Het lijkt alsof het Rimon allemaal aan komt waaien, als een sierlijke wolk

Zolang de focus niet ligt op materiële zaken is het niet erg om af en toe in stilte ontzettend jaloers te zijn. Althans, dat is wat je tegen jezelf kunt zeggen als je kijkt naar het gemak waarmee de 21-jarige Rimon door het leven lijkt te stappen. Met de nadruk op lijkt. Toen ze klein was vluchtte ze met haar moeder van Eritrea naar Nederland. Ze kwam terecht in Zandvoort en ging naar de middelbare school in Bloemendaal. Ze maakte haar school daar niet af, maar inmiddels ziet het eruit alsof alsof alles wat de neo soul-zangeres doet haar aan komt waaien, als een sierlijke wolk.

Ook dat is maar schijn, natuurlijk. Aan het eind van de dag hebben we allemaal weleens twijfels en onzekere dagen. Katers, ook. Rimon in elk geval wel. Een kleintje, weliswaar. Als ik haar spreek op de heetste dag van de eeuw bij De Plantage, het cafe naast Artis. Ik ben blij dat ze er is om haar verhaal te vertellen, want toen haar naam alleen nog maar stilletjes rondzoemde door onze hoofdstad hadden onze Britse collega’s van i-D haar al te pakken en was ik bang dat ze Nederland direct over zou slaan. En, nog beter nieuws: naast dat ik haar kon spreken, mogen we ook haar gloednieuwe clip in première laten gaan.

Noisey: Ben je weleens in Artis geweest?
Rimon: Heel toevallig eergisteren! Een beetje suf, met die hitte. Hadden we niet over nagedacht. De gorilla was heel indrukwekkend, maar we zijn niet lang gebleven. Wat is jouw lievelingsdier? In een dierentuin? Ik denk de olifant. Of, nee, de duiven en eenden die vrijwillig aan komen vliegen.
Het gekke aan rondlopen in een dierentuin is dat jij degene bent die beseft dat er een hele wereld bestaat waar die dieren niets van weten. Dan stel ik mezelf de vraag, en dit is natuurlijk veel te trippy: is er voor ons ook zoiets? Kijken er andere wezens naar ons? Voel je je als Jim Carrey in The Truman Show?
Haha, dat heb ik weleens gehad, maar nee. Nu niet in ieder geval.

Als alles uit je leven zichtbaar zou zijn, denk je dat mensen dan zouden kijken?
Ik denk het niet, al ligt het er erg aan welk gedeelte van m’n leven ze uit zouden zenden. Een hele show niet denk ik, maar een film? Misschien over m’n jeugd?

Hoe is het om in Zandvoort op te groeien?
Enerzijds wel chill. De zee en het strand zijn altijd dichtbij. Maar naarmate ik ouder werd merkte ik dat ik het enige donkere meisje in de klas was. Dat waren dingen die ervoor zorgden dat ik me nooit helemaal op m’n plek voelde, en waardoor ik steeds meer naar Amsterdam begon te trekken. Stiekem.

Probeer je nu nog steeds wel eens te ontsnappen?
Niet meer. Ik was toen rebels, kapte met school, had totaal geen visie. Misschien heb ik me inmiddels genoeg afgezet.

Nou, het lijkt in elk geval alsof jij meer visie hebt dan de mensen van 21 die ik ken. Hoe kan dat?
Dat gaat organisch. Muziek serieus durven nemen komt ook gewoon maar met de tijd. Ik was best onzeker over zingen, en als ik dan in de studio hing – een slaapkamertje ergens in Amsterdam Oost – waren er soms wel tien mensen die ik niet kende aan het chillen. Toen toch maar een keer helemaal shaky iets gaan opnemen, en na een take dacht ik: oh shit, het is helemaal niet nodig om zo onzeker te zijn. Ergens kort daarna kwam de switch om me te overtuigen dat ik het gewoon fulltime moest gaan doen. Zo’n twee jaar geleden, nu.

Ik heb het gevoel dat ik in Nederland niet echt referenties heb, qua vrouwen die het met Engelstalige muziek echt aan het doen zijn. Behalve Naaz. En Sevdaliza natuurlijk. Wat zij doet is keihard; uitverkochte shows over de hele wereld, compleet in haar eigen lane. Maar ik heb nooit echt het gevoel gehad dat het kan, als Nederlandse vrouw. Dus bij elke stap is het altijd maar een beetje gokken. Gelukkig besef ik nu steeds beter dat het wel kan. Ik kan het laten lukken zolang ik door blijf gaan. Ik kan me voorstellen dat het voor- en nadelen heeft om niet direct personen te hebben waar je tegen opkijkt.
Ik heb, op het team van Sevdaliza na, niet echt iemand met wie ik kan praten als we bijvoorbeeld in Engeland zijn. Toch een hele nieuwe wereld vol met nieuwe mensen. Dat is een nadeel. Maar daarnaast is het is wel fijn om te weten dat je compleet je eigen weg kunt kiezen zonder naar iemand op te hoeven kijken.

