me nog slechter door voelen. Ik lees geen boek en kijk geen tv. Ik lig in bed en staar naar mijn telefoon. Urenlang open ik dezelfde apps nadat ik ze tien seconden geleden sloot.

DAG 14

Elke dag word ik wakker en denk ik: gelukkig heb ik vandaag meer jeuk dan gisteren. Ik had me niet eens gerealiseerd dat baarden jeukten. Ik dacht dat ze lekker zacht waren. In plaats daarvan voelt mijn gezicht alsof iemand een pak Tucjes heeft verkruimeld en in mijn nek heeft gelijmd terwijl ik sliep. Maar ik kom er wel. Het gaat me lukken. Ik verwijder alle apps van mijn telefoon en sleep mezelf de voordeur door. Ik ben op het juist pad.

DAG 20

De baard en snor zijn nog steeds niet met elkaar verbonden. Verspreid over mijn wangen zitten 36 haartjes. Mijn wangen zijn een stervend varken.

Ik begin elk gesprek met uitleggen waarom ik er zo debiel uitzie. Het lijkt niemand echt te interesseren. Of ze zien het niet eens.

DAG 22

Om eerlijk te zijn had ik vreemde blikken verwacht van obers, mensen in de metro, vage kennissen, etc. Ik wilde hier een leuk verhaaltje typen over alle meisjes in bars die dol waren op mijn gevatte grapjes, maar afknapten op mijn afstotelijke baard. Maar de waarheid is dat zoiets helemaal niet gebeurde. Het is net alsof de wereld niks geeft om mijn domme bullshit. Ziet dan niemand in dat ik niet het type ben dat een goor, vlassig baardje zou laten staan? Of op z’n minst dat ik het type ben dat een goor, vlassig baardje zou laten staan voor een hilarisch artikel? Het antwoord is nee. Mijn baard zuigt en ik haat mezelf.

DAG 23

Het is pijnlijk om jezelf in de spiegel te zien en te moeten denken dat je er nog nooit zo slecht hebt uitgezien. Ik vraag me af of de haren die niet uit mijn gezicht groeien misschien aan het ophopen zijn aan de binnenkant van mijn hoofd. Ze groeien als mos in mijn brein, als wortels van een boom rond mijn oogballen, zodat ik uiteindelijk een soort blinde zombie wordt, schreeuwend in ijdele hoop dat de buurman me vindt en me uit mijn lijden verlost.

DAG 24

Waarom doe ik dit? Waarom bedenk ik dit soort shit? Waarom wilde ik überhaupt een baard laten groeien? Was het om me mannelijker te voelen? Ik denk eigenlijk van niet. Er is een heel scala aan kleine en grote probleempjes waar een mens angstig of ongelukkig van kan worden, en gelukkig maakt mijn mannelijkheid daar geen deel van uit. Ik maak me veel vaker zorgen om onbenulligheden, zoals hoe vaak ik mijn vlinderdas kan dragen, en of het leven zin heeft in een universum zonder betekenis, waar wreedheid wordt beloond. Ik heb me nog nooit zorgen gemaakt over hoe mannelijk ik ben, omdat het antwoord op die vraag waarschijnlijk “totaal niet” is. Echt, je zorgen maken over je mannelijkheid klinkt ontzettend gedateerd.

Toch heeft de onmacht een baard te laten staan me in een staat gebracht die ik het beste kan omschrijven als ‘vermoeid’. Het experiment heeft me uitgeput. Ik martel mezelf en ik weet niet goed waarom.

DAG 25

Weekend!

DAG 31

Ik loop over straat. Een briesje kietelt het handjevol sprieterige vezels op mijn wang. Zo moet een hond zich voelen, denk ik. Ik heb me in weken niet zo goed gevoeld.

DAG 34

Het haar op mijn rechterwang is twee keer zo dik als dat op mijn linkerwang. Toch zou je het van beide kanten geen baard mogen noemen. Mijn vriend vertelt me eens flink de waarheid: “Als je nu een bank zou overvallen, op klaarlichte dag, zonder masker, zou je door getuigen nooit omschreven worden als ‘bebaard’.

DAG 35

Een hele dag rust. Ja, de baard ziet er vreselijk uit en ik voel me slecht. Maar ik ben blij dat ik een serieuze poging heb gedaan er een te laten staan. Ik ben blij dat ik dit artikel erover kan schrijven. Is het hele idee van het geschreven woord niet dat je er de diversiteit van het menselijk bestaan mee kan vatten? Misschien kan ik nog vrienden worden met mijn baard.

DAG 36

Ik ga naar een dure, Italiaanse kapper. Met een vlijmscherp mes scheert hij me in tien minuten glad. Ik voel me meteen een stuk beter.

Ik zal er niet omheen draaien. Ik heb van dit hele avontuur niets geleerd. Ik hoopte te ontdekken dat hoe je je voelt belangrijker is dan hoe je eruitziet. Maar mijn uiterlijk drukte de afgelopen weken een nogal zware, donkerbruine stempel op mijn humeur. Het zorgde ervoor dat ik me vooral erg zielig voelde. Ik voelde me slecht omdat ik er slecht uitzag. Maar na een tijdje voelde ik me slecht omdat ik iets simpels probeerde te bereiken wat me toch niet lukte. De mislukking was prominent te zien op mijn gezicht.

Toch ben ik blij dat ik het heb geprobeerd. Ik ben er beter van geworden. Bewuster van wat ik ben en waar ik niet toe in staat ben. Het was de langste 36 en een halve dag van mijn leven en ik ben blij dat het voorbij is. Het is fijn om mensen weer aan te durven kijken.