Vijf albums uit 2016 waar we meer van hadden verwacht

Iedereen weet dat 2016 een prachtig muziekjaar was, op het overlijden van een hele rits legendarische artiesten na. Toch zijn er ook een paar platen uitgekomen die de hype niet waarmaakten. Dit zijn de albums die niet voldeden aan onze hoge verwachtingen.

Muzikaal gezien is er bijna niks mis met de Konnichiwa. Er staan ongelofelijke hits op en indrukwekkende en vooral verrassende samenwerkingen met bijvoorbeeld A$AP Nast, Young Lord en Pharrell. Het enige probleem is dat ongeveer de helft van de plaat al jaren voor de release uit was. That's Not Me, met broer JME stamt uit 2014. Hetzelfde geldt voor It Ain't Safe en Shutdown uit 2015. Ook de wat nieuwere singles waren al geruime tijd grijs gedraaid door alle grimefans, waardoor er bijzonder weinig te ontdekken viel toen Konnichiwa in april uitkwam. Noem me een verwend nest, maar het liet toch een bittere nasmaak achter. Na de release leek de storm rondom de plaat ook enigszins te gaan liggen, omdat Skepta zijn kruit al had verschoten voor de release.

- Souf Kinani

Niet eens zo heel lang geleden was er een tijd dat Elias Elgersma alias Yuko Yuko de coolste rockgod van Nederland was. De Friese Connan Mockasin, de Dokkumer Ariel Pink en de Bradford Cox van het Noorden ineen. Een knul waar je als puisterig tienermeisje met choker een poster van boven het bed wil plakken, om verliefd naar te staren terwijl je in kopstem met Elias meejammert dat je eigenlijk glimlacht wanneer je huilt. Ja toch?

Met Purple Noise Record Club bracht Elias telkens weer gekkere EP's uit, en met The Homesick en Yuko Yuko gaf hij sicke optredens. Begin 2016 kwam dan eindelijk het debuutalbum uit van die laatste, en… nou ja… het was een prima plaat met een paar goede liedjes (ik neurie nog steeds weleens zeurderig "I'm tooooo coooooooooool"), maar waar we hoopten dat Elias richting het underground-supersterrendom zou worden geschoten… gebeurde er eigenlijk niets. :(

- Timo Pisart

De aanloop naar Frenna's album was perfect. Toen ik hoorde dat de favoriete rapper (sorry Jandro, ik zie je) uit m'n favoriete rapgroep met een volwaardig album kwam ben ik om hem en alle fashiongado's te eren gelijk naar de Louboutin-website gegaan, heb ik acht paar sneakers in m'n winkelmandje gegooid en heel lang gedaan alsof ik ze zou gaan afrekenen – zo hyped was ik. En toen hij ook nog eens kwam met zijn 101Barz-sessie – als we de sneer naar Young Thug wegdenken zowel visueel als auditief een meesterwerk – heb ik in de nachten die ik moest wachten tot de release geen oog meer dichtgedaan (pun intended).

Toch hing er een soort onrust om deze release heen. Er werd duidelijk haast gemaakt: de plaat moest en zou uitgebracht worden in 2016, al betekende dat een plekje op de maandag, net tussen de albums van Lijpe en Sevn in. Niet per se een slecht teken, want het kan ook betekenen dat het te heet is om op de plank te laten liggen. Dit leek niet helemaal het geval, want juist de hardste tracks ( Check, Plug, My Love) van het album waren al lang voor de release uitgebracht. De rest is zeker van een hoog niveau, maar toch teveel van hetzelfde om dit album het meesterwerk te noemen dat ik had verwacht.

- Wouter van Dijk

Sinds Hef in de scene kwam met Puur heeft eigenlijk niemand zo erg op een eigen en pakkende manier over het straatleven gerapt als Sevn. Dat hij het afgelopen jaar totaal heeft gekanteld, spreekt voor zich. Met drie grote projecten in een jaar – als we voor het gemak al zijn verdienstelijke gastbijdragen vergeten – kunnen weinig artiesten met hem wedijveren als het gaat om werkethos. Op Twenty Four Sevn 2 en 3 liet hij horen waarom bij de Nederlandse raptop hoort en heeft hij met die nummers ook het festivalseizoen eigen gemaakt. En juist vanwege alles wat ik hierboven opsom, hoopte en verwachtte ik (en velen met mij) dat Trap Grammy de plaat van het jaar zou worden. Dat werd het helaas niet.

Terwijl er genoeg toffe tracks op staan ( Madre en Lijnbaan/Dam om een paar te noemen), valt er ook nog zeker wat te klagen. De tracks waarop de rapper hint naar Engels en grime, voelen bij vlagen nog als work in progress, tracks als Turnen die voor de club gemaakt zijn, zijn leuk maar halen het niveau van bijvoorbeeld Summer 16 en Gass niet. Het lijkt bijna alsof Sevn net te druk bezig was met zo snel mogelijk zijn album uitbrengen en zijn veelzijdig te tonen, in plaats van op tijdloze juweeltjes te broeden. Dat gezegd hebbende ben ik nog steeds heel benieuwd en positief over wat hij het komende jaar gaat uitbrengen.

- Souf Kinani

Ik ben absoluut geen Lil Kleine-hater. Zijn bijdrage op Constant is sterk, en ook hier doet hij leuke dingen. Maar zonder dat allround multitalent en beste rapper ooit ter wereld Ronnie Flex op 7 van de 11 tracks zou staan, was het onmogelijk om dit album van voor naar achter te luisteren. Zonder zijn muzikale inbreng had Kleine nooit de rol als aanvoerder van het hele New Wave-circus kunnen opeisen.

Dat Ronnie Flex zo'n groot aandeel heeft op het album kon alleen maar iets goeds zijn. De Nacht Is Nog Jong Net Als Wij Voor Altijd is een meesterwerk, juist door de enorme diversiteit in de nummers. Bij WOP is dat niet het geval, het is een verlenging van het succes van New Wave: zelfde producer, zelfde plan. Dat betekent helaas tien tracks (één skit) die enorm veel op elkaar lijken.

- Wouter van Dijk