Tomatensoep is niet het eerste waar je aan denkt als je met vijfentwintig graden op het terras zit, maar probeer het maar eens af te slaan als Mr. Probz je aankijkt en je op je hart drukt dat het de beste tomatensoep is die je ooit gaat proeven. Dennis Stehr, zoals Probz eigenlijk heet, is geen geboren connaisseur op het gebied van vloeibaar voedsel, maar wel een van de eigenaars van een gloednieuwe pianobar aan het Thorbeckeplein in Amsterdam. Met dus, eerlijk is eerlijk, een behoorlijk puike tomatensoep op de menukaart. Fuck, ik had betaald moeten worden voor deze zin.
Advertentie
Hij ziet er relaxed uit als hij me een rondleiding geeft door de tent. Z’n T-shirt is spierwit, ook zeker iets wat een bepaalde mate van volwassenheid en kunde uitstraalt. Alles ruikt nog naar verbouwing en nieuw gelakte meubels, maar verder lijkt het klaar voor de officiële opening, later deze maand.Het openen van zo’n bar klinkt in eerste instantie als iets wat uitgerangeerde sterren doen als ze te oud zijn om op het podium te staan. Niet iets voor – als je de Martin Garrixxen en Afrojacks even niet meetelt – een van de grootste sterren van ons land. Sinds zijn internationale monsterhit Waves leek het alsof hij Nederland achter zich zou laten. Dat is ook wel zo, maar niet helemaal vrijwillig. Juist deze mindset, dat muziekjournalisten zoals ik denken dat hij het veel lekkerder heeft over de grens, blijkt een pijnpunt te zijn. Want hij is nu eenmaal hier, en nerveus ook, want als ik hem spreek maakt hij zich klaar om op ons Falen en opstaan-evenement voor vierhonderd mensen te praten over zijn succes.Noisey: Wanneer was je voor het laatst ergens zenuwachtig voor?
Mr. Probz: O, ik ben dat wel vaak hoor. Alleen weet ik dat het vanuit angst komt, en als ik merk dat ik ergens bang voor ben moet ik het gelijk doen. Dat kan best een vervelende tic zijn: als ik iets eng vind, spring ik er gelijk in.Zoals je ook doet met het openen van een horecatent in het centrum van Amsterdam.
Of het uitbrengen van een nieuwe single, wat dan ook. Als ik naar de afgelopen twee jaar kijk, was muziek eigenlijk het enige wat ik deed. Maar opeens eindig ik met verschillende ondernemingen. Horeca, koffietentjes, vastgoed, crypto, verschillende fondsen, bedrijven die nog naar de beurs moeten, een label, studio, fotostudio, productiestudio's.
Mr. Probz: O, ik ben dat wel vaak hoor. Alleen weet ik dat het vanuit angst komt, en als ik merk dat ik ergens bang voor ben moet ik het gelijk doen. Dat kan best een vervelende tic zijn: als ik iets eng vind, spring ik er gelijk in.Zoals je ook doet met het openen van een horecatent in het centrum van Amsterdam.
Of het uitbrengen van een nieuwe single, wat dan ook. Als ik naar de afgelopen twee jaar kijk, was muziek eigenlijk het enige wat ik deed. Maar opeens eindig ik met verschillende ondernemingen. Horeca, koffietentjes, vastgoed, crypto, verschillende fondsen, bedrijven die nog naar de beurs moeten, een label, studio, fotostudio, productiestudio's.
Advertentie
Hoe heb je dan nog tijd om hier met mij te zitten?
Ik ben het nu een beetje aan het afbouwen. Ik heb een team om me heen van mensen die allemaal goede dingen voor me doen, maar ik moest dat wel leren. Op het begin deed ik veel te veel zelf, en dat heeft energie gekost. Maar als ik nu doelloos een rondje wil rijden door de stad met de muziek hard, kan ik dat gewoon doen. Klinkt relaxed.
Ja, maar elke seconde die ik heb vul ik wel productief in. Ik heb weinig momenten dat ik niks doe. Op een gegeven moment ben je daar zo aan gewend dat je je oncomfortabel begint te voelen als je niks doet. Ben je dan ook iemand die niet kan genieten van vakantie?
Ik heb het twee keer geprobeerd de afgelopen tijd. Heel kort: drie, vier dagen. Nou, ja. Tja. Nee. Ik ben ergens en na twee dagen denk ik: oké, laat ik toch maar iets gaan doen. Iets opzetten, iemand bellen. Ik ben constant op zoek naar mogelijkheden, kansen, plaatjes. Zelfs nu. Als we straks klaar zijn met praten loop ik naar m’n auto, maar voordat ik instap maak ik eerst wat notities van de gedachten in m’n achterhoofd. Zo zit je wel snel aan zoveel bedrijven, ja.
