2017 wordt het jaar van Mairo Nawaz

"Heb je die documentaire over Frank Sinatra gezien? Die is zo sick!" Jamairo Nawaz (22) zegt het met het enthousiasme van een veertienjarige jongen die zijn gloednieuwe Playstation-spelletje aan zijn beste vriendjes laat zien, en met datzelfde vrolijke vuur in de ogen praat hij eigenlijk de hele tijd. We zitten ieder op een rand van zijn tweepersoonsbed. Waarom? Hij woont pas sinds kort in deze pijpenla van een woning om de hoek bij de Zeedijk, het is nog akelig wit en schoon, en echt een zitplek heeft hij nog niet ingericht. Dan maar op het bed.

Ik wilde hem eens ontmoeten omdat ik hem een heerlijke dj vind, die precies dat enthousiasme ook overbrengt als hij draait. Of hij nou de nieuwste track van Young Thug laat horen, een Taana Gardner-klassieker of de een of andere wazige yachtrock-plaat uit de seventies: met een vrolijke schijt aan wat er in de mode is en welke discohit 'echt niet meer kan' stipt hij alle genres aan die hij leuk vindt. Nawaz draait regelmatig op het hiphopfeestje Bassline in Paradiso, maar is net zo goed als jongste resident in De School te vinden of de hele nacht in Claire. Nu al borrelt het, in 2017 wordt Mairo Nawaz een van de grote namen. Wedden?

Mix voor Glamcult, juli 2016

Hij is de protegé van Vic Crezée en Mr. Wix, maar hangt net zo goed met SMIB en modeontwerper Bonne Reijn. Dat zie je ook wel: Nawaz draagt vandaag knalgele sokken, blauwe Patta-broek, heeft overal tatoeages, een neuspiercing en oorbelletje. Hij is een model met de allure van een punker. Als een absorberend doekje neemt hij alles wat er in zijn leven langskomt in zich op, en dat komt er allemaal weer uit in zijn dj-sets en podcasts. Op zijn tweeëntwintigste heeft hij al een behoorlijk roerig leven achter de rug, vertelt hij. Maar eerst hebben we het nog even over muziek. Hij zet een klassieker van Amy Winehouse aan – "is ook een sicke documentaire over gemaakt!" – en brandt los. "Ik denk dat er twee soorten dj's zijn: dj's die draaien wat mensen willen horen, en dj's die draaien wat ze zelf willen horen. Ik zal je zeggen: eerlijk gezegd ben ik helemaal niet met het publiek bezig. Ik draai voor mezelf. Ik zorg dat ik elke nacht de leukste nacht van mijn leven heb wanneer ik moet draaien. Ik denk dat ik dat overbreng op de mensen die er zijn. Ja, en ik ben best wel emotioneel: als ik niet lekker in mijn vel zit, hoor je dat ook. Ik ging wel eens in bad voordat ik ging draaien, dan was ik heel chill en rustig en wilde ik alleen maar reggae draaien. Dat werkt dus niet als je om twee uur 's nachts moet draaien op een hiphop-feest waar alle gasten wachten op Migos en Young Thug, maar ik kan dan niet zo snel omschakelen."

Maar goed, laten we het eens over zijn levensloop hebben. "Ik ben geboren in Zuidoost, op mijn negende verhuisd naar Heerhugowaard, toen terug naar Amsterdam-Noord en ik ben op mijn achttiende naar mijn pleegouders gegaan. Hoe dat zit? Op mijn achttiende verjaardag zette mijn moeder me op straat. Na een paar maanden leerde ik mijn pleegmoeder Carin kennen. Het is heel gek hoe dat allemaal is gelopen. Een gemeenschappelijke vriendin hoorde dat ik op straat leefde en zei dat ik misschien wel bij Carin kon slapen. Ik ging erheen, en ze zei: 'Hier, geef je jas maar, ik heb een bedje voor je klaargemaakt.' Een week later zei ze: 'Ik heb sleutels voor je gemaakt, dus je kunt hier altijd blijven slapen.' Op mijn negentiende verjaardag zei ze: 'Ik heb een naamplaatje voor je laten maken, dus je kunt je op dit adres inschrijven. Dan woon je gewoon hier.' Zij is echt mijn reddende engel geweest."

