Ik kocht Knuffelrock 2018 om mijn problemen met genegenheid te overwinnen

Ik wil iemand zijn die vol met passie zit. Iemand die warme truien draagt van wol, lange wandelingen maakt door winterse landschappen en zich na afloop opwarmt aan een haardvuur. Ik wil champagne drinken met een wonderschone vrouw en garnaaltjes in haar mond stoppen. Daarna wil ik met die vrouw op de grond liggen op een schapenvelletje totdat we brullen van extase.

Helaas heb ik pech. Ik ben te bedeesd voor echte passie. Ik ontwijk oogcontact met knappe meisjes en ik deins instinctief weg als een vrouw mij probeert te kussen. ’s Nachts droom ik soms dat ik een verleider ben, een Don Juan. Zo zie ik er dan uit: gespierd, een imposante snor, een sterk gebit. Ik til de vrouw op, leg haar over mijn schouder en neem haar mee naar huis. Zachtjes kreun ik “bruhhhhh” (het geluid van wellust). Eigenlijk wordt mijn idee van romantiek perfect samengevat door de populaire reeks compilatie-cd’s Knuffelrock, waarvan de eerste editie werd uitgegeven in 1990. Op de voorkant van de cd’s staat steeds een verliefd stelletje. Ze hebben allemaal dezelfde huidskleur als ik, maar daar houden de vergelijkingen wel op. De mannen op deze cd’s zijn teder maar ook stoer, hun haar perfect gekapt, het toonbeeld van elegantie.

Nieuwsgierig of ik ook zo’n man zou kunnen zijn, bestelde ik Knuffelrock 2018 op het internet. Om in aanmerking te komen voor gratis verzending, moest ik nog vijf euro besteden, maar gelukkig vond ik op de pagina met aanbiedingen vrij snel iets van mijn gading: een vibrerende penisring van Durex. Want ik weet natuurlijk heus wel dat het knuffelen waar Knuffelrock het over heeft een eufemisme is voor crazy hard palen. Boioioioing.

Ik weet wat je nu denkt en je hebt gelijk: het is te belachelijk voor woorden. Als ik die spullen op een maandag heb besteld, had ik ze, zoals Bol beloofd, eergisteren in huis moeten hebben. Met andere woorden: dit verhaal had in verleden tijd moeten staan. Maar de hele dinsdag zit ik voor jan lul te wachten. Koortsachtig ververs ik de pagina met track & trace-informatie.

Dit ziet er niet goed uit. Woensdagochtend wacht ik vol spanning op de postbode. Wederom niets. Ik begin me zorgen te maken. Er gaat hier overduidelijk iets helemaal mis. Ik neem contact op met de klantenservice van het blauwe postorderbedrijf via een chatgesprek. Yasmina behandelt mijn verzoek, en ik ben een beetje nerveus omdat ze ongetwijfeld straks kan zien wat ik heb besteld. Wat moet ze wel niet van mij denken? Met trillende vingers typ ik het bestelnummer in de chat.

Dan deelt Yasmina de genadeklap uit.

Nee. Dit kan niet waar zijn. Verloren gegaan? Bedoelt ze dat een of andere geile postbode er met mijn lustpakket vandoor is gegaan? Wat een strop. Ik overweeg eventjes om Yasmina mee uit te vragen op een romantische knuffeldate, maar dat lijkt me toch niet helemaal de bedoeling. Er zit maar een ding op: totale capitulatie. Yasmina belooft dat ze een nieuw pakje zal sturen.

Maar dan: een speling van het lot. Nog geen uur nadat Yasmina mijn hart brak gaat de deurbel. Een pakketje is gearriveerd. ‘Een feestelijk pakketje speciaal voor jou’ staat erop. Mijn hart maakt een sprongetje. Dat het er dan toch nog van mocht komen.

Voor me ligt de sleutel naar een nieuwe wereld. Een wereld vol spanning, knuffels en ook erotiek. Tijd om die blauwe doos in te duiken!