Ja, maar ik weet bijvoorbeeld ook nu al dat ik het vervelend ga vinden als de kop boven dit stuk wordt: ‘Mr. Probz, de man van verschillende ondernemingen’. Want ik ben bovenal muzikant. Maar wel een muzikant op zoek naar extra prikkels?
Ja, creativiteit die ik ergens anders in kwijt moest. Een tijdje geleden viel ik behoorlijk diep in een zwart gat, omdat alles wat ik deed tegenstrijdig leek. Als ik zong, wilden mensen dat ik rapte. Als ik rapte, wilde mensen dat ik zong. Als ik het in het Engels deed, wilden mensen dat ik het in het Nederlands deed, en weer andersom. Was ik in het buitenland, was ik niet genoeg hier. Was ik niet in het buitenland, was ik te veel in Nederland.
Ik ben het nu een beetje aan het afbouwen. Ik heb een team om me heen van mensen die allemaal goede dingen voor me doen, maar ik moest dat wel leren. Op het begin deed ik veel te veel zelf, en dat heeft energie gekost. Maar als ik nu doelloos een rondje wil rijden door de stad met de muziek hard, kan ik dat gewoon doen. Klinkt relaxed.
Ja, maar elke seconde die ik heb vul ik wel productief in. Ik heb weinig momenten dat ik niks doe. Op een gegeven moment ben je daar zo aan gewend dat je je oncomfortabel begint te voelen als je niks doet. Ben je dan ook iemand die niet kan genieten van vakantie?
Ik heb het twee keer geprobeerd de afgelopen tijd. Heel kort: drie, vier dagen. Nou, ja. Tja. Nee. Ik ben ergens en na twee dagen denk ik: oké, laat ik toch maar iets gaan doen. Iets opzetten, iemand bellen. Ik ben constant op zoek naar mogelijkheden, kansen, plaatjes. Zelfs nu. Als we straks klaar zijn met praten loop ik naar m’n auto, maar voordat ik instap maak ik eerst wat notities van de gedachten in m’n achterhoofd. Zo zit je wel snel aan zoveel bedrijven, ja.
Ja, maar ik weet bijvoorbeeld ook nu al dat ik het vervelend ga vinden als de kop boven dit stuk wordt: ‘Mr. Probz, de man van verschillende ondernemingen’. Want ik ben bovenal muzikant. Maar wel een muzikant op zoek naar extra prikkels?
Ja, creativiteit die ik ergens anders in kwijt moest. Een tijdje geleden viel ik behoorlijk diep in een zwart gat, omdat alles wat ik deed tegenstrijdig leek. Als ik zong, wilden mensen dat ik rapte. Als ik rapte, wilde mensen dat ik zong. Als ik het in het Engels deed, wilden mensen dat ik het in het Nederlands deed, en weer andersom. Was ik in het buitenland, was ik niet genoeg hier. Was ik niet in het buitenland, was ik te veel in Nederland.
Advertentie
Maar dat zijn toch slechts geluiden van buiten? Of was het je directe omgeving?
Nee, m’n directe omgeving laat mij gewoon m’n ding doen. Maar toch blokkeerde m’n creativiteit, m’n inspiratie. Bijna een jaar lang kwam er vrijwel niks uit, tot ongeveer een jaar geleden. Een voorbeeld: ik ging naar een hypnotherapeut om te stoppen met roken. We deden wat ademhalingsoefeningen en op een gegeven moment zei hij: “Doe je ogen dicht en stel je voor dat je in een bioscoop zit.” Toen ik m’n ogen sloot zag ik helemaal niks en dat was het moment waarop ik dacht: dit is niet goed.Dat was voor mij een lange tijd behoorlijk heftig, en daarom ben ik veel andere dingen gaan doen. Op een gegeven moment wilde ik een studio bouwen, wat begon met een blanco ruimte. Er was helemaal niets. Iemand kwam met tekeningen, we gingen wat puzzelen, en toen zag ik het gebouwd worden. Dat proces, van helemaal niets gaan en zien dat het mogelijk is, heeft mij weer op gang gebracht.