Heb je buiten de muziek mensen tegen wie je opkijkt?
Heel corny: m’n moeder. Zij is als single mom op haar vierentwintigste met mij gevlucht uit Eritrea. Ze is zo sterk. Op het moment dat ik het even niet trek, geeft ze me speeches waarin ze zegt dat ik normaal moet doen en door moet gaan. Dan realiseer ik me dat ik met minor things te maken heb. Zijn jullie direct in Zandvoort terechtgekomen?
Nee, we zijn eerst via een omweg in Dordrecht gekomen, op een groot schip bestemd voor vluchtelingen. Ik kan me daar alleen nog van herinneren dat het erg gezellig was, met heel veel verschillende mensen. Ik denk dat het niet genoeg in m’n hoofd zit om te zeggen dat het me heeft gevormd, behalve als ik de verhalen van m’n moeder hoor die me vertellen dat ik moet waarderen waar ik nu sta.

M’n moeder wilde heel graag in Engeland wonen, omdat ze daar Engels spreken en dat het beste zou zijn voor m’n ontwikkeling. Toen we aankwamen in Engeland zijn we gepakt en naar een terrein gebracht waar illegalen werden vastgezet. Daar is ze tijdens een wandeling met mij op haar schouder ontsnapt, en is haar broer vanuit Duitsland naar ons toe gereden om ons op te halen. Dat soort lijpe shit weet ik allemaal niet meer, maar als zij zulke verhalen vertelt kan ik niets anders denken dan: wow, hoe de fuck heb je dit allemaal gedaan?

Jeez. En dan zit je ineens in Nederland.
Ja. Ik wist altijd wel dat het bij mij thuis anders was dan bij anderen, maar dat realiseerde ik pas echt toen ik naar de grootste kakkerschool in Bloemendaal ging. Daar je pubertijd doorbrengen is echt intens. Hockey, iedereen was rijk, grote villa’s. Die hele levensstijl die wordt gevormd door het makkelijke denken dat ‘papa alles toch wel fikst’, trok ik niet.

Denk je dat het een gezonde plek is voor creatieve mensen om op te groeien?
Als het in je zit, moet het er toch uit op een gegeven moment. Dan maakt het niets uit of je al vanaf je derde pianolessen hebt gevolgd of vanuit huis gepusht bent. Natuurlijk heeft dat voordelen, maar bij mij komt creativiteit uit momenten dat ik me kut voel. Dan komt het naar buiten. En ik vraag me af of je zulke sterke emoties kan voelen als je op een jacht vakantie ligt te vieren. Vanaf m’n twaalfde werkte ik in de horeca, hele dagen op het strand in de bediening. Nu is het voor het eerst dat ik dat niet meer hoef te doen, maar die drive om van alles te doen is er nog steeds.

Ik ga nu naar de Herman Brood Academie, maar ik heb m’n middelbare school niet afgemaakt. Ik was al een keer blijven zitten, en ik had de hele tijd problemen met wiskunde. Het lukte niet. Halverwege het jaar heb ik met school een afspraak gemaakt dat ik nog wel kwam, omdat je anders gezeik krijgt meer leerplicht. Maar in realiteit was ik er niet. Toen ben ik naar Miami gegaan, puur om weg te zijn. En daarna ben ik naar Ethiopië gegaan om m’n vader op te zoeken. Hoe was dat?
Eng. Ik was in m’n eentje, en het was de eerste keer dat ik hem zou ontmoeten. In een vliegtuig zitten zonder te weten waar je terechtkomt is beangstigend. Ik wist niet waar ik heen zou gaan, wat voor situatie ik aan zou treffen, hoe hij het heeft daar. Het was ook totaal geen All You Need Is Love-scène waarin je in slowmotion naar elkaar toe rent, meer heel rustig. ‘Hey. Hoe is het?’

Uiteindelijk ben ik er vier weken gebleven. Puur om het te proberen. Je hebt toch de gedachte ‘wat als hij bijvoorbeeld overlijdt?’. Nu heb ik hem in elk geval leren kennen. Hij is een punctuele, geordende man, ik ben het grootste warhoofd ooit. Ik vind het mooi dat ik dat weet. Een zomer later kwam ik mijn producer Samuel Kareem tegen. Toen begon alles. Nu zitten we hier.

Bekijk de gloednieuwe clip voor Realize hier beneden: