Je kunt eindelijk luisteren naar wat St. Tropez allemaal heeft uitgespookt op Amsterdam CS

Stations zijn bij uitstek plekken waar fatsoenlijk viben onmogelijk wordt gemaakt. Iedereen is chagrijnig, gehaast, of chagrijnig gehaast. Je wil daar maar één ding en dat is vertrekken. Dat is op zich prima, en precies waar een station voor gebouwd is. Je kunt je hier bij neerleggen, maar je kunt het ook naar je hand zetten en aan iedere reiziger laten zien dat het anders kan. De jongens van St. Tropez hadden bijvoorbeeld de hele maand mei een eigen studio op Amsterdam Centraal, om daar met allerhande bevriende artiesten zo veel mogelijk herrie en muziek te maken.

Deze krankzinnige maand is gevangen in een album dat nu overal te streamen is. Omdat deze maand logistiek nog niet uitdagend genoeg was, is er vanavond in het SkateCafe in Amsterdam een idioot volle avond gepland met vrijwel elke artiest die langskwam. Ik belde Lars van St. Tropez een tikkeltje bezorgd op om te vragen hoe ze het hebben gehad daar, en of hij niet helemaal uitgeput is.

Noisey: Ben jij niet ontzettend moe?
Lars: Ja, we zijn allemaal erg moe. We hebben een paar dagen vrij genomen, maar toen wilden we ook wel weer snel door. Er zijn allemaal nummers, en we hebben nog geen tijd gehad om daar ook echt iets mee te doen. Zonde om het te laten liggen, we kunnen beter direct gaan mixen. En dat is nog best wel een klus. Daarnaast ook nog de voorbereidingen voor onze avond in het SkateCafe. Het voelt haast als iets wat nooit meer stopt.

Had je af en toe niet enorm zin om zelf op een trein te springen, weg van die studio?
Ja, best wel. In die ruimte is er constant muziek om je heen, de hele dag geluid. En als er iemand binnenkomt om te kijken wil je ook wel even de tijd nemen om te vertellen wat je aan het doen bent. Je kon af en toe wel een middagje weg, en dat heb ik ook wel gedaan, maar het is wel zwaar. Maar ook weer heel vet. Als ik dan even thuis was, mis ik gelijk een opname. Kans verspeeld. Het was ook constant lekker weer, misschien maar goed dat we dat niet hebben meegekregen. Dan denk je gelijk: waar zijn we mee bezig?

Ja, hé, misschien is voor de volgende keer een weekje ook wel voldoende.
Ik weet sowieso niet of dit iets is wat we vaker moeten gaan doen. Of op station Heerlen gaan zitten of zo. Maar het heeft wel bewezen dat het heel leuk is om te doen, en gewoon cool om te kunnen zien hoe een band een nummer opneemt.

Toch gek, want als er een plek in Nederland is ontworpen om zo snel mogelijk weer op te tyfen is het wel Amsterdam Centraal.
Ja, fucking dom om juist daar te gaan zitten toch? Maar daardoor ook wel weer vet. Vooral toeristen zeggen: “Wat de fuck is dit nou weer?” Maar misschien is een band die keihard aan het repeteren is wel juist wat elk station nodig heeft. Het galmt door die hele hal heen. Dat maakt het haast anarchistisch, juist omdat het zo’n gekke plek is. Ja, man, ik zou zeggen: meer van dit soort gekke initiatieven. De georganiseerde entertainmentfabrieken die poppodia tegenwoordig zijn – ik vind dat gewoon fucking saai.

We waren ook best verbaasd over hoe coöperatief de NS en de organisatie van de passage zich opstelden. Het is een paar keer gebeurd dat we toch wel de grens opzochten, je moet toch even kijken hoe ver je kunt gaan. Vooraf dachten we: realiseren deze mensen zich hoeveel lawaai we maken als we daadwerkelijk gaan spelen? Het is geen akoestische gitaar. Maar het is verbazingwekkend goed gegaan. Absurd, dat dit kon.

Welke gastartiest heeft het meeste indruk op jou gemaakt?
De eerste echte dag kwam Yuri Landman langs, en dat was behoorlijk gestoord. Echt een freak. Hij ging colaflessen kopen waar hij verschillende elementen aan verbond, waar wij dan op moesten slaan. We hadden best wel een kater van de opening, en om dan gelijk een soort space in te duiken met Yuri was wel heel cool. De dag erna kwam Janne Schra langs, en ik verwachtte echt een contrast. Haar muziek is toch lichtvoetig, of zo, vrolijk. Maar ze stond gelijk open om allemaal dingen te proberen. Uiteindelijk werd het een soort My Bloody Valentine, met een muur van gitaren en een lieve stem, weggestopt in reverb. Zo gestoord. Super mooi geworden.

Hoe zat het eigenlijk met de katers, daar? Was het te doen?
Ja, best wel heftig. Er komen elke dag nieuwe mensen, vrienden, en je wil toch dat ze een leuke tijd hebben. Daar komt op een gegeven moment wel drank bij. Een van de redenen dat het zwaar werd. Zeven dagen in de week, af en toe nog een festivalshow. Ik raak plaatsvervangend uitgeput.
We wilden het heel graag doen, maar vooraf wisten we wel dat het niet heel makkelijk zou gaan worden. Dat moet je nemen, dit is ook totaal geen klacht. Een debiel plan, was het. Net als wat we vanavond gaan doen, trouwens. Tussen tien en drie, en om het kwartier een nieuwe band. Zelf de change overs doen, zelf de soundchecks. Iedereen mailen, regelen. Super leuk, maar compleet debiel. Een logistiek drama.
Volkomen. En ik weet nu al dat het mis gaat. Maar dat is juist goed, want er zijn al genoeg saaie dingen in de wereld.

Luister hieronder naar ‘A Month At Amsterdam Central Station’.