Nee, m’n directe omgeving laat mij gewoon m’n ding doen. Maar toch blokkeerde m’n creativiteit, m’n inspiratie. Bijna een jaar lang kwam er vrijwel niks uit, tot ongeveer een jaar geleden. Een voorbeeld: ik ging naar een hypnotherapeut om te stoppen met roken. We deden wat ademhalingsoefeningen en op een gegeven moment zei hij: “Doe je ogen dicht en stel je voor dat je in een bioscoop zit.” Toen ik m’n ogen sloot zag ik helemaal niks en dat was het moment waarop ik dacht: dit is niet goed.Dat was voor mij een lange tijd behoorlijk heftig, en daarom ben ik veel andere dingen gaan doen. Op een gegeven moment wilde ik een studio bouwen, wat begon met een blanco ruimte. Er was helemaal niets. Iemand kwam met tekeningen, we gingen wat puzzelen, en toen zag ik het gebouwd worden. Dat proces, van helemaal niets gaan en zien dat het mogelijk is, heeft mij weer op gang gebracht.
Ik schrik hier best wel van, man. Misschien is dat naïef, maar ik kan me zo moeilijk voorstellen dat iemand met wereldhits en honderden miljoenen streams zich nog zo laat beïnvloeden door geluiden van buiten.
De groten der aarde hebben altijd geluisterd naar hun eigen stemmetje, in hun hoofd. Als ze dat niet hadden gedaan, waren ze nooit ergens gekomen. Dat is gewoon zo, en dat heb ik pas gaandeweg geleerd. De support die ik krijg in Nederland is minimaal, zeker vergeleken met het buitenland. Terwijl ik hier leef. Hier ga ik naar feestjes. Hier loop ik door de stad. Maar op de een of andere manier is het altijd: jij hebt ons niet nodig, jij doet namelijk het buitenland. Maar, hé, je ziet me toch? Ik ben hier! Iemand kan hier met kop en schouders boven de rest uitsteken, dat mag, maar daarna is het klaar in Nederland. Doel je op de ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’-cultuur?
Het gaat zo veel verder dan dat. Als iemand nu The Voice of Holland wint, daarmee een hit in België scoort, is hij of zij een maand lang de shit. Tot er weer een volgende is. Daarna maakt je continuïteit niet uit. Neem als voorbeeld m’n laatste single, Space For Two. Die wordt miljoenen keren gestreamd. Als ik een nieuwe artiest was geweest, was iedereen achter me gaan staan. Maar het is normaal voor mij, omdat ik bekend ben in het buitenland. En dat slaat nergens op. Hoe merk je dit dan? Niet gedraaid worden op de radio?
Bijvoorbeeld. Onafhankelijke radiostations, waar ik altijd heel cool mee ben geweest, hebben nu iets van: jij hebt onze hulp niet meer nodig. Maar daar doe ik het helemaal niet voor. Vanaf Nothing Really Matters komt tachtig procent van alle aandacht van buiten. En dat vind ik gewoon gek en een beetje jammer. Ben je er actief mee bezig om dit te veranderen?
Ik zou niet weten hoe. Misschien ben ik veel te bereikbaar. Als ik de divo uit ga hangen kan ik een hype creëren, die de jeugd misschien te gek vindt. Maar ik vind dat niks en ik wil liever mezelf blijven.
De groten der aarde hebben altijd geluisterd naar hun eigen stemmetje, in hun hoofd. Als ze dat niet hadden gedaan, waren ze nooit ergens gekomen. Dat is gewoon zo, en dat heb ik pas gaandeweg geleerd. De support die ik krijg in Nederland is minimaal, zeker vergeleken met het buitenland. Terwijl ik hier leef. Hier ga ik naar feestjes. Hier loop ik door de stad. Maar op de een of andere manier is het altijd: jij hebt ons niet nodig, jij doet namelijk het buitenland. Maar, hé, je ziet me toch? Ik ben hier! Iemand kan hier met kop en schouders boven de rest uitsteken, dat mag, maar daarna is het klaar in Nederland. Doel je op de ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’-cultuur?
Het gaat zo veel verder dan dat. Als iemand nu The Voice of Holland wint, daarmee een hit in België scoort, is hij of zij een maand lang de shit. Tot er weer een volgende is. Daarna maakt je continuïteit niet uit. Neem als voorbeeld m’n laatste single, Space For Two. Die wordt miljoenen keren gestreamd. Als ik een nieuwe artiest was geweest, was iedereen achter me gaan staan. Maar het is normaal voor mij, omdat ik bekend ben in het buitenland. En dat slaat nergens op. Hoe merk je dit dan? Niet gedraaid worden op de radio?