Tijd

Om

Te

Knuffelen!

De Durex Orgasm’Intense Vibrations leg ik nog even aan de kant. Die is voor later. Mijn interesse gaat nu primair uit naar de cd. Wat me als eerste opvalt, is de naam van deze cd – eigenlijk vooral het jaartal ‘2018’ in de titel. Dat is een beetje misleidend. Op de eerste cd staan nog wel een hoop liedjes uit 2017 (All I Can Think About Is You van Coldplay, In The Blood van John Mayer), maar ook eentje uit 2012 (Summertime Sadness van Lana Del Rey) en zelfs eentje uit 2007 (Carry You Home van James Blunt).

Maar kijkend naar de tracklist van de tweede cd, bekruipt me het gevoel dat er in de afgelopen jaren toch wel erg weinig knuffelbare muziek is uitgekomen. Misschien heeft het te maken met de verharding van de samenleving, Donald Trump, terreuraanslagen, de Zwarte Piet-discussie – ik weet het niet. In elk geval moesten ze flink de popgeschiedenis induiken. Er staan twee liedjes op uit mijn geboortejaar, 1985 (de klassieker Lady In Red van Chris De Burgh en Never As Good As The First Time van Sade), een lied van Chris Rea uit 1986 en Apologize van Timbaland en OneRepublic (uit 2007). Nou is het goed mogelijk dat dit bij uitstek geschikte liedjes zijn om op te knuffelen, maar ik bespeur wel een zekere gemakzuchtige houding bij de samenstellers van Knuffelrock. Waarom? Summertime Sadness van Lana Del Rey stond ook al op Knuffelrock 2017. Bovendien staan er grotendeels dezelfde artiesten op de 2017-editie als op die van 2018: OG3NE, Coldplay, Rag’N’Bone Man, HAEVN, John Mayer, Racoon en Sade. Voor mij is dat geen probleem – ik ben enkel in het bezit van Knuffelrock 2018. Maar hoe moet dit zijn voor de knuffel-connaisseur die elke editie moet hebben? Een deceptie, denk ik.

Enfin, genoeg gezeurd. Tijd om die plaat eens aan te zwengelen!

Cd één begint met een akoestische gitaar en de hese stem van Ed Sheeran. Nog voor het lied afgelopen is, voel ik mijn hart week worden. Mijn gedachten dwalen af naar vroeger. Ik sluit mijn ogen. Een paar liedjes verder (Marco Borsato, Kensington, OG3NE), begint me op te vallen dat deze liedjes me niet écht in een romantische stemming brengen. Ik word er eerder melancholisch van. Verdrietig, bijna. Gek genoeg is het eerste lied dat me een knuffelig gevoel geeft van Nickelback. Dit had ik niet verwacht. Het gevoel verdwijnt echter al snel weer. Van Summertime Sadness krijg ik geen zin om te kroelen, maar om te huilen. Mijn hart voelt zwaar, niet licht. Hier heb ik niet om gevraagd!

Gelukkig biedt cd twee soelaas. De warme stem van John Legend is glijmiddel voor de ziel. Maar pas bij het tiende nummer (Chris Rea), begin ik me echt lekker te voelen. Misschien is dat het idee achter de samenstelling? Dat je eerst samen met je partner een potje grient bij Coldplay en Lana Del Rey en dan, na een uurtje catharsis, komen Chris Rea, Sade en Chris De Burgh langs om de boel in te vetten.

Nou was mijn probleem dat ik slecht ben met genegenheid. Ik hou er niet van als mensen me aanraken. Als er gezoend moet worden bij een begroeting, sla ik het liefst beleefd over. Een schouderklopje voor een vriend met verdriet kan er nog net van af. Zou Knuffelrock 2018 effect hebben gehad? Even proberen.

Wel verdomd. Het is me gelukt! Ik wens mezelf en iedereen op Aarde een 2018 vol genegenheid en liefde. Als je me nu wil excuseren, dan ga ik die vibrerende cockring effe omdoen.