THUMP: Hoe lang heb je op straat gewoond?
Mairo Nawaz: Drie maanden. De dag dat mijn moeder me op straat zette, ben ik alleen maar rondjes gaan lopen. Bij de pont in Noord heb je plekjes waar het heel rustig is, waar niemand is. Je schaamt je natuurlijk, je bent achttien en wil stoer zijn. Wat ik meestal deed was daar ergens zitten en roken, en net zo lang blijven roken totdat ik een beetje in slaap viel. Dan leek het net alsof ik een soort van hangjongere was die er zat. Ik sliep effe twee uurtjes en hoopte dat het zo snel mogelijk weer voorbij ging, totdat er weer een dag begon en ik gewoon normaal kon doen en er even niet over na hoefde te denken. Want alles was gesloten: ik kon nergens heen om te chillen of whatever. Ik sliep af en toe wel bij een goede vriend, maar vertelde niet dat ik eigenlijk op straat leefde. Ik zei als excuus: 'Yo, laten we gaan partyen, dan blijf ik daarna bij jou logeren.' Nu weten ze het wel, hoor, maar ik werd er toen zo onzeker van: wat zouden ze wel niet denken als ze het zouden horen? Ik ging in die periode ook gewoon nog een maand naar school.

(tekst gaat door onder de foto)

Man, wat verdrietig. Zo knap dat je niet…
[hij grinnikt]… Dat ik niet een soort van mongool ben geworden? Ja hè? In die drie maanden heb ik mezelf wel echt leren kennen. Dat klinkt misschien raar, maar juist daardoor ben ik heel chill geworden: het komt altijd wel goed, het maakt niet uit hoe erg je in de shit zit. Daardoor ga ik wel wat rustiger door het leven. Gooi mij maar weer op straat, dan kan ik prima overleven.

Je wordt heel snel volwassen.
Klopt. Toen ik bij Carin kwam wonen begon ik pas echt te puberen. Ik was een klein kind dat alleen maar boos was en uitging, echt een puber die niets regelde, boos werd om niets en dan weer heel verdrietig.

Waarom werd je eigenlijk uit huis gezet?
Niet echt om een reden, zie ik nu zelf. Daar heb ik heel veel met Carin over gepraat. Ik dacht altijd dat het mijn schuld was, maar zij bleef uitleggen dat ik me echt niet schuldig moest voelen. Ik zou dit zelf ook nooit doen als ik een kind zou hebben. Je laat je kind toch niet in de steek wanneer hij je nodig heeft? Het maakt niet uit wat-ie heeft gedaan, het blijft je kind en je moet er altijd voor blijven klaarstaan. Zelfs als je kind heel gek is, of het te moeilijk wordt… dan zet je hem toch niet op straat? Dan breng je hem toch naar een plek waar hij nog wel verder kan? Ik kan me niet voorstellen dat je als ouders je kind uit huis zet, niet weet waar-ie is… en dan nog in slaap kunnen vallen…

Ik kan het me niet voorstellen, man. Was de club in die periode een veilige haven voor je?
Het was een plek waar ik nergens aan hoefde te denken. Je doodt er de tijd, waardoor het langer duurt voordat je weer alleen bent. Dat heb ik nog steeds, hoor: vaak begint het om één uur 's nachts te kriebelen, dan kan ik niet thuis zijn maar moet ik echt naar de club. Daar staan mijn gedachten op nul. Als ik ruzie heb met m'n moeder [inmiddels noemt hij Carin zijn moeder, red.], of er is iets anders echt kut? De club is dan echt een soort drugs: effe niet meer bezig met realiteit. Het is een warm gevoel van liefde, alsof ik word omarmd door muziek. Zo voelt het voor mij om in een club te zijn. Als er tenminste een goede dj draait.

Ik vind jou een goede dj omdat je zonder gêne alle kanten op durft te gaan: van keiharde trap via seventies soul naar obscure house.
Ha! Het duurde even voordat ik dat durfde, hoor. Ik heb het geluk gehad dat Vic Crezée me onder zijn vleugel heeft genomen. Ja, en mijn pleegouders luisteren ook heel veel funk. Als ik boos ben en met mijn moeder app, stuurt ze vaak een liedje. 'Dat moet je maar eens gaan luisteren.' Zo lief. Zo ben ik veel meer ouwe shit gaan checken."