Bijvoorbeeld. Onafhankelijke radiostations, waar ik altijd heel cool mee ben geweest, hebben nu iets van: jij hebt onze hulp niet meer nodig. Maar daar doe ik het helemaal niet voor. Vanaf Nothing Really Matters komt tachtig procent van alle aandacht van buiten. En dat vind ik gewoon gek en een beetje jammer. Ben je er actief mee bezig om dit te veranderen?
Ik zou niet weten hoe. Misschien ben ik veel te bereikbaar. Als ik de divo uit ga hangen kan ik een hype creëren, die de jeugd misschien te gek vindt. Maar ik vind dat niks en ik wil liever mezelf blijven.
Advertentie
Op de dag dat we dit interview publiceren, ben je jarig.
Een mooi jaar was het. Heel zwaar. Heel pijnlijk. Heel heftig. Vrienden kwijtgeraakt. Fysiek ging het niet zo makkelijk. Veel kilometers gemaakt. Wat waren nare momenten?
Ik was oververmoeid, familie en vrienden overleden. Het is ‘de leerschool’, weet je wel? Die ondernemingen waren niet altijd even makkelijk. En dan op muzikaal gebied, wat ik net vertelde. Een single als Till You’re Loved doet het gewoon fucking goed, maar ik krijg totaal geen support. Veertig miljoen streams, één play op Radio 538. Dat vind ik raar.Voel je je nu beter?
Ik heb schijt. Dat is het. Want de mooiste dingen komen pas als je leert loslaten. Nu ben ik op een goede plek. Vrij, happy. En als ik alles een beetje op orde krijg, en niet meer jongleer met tachtig ballen tegelijk, kan ik me weer volledig focussen op muziek. Ik heb twee jaar geleden een droomstudio gebouwd, maar ik ben er bijna nooit. Een soort bloempje dat niet genoeg zonlicht krijgt. Hoe heb je die vrijheid voor jezelf gecreëerd?
Ik heb daarvoor moeten vechten. Hele enge sprongen moeten maken, je staat altijd op een randje van een diep, zwart gat. En je moet springen, als je denkt dat daar iets ligt dat je verder kan helpen. Is dat bijvoorbeeld het maken van een nieuw album?
Nou, het begon al bij Waves, dat was ook niet de bedoeling. M’n huis fikte af. Ik had niks meer te verliezen. Maar dat zijn toch dingen waar je geen invloed op had? Je hebt Waves gemaakt en het is sick, maar dat het een wereldhit wordt is toch geen keuze?
Maar ik heb het wel gemaakt, en juist omdat je niet weet wat je ervoor terugkrijgt is het zo’n sprong. En het met beide handen omarmen ook. Ik heb dat wel moeten leren. Je leert daardoor jezelf ook kennen, zeker je slechte kanten. Maar daar kun je ook weer dingen aan veranderen. Vroeger liep ik bijvoorbeeld zomaar een ruimte binnen, zonder te kijken of anderen misschien in gesprek waren. Totdat iemand zei: “Dennis, je kijkt niet eens.” Daar komt de keuze: verander ik er wat aan, of niet? Ik fiks het nu meteen, en het gebeurt niet meer.
Nee. Ieder leven is in de geschiedenis van de wereld nog niet eens een fractie. Ik heb wat grijze haren in m’n baard. Wat is oud? Moeilijke vraag. Ik had laatst een theorie bedacht en ik ben wel benieuwd wat je ervan vindt. Ik denk dat je, als creatief persoon, oud bent op het moment dat je terugkijkt op je loopbaan en denkt: fuck, vroeger was ik beter.
Maar dat is ook maar hoe je het bekijkt, toch? Want wat is beter? Wijzer zijn is ook beter, toch? Je doet iets goed of je doet iets niet goed. Maar ik vind het wel te gek dat ik nog steeds The Treatment kan luisteren. Het doorstaat de tand des tijds. Maar heb jij dat zelf? Dat je terugkijkt en denkt dat je beter was? Soms wel. Jij nooit?
Ik was creatiever, maar dat heeft ook weer redenen. Ik vind het vervelend om in spreekwoorden te blijven hangen, maar ik doe het toch nog even: waar je een deur dichtgooit, gaat een raam open. Misschien schreef je vorig jaar beter, maar kun je nu makkelijker genieten van de rest van je leven. Het verplaatst altijd en het werkt in fases. Je kunt alleen je best doen en een duidelijk plan hebben. Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
M’n label uitbouwen, commercieel en muzikaal. Een thuishaven bieden voor muzikanten die ik te gek vind. Anderen kansen bieden die ik zelf nooit heb gekregen. Ik zie, ironisch genoeg, veel mensen die de jarenlange struggle vergeten als ze het eenmaal hebben gemaakt. Ze gaan in de wolken wonen, om nooit meer terug te komen. Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.
