Ik luisterde een hele week alleen maar Thunderdome-compilaties
Beeld door de auteur

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Ik luisterde een hele week alleen maar Thunderdome-compilaties

Dat zorgde voor enkele euforische momenten, maar ook voor een hardnekkige doodswens.

Laatst hing ik met een vriend. Ik vertelde dat ik baalde dat ik niet naar Thunderdome: 25 Years of Hardcore kon – dat volgende maand in de Jaarbeurs in Utrecht wordt gehouden nadat in 2012 de toch-niet-zo-allerlaatste editie plaatsvond – omdat ik die week op vakantie ben. Hij keek me argwanend aan. "Ik wist niet dat je dat leuk vond." Jawel, zei ik, en ik legde uit dat ik afgelopen zomer naar Defqon was geweest en daar de smaak te pakken had gekregen. "Maar heb je überhaupt weleens een Thunderdome-cd geluisterd dan?" Mijn mondhoeken gingen opzij, zoals het beteuterde mondje van een kameleon.

Advertentie

Dat zit zo: toen Thunderdome in 1993 begon met verzamel-cd's de wereld in te slingeren, was ik acht. In die tijd was je een gabber of een skater. Die keuze werd beïnvloed door ongrijpbare dingen, zoals de sociaaleconomische status van je ouders of wat je vriendjes en je oudere buurjongen waren. Dat dit systeem in feite binair was, werd duidelijk toen ik in de brugklas een jongen betichte van het zijn van gabber. Zijn enorme hand omsloot mijn nek. Terwijl hij me optilde en ik naar adem snakte, zei hij dreigend: "HOE noemde je mij?"

Later waren het altijd de jongens uit mijn klas waar ik de grootste hekel aan had die naar gabbermuziek luisterden. Tegenwoordig kan ik een lied als 6th Gate van D-Devils enorm waarderen, en baal ik dat het nooit gedraaid wordt op de feesten waar ik kom, maar in de auto op schoolreis naar Guantanamo Bay (de Ardennen, een tragisch verhaal) associeerde ik het lied vooral met de mensen uit mijn klas: speciaal van onderwijs, maar ook speciaal getrainde sadisten. Ik troost me met de gedachte dat zij nu ergens in een loods met zware dingen sjouwen terwijl ik mijn geld verdien door stukjes te typen op een bureaustoel.

Wat heb ik in mijn jeugd gemist door nooit naar Thunderdome-cd's te luisteren? Wat had ik kunnen leren? Welke inzichten had ik verworven? Maar belangrijker: valt dit nog in te halen? Wat als ik een week lang alleen maar Thunderdome zou luisteren, wat zou er dan met me gebeuren? Ik zie een mooie uitdaging voor me liggen.

Advertentie

Mijn Thunderdome-week begint op maandag, en waar beter te beginnen dan met Thunderdome 1, die als ondertitel F*ck Mellow, This Is Hardcore From Hell heeft. Dat klinkt heftiger dan het is, al was dit toen het uitkwam waarschijnlijk wel echt hard. Nu klinkt het openingsnummer, B.o.t.t.r.o.p. van DJ Hooligan, eigenlijk gewoon als een wat hardere variant van acid house met een breakbeat.

Normaal gesproken luister ik tijdens het werk veel klassieke muziek – want naast schrijver ben ik ook eindredacteur – en als ik Chopin luister, kan ik me goed concentreren. Thunderdome is denk ik exact het tegenovergestelde van Chopin. Dit was meteen het eerste obstakel waar ik tegenop liep: gabbermuziek is weliswaar erg geschikt om op te hakken, en om het (soms vrij luide) geouwehoer van mijn collega's te overstemmen, maar echt lekker concentreren terwijl er opgefokte Speedy Gonzalez-samples met 180 bpm over een overstuurde kickdrum razen, lukt niet. Het zijn vooral al die cartooneske geluiden waar ik nerveus van word. Dat had ik niet verwacht. Er staat dan wel een vampier op de voorkant van F*ck Mellow, This Is Hardcore From Hell, maar het had net zo goed een tekening kunnen zijn van een drol die uitglijdt over een bananenschil. Wat voor wereld is dit?

Op dinsdag realiseer ik me dat het moeilijk is om door de thunderbomen het thunderbos te zien. Er zijn 40 'officiële' compilaties, die uitgegeven werden van 1993 tot 2012. Dat zijn dus gemiddeld drie Thunderdome-cd's per jaar. Sommigen zijn dubbel-cd's, sommigen zijn zelfs driedubbel-cd's. Dat komt neer op iets van dertig tot vijftig gabberliedjes per editie. Laten we gemiddeld veertig nemen. Veertig keer veertig is zestienhonderd. Zestienhonderd hardcoretracks. Dat is veel. Op een cd past 74 minuten aan muziek. 80 cd's van 74 minuten staat dus gelijk aan 5920 minuten aan muziek, oftewel 98,6 uur. Dat kan ik niet allemaal in een week luisteren. Bovendien zijn dit alleen nog maar de officiële cd's. Er zijn er nog tyfusveel, met thema's, megamixes, kerst-edities, noem maar op. Hier is een lijstje, mocht je benieuwd zijn.