Mairo leerde Vic Crezée kennen in de tijd dat hij nog op straat leefde, vertelt hij. Hij ging ontzettend vaak naar Bassline in Paradiso, stond op een nacht na afloop nog voor de deur en raakte aan de praat met Vic. "Het was net uit met zijn vriendin", zegt Mairo, "dus Vic grapte dat hij ook dakloos was en we best samen naar het Leger des Heils konden gaan. We hadden meteen een connectie, en langzaam maar zeker werd hij net een broer voor me. Ik heb wel mijn issues, daar kan ik met hem over praten. Maar bijvoorbeeld ook toen ik m'n eerste mix maakte: 'Yo, hoe moet ik nu verder?' En ook hoe je in een club moet draaien: je kan niet de hele tijd elk genre door elkaar gooien, dan wordt het een rommeltje. Ik was net een technische voetballer die heel veel trucjes kan, en op het veld alleen maar trucjes gaat doen terwijl hij met nog tien man in het veld staat."

De eerste keer dat hij draaide was op zijn achttiende, op een feestje van mode-enfant terrible Bonne Reijn in de Ludwig. Reijn is nog zo'n belangrijk figuur in het leven van Nawaz, zegt hij. "Ik weet nog dat ik hem de eerste keer zag: een vriend en ik waren tegelijkertijd jarig, en we waren in de Soos. Bonne was aan het draaien: een blanke dude met een gekke stijl, een grote luipaardjas en drie dreadlocks, die alleen maar trap draaide. Wajo, deze gast is fucking lijp, dachten we. Toen hij buiten een vriend een kus gaf dachten we: 'Hij is gewoon homo!' We waren nog best wel jong en kwamen uit Zuidoost, dus snapten het niet helemaal, maar hij legde uit: 'Als je echt van iemand houdt, kun je diegene gewoon een kus geven.' Wij vonden het fucking cool en gingen dat heel snel ook overnemen. Ik heb sowieso heel veel van hem geleerd. Toen ik was gestopt met school ben ik ook een tijd zijn assistent geweest. Ik wist niet wat ik moest doen maar wilde wel iets doen, anders zou ik alleen maar thuis zitten en gamen."

Mix voor i-D, oktober 2015

Zo raken we ook aan de praat over mode. Kleding is bijna een vorm van drugs, zegt-ie lachend. "Je moet je voorstellen hoe kids leven voor kleding. Supreme en Patta zijn tegenwoordig crack for kids, ze zullen er alles aan doen om de nieuwste te scoren. Dat is echt crazy, toen ik vijftien of zestien was, was ik echt niet bezig met de nieuwste schoenen. Mijn moeder haalde Nikes of K-Swiss, als het maar een beetje vet was. Ik vond Yu Gi Oh!-kaarten en Playstation-spelletjes belangrijker. Kids van nu zijn bezig met Gucci en Louis, het gaat niet meer om op straat hangen en buiten spelen maar om 'het meest harde kind op Aarde zijn'. Het is ook wel vet om te zien dat ze er zo mee bezig zijn. Een jongetje dat ik ken, Julius, is veertien en heeft een eigen kledingmerk waarmee hij shirtjes en petjes maakt. Het is toch fucking sick om te zien dat een jongetje van veertien al zijn eigen hossel heeft?"

En zijn eigen hossel? Hij lacht erom. "Iedereen denkt dat ik een mongool ben die alleen maar uitgaat. Ik ga ook wel heel veel uit, maar vooral omdat ik er heel veel inspiratie uit haal. Ook uit de afters: dan zit je met een paar gekken in een huis, en is iedereen zijn muziek aan het laten horen. Ik was laatst op eentje die 36 uur doorging en het werd geen moment grimmig, ik zit dan non-stop in mijn telefoon op te schrijven welke tracks ik hoor. Na een dag te slapen ging ik ze allemaal stuk voor stuk terugluisteren. En ik was laatst bij Antal en Hunee in De School. De muziek en vibes waren zo goed dat ik er helemaal emotioneel van werd, en alleen maar aan het rondspringen was. Even alles vergeten en alleen maar dat moment: er is toch geen beter gevoel in de wereld?"