Een mooi jaar was het. Heel zwaar. Heel pijnlijk. Heel heftig. Vrienden kwijtgeraakt. Fysiek ging het niet zo makkelijk. Veel kilometers gemaakt. Wat waren nare momenten?
Ik was oververmoeid, familie en vrienden overleden. Het is ‘de leerschool’, weet je wel? Die ondernemingen waren niet altijd even makkelijk. En dan op muzikaal gebied, wat ik net vertelde. Een single als Till You’re Loved doet het gewoon fucking goed, maar ik krijg totaal geen support. Veertig miljoen streams, één play op Radio 538. Dat vind ik raar.Voel je je nu beter?
Ik heb schijt. Dat is het. Want de mooiste dingen komen pas als je leert loslaten. Nu ben ik op een goede plek. Vrij, happy. En als ik alles een beetje op orde krijg, en niet meer jongleer met tachtig ballen tegelijk, kan ik me weer volledig focussen op muziek. Ik heb twee jaar geleden een droomstudio gebouwd, maar ik ben er bijna nooit. Een soort bloempje dat niet genoeg zonlicht krijgt. Hoe heb je die vrijheid voor jezelf gecreëerd?
Ik heb daarvoor moeten vechten. Hele enge sprongen moeten maken, je staat altijd op een randje van een diep, zwart gat. En je moet springen, als je denkt dat daar iets ligt dat je verder kan helpen. Is dat bijvoorbeeld het maken van een nieuw album?
Nou, het begon al bij Waves, dat was ook niet de bedoeling. M’n huis fikte af. Ik had niks meer te verliezen. Maar dat zijn toch dingen waar je geen invloed op had? Je hebt Waves gemaakt en het is sick, maar dat het een wereldhit wordt is toch geen keuze?
Maar ik heb het wel gemaakt, en juist omdat je niet weet wat je ervoor terugkrijgt is het zo’n sprong. En het met beide handen omarmen ook. Ik heb dat wel moeten leren. Je leert daardoor jezelf ook kennen, zeker je slechte kanten. Maar daar kun je ook weer dingen aan veranderen. Vroeger liep ik bijvoorbeeld zomaar een ruimte binnen, zonder te kijken of anderen misschien in gesprek waren. Totdat iemand zei: “Dennis, je kijkt niet eens.” Daar komt de keuze: verander ik er wat aan, of niet? Ik fiks het nu meteen, en het gebeurt niet meer.
Voel je je weleens oud?
Nee. Ieder leven is in de geschiedenis van de wereld nog niet eens een fractie. Ik heb wat grijze haren in m’n baard. Wat is oud? Moeilijke vraag. Ik had laatst een theorie bedacht en ik ben wel benieuwd wat je ervan vindt. Ik denk dat je, als creatief persoon, oud bent op het moment dat je terugkijkt op je loopbaan en denkt: fuck, vroeger was ik beter.
Maar dat is ook maar hoe je het bekijkt, toch? Want wat is beter? Wijzer zijn is ook beter, toch? Je doet iets goed of je doet iets niet goed. Maar ik vind het wel te gek dat ik nog steeds The Treatment kan luisteren. Het doorstaat de tand des tijds. Maar heb jij dat zelf? Dat je terugkijkt en denkt dat je beter was? Soms wel. Jij nooit?
Ik was creatiever, maar dat heeft ook weer redenen. Ik vind het vervelend om in spreekwoorden te blijven hangen, maar ik doe het toch nog even: waar je een deur dichtgooit, gaat een raam open. Misschien schreef je vorig jaar beter, maar kun je nu makkelijker genieten van de rest van je leven. Het verplaatst altijd en het werkt in fases. Je kunt alleen je best doen en een duidelijk plan hebben. Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
M’n label uitbouwen, commercieel en muzikaal. Een thuishaven bieden voor muzikanten die ik te gek vind. Anderen kansen bieden die ik zelf nooit heb gekregen. Ik zie, ironisch genoeg, veel mensen die de jarenlange struggle vergeten als ze het eenmaal hebben gemaakt. Ze gaan in de wolken wonen, om nooit meer terug te komen. Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.