Ik keek Nederlandse films over uitgaan om te ontsnappen aan de dagelijkse sleur

Ontsnappen aan de ellende die 'het dagelijks leven' heet is iets wat je prima kunt doen in een café, discotheek of bar-dancing. Ze lijken ervoor uitgevonden. Nieuwe vrienden maken, met oude vrienden praten over de zin van het leven, een meter bier bestellen aan de bar, de stevigheid van je neusschot onderwerpen aan grondige tests; allemaal dingen die je 's nachts kunt doen om even te vergeten dat je een langzaam afstervend organisme bent met problemen in de financiële, relationele en existentiële sfeer. Escapisme heet dat met een mooi woord, en het is de reden dat ik mij nogal vaak in een café, discotheek of bar-dancing bevind.

Dat is niet gezond. Laatst vulde ik een enquête over drugs- en drankgebruik in, en schrok een beetje van mijn antwoorden. Als je het terugziet op papier, lijkt het ineens zo dramatisch. Is er een manier om toch de spanning van uitgaan te voelen, te ontsnappen aan mijn sterfelijkheid en plezier te maken zonder dat ik mezelf volgiet met drank? Valt zoiets te simuleren vanaf, ik zeg maar wat, een bureaustoel op een kantoor? Wat als ik een aantal films uit de jaren negentig en vroege jaren nul over hedonistische tieners kijk en plaatsvervangend plezier beleef via hen? Kan een film me mijn vervlogen tienerjaren laten herbeleven, me terugbrengen naar een tijd dat mijn organen nog tiptop waren en me het gevoel geven van geborgenheid en fun, zoals je die in uitgaansgelegenheden ervaart?

Ik keek Costa, Volle Maan en Naar de Klote!. Drie films die ik nog nooit eerder heb gezien, maar die mij hopelijk vervullen met warme, nostalgische gevoelens. Zouden deze films de tand des tijds hebben doorstaan? Veel vragen had ik, en daar moesten antwoorden op komen.

De film Costa, geregisseerd door Johan Nijenhuis, verscheen in 2001 in de Nederlandse bioscopen. Op de poster van de film lijkt het alsof Katja Schuurman de jongen links van haar een aftrekbeurt geeft terwijl ze op het punt staat om de jongen rechts te zoenen. Een veelbelovend beeld en bij uitstek materiaal om even te vergeten dat ik de huur nog moet overmaken.

De film begint met Georgina Verbaan die een plaat op een pick-up legt. Hallo, nostalgische gevoelens! Helaas betreft het hier een plaat van de Nederlandse Eurovisie-inzending Dinge-dong uit 1975, wat niet alleen een vreselijk lied is, maar ook nog eens veel te oud om nostalgisch van te worden. Het gekke gebreide mutsje dat Verbaan draagt en de rondslingerende Break-Out!'s maken gelukkig een hoop goed. Ik staar een tijdje voor me uit en mijmer over de opwindende tijden die ik als brugklasser doorbracht met het tijdschrift vol naakte Poolse tieners.

In het volgende shot zijn we aan de Spaanse kust waar de film zijn naam aan dankt. Een kwaaie man in een rolstoel (Victor Löw) deelt bevelen uit en al vrij snel ben ik de draad kwijt. Er volgt een confrontatie tussen de winnaars van de MTV Dance Contest en de dansers/proppers van discotheek Costa. Ach ja, dit waren nog andere tijden: er is een witte man met dreads en er wordt een dom grapje gemaakt over een van de dansers ("Waar heb je die vandaan? Rent-a-faggot?"). Dit zijn niet per se dingen waar ik naar terugverlang.

Langzaam ontvouwt het verhaal zich. Het gaat over de dansers van twee discotheken, de Costa en de Empire, die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Er is blijkbaar ook een soort wedstrijdelement. Ik heb nooit geweten dat mensen enige interesse hebben in deze vorm van entertainment in clubs, maar tot nu toe lijken de meeste shots op iconische Mentos-reclames uit de jaren negentig, dus ik klaag niet.