Advertentie

Aan de ene kant is het dus heel makkelijk om een week lang alleen maar Thunderdome te luisteren. Er is genoeg materiaal om het een hele maand te doen. Maar aan de andere kant is het ook best moeilijk om een week lang niets anders dan Thunderdome te luisteren. Soms stuurt iemand me een filmpje en dan open ik het en zit ik tien seconden naar de intro-tune van Dommel te luisteren, tot ik me realiseer dat dit dus niet mag. Ik voel een soort machteloze woede als de huisgenoot van mijn vriendin Drake opzet tijdens het eten. Moet ik weglopen? Zeggen dat de muziek uit moet? Ben ik te streng voor mezelf? Nee, want dit is een experiment, en bij een experiment is het belangrijk dat er regels zijn. Gelukkig gaat ze binnen een paar minuten weg, zodat ik de muziek ongemerkt af kan zetten. "Nou, gezellig," zegt mijn vriendin. Ik kijk uit het raam.

Op woensdagavond stuit ik toevallig op de Thunderdome 2017 Anthem Livestream. Neophyte, Furyan en Guerillas draaien een uurtje. Vooral Neophyte vind ik leuk om te zien, hij is een soort vriendelijke tank. Het is ook leuk om te zien hoe een genre kan veranderen in een paar decennia, en hoe precies en netjes de producties zijn geworden. Vroege hardcore is eigenlijk gewoon extra harde rave of acid, maar omdat er dertig jaar lang mensen in kleine hokjes zaten te pielen, om kickdrums net iets harder te krijgen en de samples nog strakker te knippen, is er nu een geluid ontstaan dat klinkt als zo'n speciale boormachine gemaakt van diamant.

Advertentie

Wat me vooral bevalt aan deze muziek, is dat er liberaal gebruik wordt gemaakt van samples. Je luistert een tijdje naar overstuurde geluiden en dan is er iets later altijd wel weer een snackje, een klein stukje van een liedje, en je weet even niet wat het ook alweer is, maar voordat je de tijd hebt om erover na te denken komt het volgende stemmetje dat je wel herkent maar wacht, is dit niet uit een toespraak van Martin Luther King? Nee, een liedje van Ice Cube? Borodin?

Op donderdag arriveer ik op kantoor met mijn ziel onder mijn arm. Ik wil niet meer. Op de fiets heb ik geluisterd naar Thunderdome XIII: The Joke's on You, een toepasselijke titel. Gisteravond, na de Thunderdome-livestream, zat ik met mijn vriendin en mijn huisgenoot in de woonkamer, en zette mijn huisgenoot enthousiast de nieuwe platen op die ze had besteld. "Nee!" roep ik verschrikt uit. "Ik mag alleen Thunderdome." Mijn vriendin rolt met haar ogen en zegt zuchtend dat ik het er wel erg veel over heb. Is een beetje steun in deze zware week te veel gevraagd? Later vallen we in slaap zonder elkaar een fijne nacht te wensen. Nu zit ik met een bak koffie op mijn werk en brult er iemand in mijn oor dat alles naar de klote moet. "Dat zal dan wel," mompel ik zachtjes. Ik voel me alsof ik langzaam wegzak in drijfzand.

's Nachts droom ik dat ik bejaard ben. Ik woon in een verzorgingstehuis. Ik heb een lange, grijze baard en ik draag een rode kamerjas. De andere bewoners zijn skeletten, zombies, weerwolven, Chuckie de moordpop, boze cyborgs en enge clowns. In de verte hoor ik het nerveuze gelach van Speedy Gonzalez. Ik word badend in het zweet wakker met een hartslag van exact 180 slagen per minuut.

Op vrijdag luister ik geheel tegen de regels van het experiment in de hele dag geen seconde Thunderdome. Sterker nog: ik luister helemaal niks. Ik wil niet meer. Het is afgelopen. Ik ben dolblij dat ik lekker op vakantie ben en niet naar Thunderdome: 25 Years of Hardcore in de Jaarbeurs kan. Blijkbaar ben ik toch niet uit het juiste gabberhout gesneden. Het zij zo. Deze week zullen we rondom ADE 2017 veel meer verhalen over elektronische muziek en de clubscene schrijven. Je kunt ze hier terugvinden.


In 2012 gingen we met onze schoonmaker Rudy naar Thunderdome: The Final Exam. Hier kun je zien hoe dat was.