Er volgen een paar scènes waardoor ik nog een grotere hekel krijg aan alle personages. Vonden mensen dit in 2001 een leuke film? Hij krijgt een 4,5 op IMDB, dus ik denk het niet. Wat is er eigenlijk aan de hand met het Britse accent van Victor Löw? Waarom morst Georgina Verbaan in krap twintig minuten maar liefst drie keer een drankje over iemand heen?

Het duurt niet lang voordat ik verveeld door de film heen zit te scrollen op zoek naar entertainment. De volgende twintig minuten gaan over de ontluikende romance tussen Georgina Verbaan en Daan Schuurmans. Waar de gevaarlijke lui uit de eerste scène (die van de MTV Dance Contest) zijn gebleven, is onduidelijk. Overigens bestaat er niet zoiets als de MTV Dance Contest, maar in het pre-Google tijdperk kon je prima over zoiets opscheppen, er kwam toch niemand achter.

Oh wacht, daar zul je ze hebben, de slechteriken! Daan Schuurmans is uit de groep gezet door Katja Schuurman omdat hij verliefd is op Georgina Verbaan, maar Katja Schuurman is ook verliefd op Daan Schuurmans (geen familie) en nu is hij overgestapt naar de dansgroep van de Empire. Die club blijkt trouwens een stuk leuker dan de Costa, want daar zijn slangen en kooidanseressen met blote tieten en halfnaakte mannen met leren zweepjes in hun mond. Daans korte tijd bij Empire komt ten einde wanneer hij ingrijpt omdat zijn collega's de vriendin van de zus van Georgina willen verkrachten. Gelukkig kent hij karate. Aan het eind van de film wordt de Empire gesloten omdat er een politie-inval is en er cocaïne wordt gevonden en blijkt dat Katja Schuurman al die tijd eigenlijk lesbisch was.

De dingen die ik leerde van Costa:
- Het is oké om vrouwen te slaan
- Het is oké om iemand anaal te verkrachten met een plant
- Het kan er gewelddadig aan toe gaan bij danswedstrijden

Godver, dit lijkt wel gewoon dezelfde film als Costa. Zelfde regisseur, zelfde net iets te oude acteurs om voor tieners door te gaan, zelfde irritante slapstickhumor. Alleen bedienen de acteurs zich hier niet van rare Engelse accenten, maar een slecht uitgevoerd Achterhoeks dialect dat soms wel en soms niet te horen is. Hoe kan ik in godsnaam mijn helse bestaan verlichten en waden in het warme water van de nostalgie als die lui niet eens een simpel dialect kunnen spreken? Waarom moeten ze überhaupt uit de Achterhoek komen? Waarom zijn soapacteurs zo walgelijk incompetent? Waarom voel ik ineens de onbedwingbare drang om Numb van Linkin Park te luisteren? Dit wordt weer een lange zit. Tenzij die boot snel zinkt, maar dat zal wel niet.

De film gaat over een groep tieners die na hun eindexamen op een boot gaan chillen, en de hoofdpersoon, ik weet even niet hoe hij heet, moet zijn broer mee naar huis lokken, zodat ze samen het bedrijf van pa over kunnen nemen. Maar broerlief wil liever gitaar speel'n eej. Georgina Verbaan is een manisch depressieve gothic die van haar psychiater mee moet op de boot, want wat is er leuker als je een manisch depressieve outcast bent dan met je domme, populaire klasgenoten op vakantie gaan? Ik heb vijf jaar op het speciaal onderwijs gezeten met allerlei bijzondere mensen, maar ik heb nooit iemand ontmoet die zich zo bizar gedroeg als Gothic Georgina. Ik spoel effe een stukkie door. Benieuwd hoe dit afloopt!

Ah, een spannend stukje. De boeren worden uitgedaagd door een stel Belgen om een wedstrijdje te doen. Eerst zegt de kapitein (die ene die muzikant wil worden) dat ze niet zo maf moeten doen, maar dan zeggen de Belgen wel iets heel uitdagends…

Hé, is dit een film over zuipende tienerboeren of een film over een zeilwedstrijd? Nog maar een stukje doorspoelen. Het is tijd voor een full moon party. Is dat niet meer iets voor een vakantie in Thailand? Bestaat zoiets überhaupt in Spanje? Ik geloof in elk geval dat ze in Spanje zijn. Ik weet het allemaal niet meer. Is het de bedoeling dat ik begaan ben met het lot van een stel rijkeluiskinderen op een zeiljacht?

Ojee! Er wordt weer iemand verkracht, en die andere jongen probeert zelfmoord te plegen. Wat een rare film is dit. Ik had me dit boottochtje heel anders voorgesteld. Ik ben er klaar mee.

De dingen die ik leerde van Volle Maan:
- Boeren kunnen gemeen zijn
- Als je de medicatie van een manisch depressief meisje in zee gooit, gaat ze met je naar bed
- Je moet een regisseur van een slechte film geen tweede kans geven

Juist, dit begint beter! Ten eerste staat-ie gewoon op YouTube en ten tweede: deze film begint meteen met een lekker pilletje. En nog een. En nóg een! Heerlijk, hier knap ik van op. Mensen drugs zien gebruiken maakt me vrolijk, zonder dat ik zelf iets hoef te nemen. Ik was even bang dat alle Nederlandse films over jongeren en alcohol/drugs tenenkrommend waren, maar misschien was het toch gewoon die ene regisseur die er een potje van maakte.

Hé, en wat leuk, het vrouwelijke hoofdpersonage, Jacqueline, komt uit Tilburg. Daar heb ik ook gewoond. Haar accent klinkt zelfs realistisch. Ik voel me al helemaal thuis in deze film.

De mannelijke hoofdpersoon zit lekker de hele dag in de shop te chillen. Daar word ik dus ook nostalgisch van. Niet van domme boeren op een boot, dat ken ik namelijk niet, maar een beetje moppen tappen in de coffeeshop, daar verlang ik nog weleens naar terug.

EN JAWEL! EINDELIJK! Er valt wat te lachen! Jacqueline maakt een grap. Ik zit al drie uur achter mijn bureau met een doodse blik in mijn ogen. Ik voel me als een plant die na weken eindelijk water krijgt.

Met de relatie van Jacqueline en Martijn gaat het niet zo goed. Jacqueline neukt haar dealer en Martijn zit de godganselijke dag thuis jointjes te roken. Als dat maar goed gaat! Spoiler: nee, het gaat niet goed.

Maar! Er wordt lekker veel geneukt, er wordt coke gesnoven van naakte meiden, er wordt met guldens betaald, gedanst in de RoXY, er klinkt de hele tijd leuke housemuziek, er zijn gastrolletjes van de Party Animals en beatmuzikant Wally Tax, kortom: dit is genieten van nostalgie. Het zorgt er in elk geval voor dat ik even anderhalf uur kan ontsnappen uit de sleur van het kantoorbestaan.

Dingen die ik leerde van Naar de Klote!
- Pillen waren vroeger vet goedkoop
- Hou de relatie met je dealer zakelijk (dus niet met hem neuken)
- Het is moeilijk om je verkering spannend te houden als je de hele dag stoned op de bank zit

Toch was het geen succes. Costa en Volle Maan hebben me meer jaren van mijn leven gekost dan wanneer ik tot mijn dood elke dag tien baco's zou drinken, en van Naar de Klote! heb ik alleen maar heel veel zin in xtc en paddo's gekregen. Ik kan niet wachten tot ik vanavond ergens lekker middels het drinken van een dure cocktail echt kan vergeten dat ik besta, want films kijken blijft toch maar een slap aftreksel van het echte werk.