Ik word uitgelachen om mijn liefde voor nineties-hiphop

Mensen kijken me wel eens aan alsof ik net uit een lange, diepe winterslaap kom als ik ze vertel dat ik fan ben van nineties-hiphop. ‘KMD? EPMD? Waar heb je het over? Young Thug is nu de hardste rapper,’ zeggen ze dan. Het is een feit dat elektronisch georiënteerde hiphop al lange tijd de overhand heeft, maar ik – een jonge, Hollandse gast en pure liefhebber van oude hiphopacts – voel me steeds meer in de minderheid. Sterker nog, ik word soms belachelijk gemaakt om mijn smaak en ontvang minachtende blikken, alsof ik het stof van mijn schouders moet kloppen. Ik zou ouderwets zijn, want hiphop uit de jaren negentig is net zo saai als achtergrondmuziek.

Eigenlijk mogen deze verschillende werelden niet vergeleken worden, maar nu ik door de moderne trapliefhebber word uitgelachen, vraagt dit om een reactie.

Blijkbaar is mijn smaak achterhaald – maar neem me niet kwalijk dat ik in de ban raakte van de jazzy samples van Pete Rock, speelse raps van A Tribe Called Quest, of de dikke, stoffige beats van Premier onder een portie doordachte Guru raps. Dit smaakte juist naar meer – ik sloot me af van de wereld en zocht verder naar al het goud dat er te vinden was. Goud ja, veel goud. Deze artiesten komen uit de Golden Age – een tijdsperiode binnen hiphop van midden jaren tachtig tot midden jaren negentig – waarin innovatie centraal stond. Alles was nog nieuw en rappers konden zichzelf nog compleet uitvinden en creëerden een eigen stijl. Creatieve vrijheid was all over the place.

Laat ik je vertellen dat gasten die luisteren naar trap vol 808s, synthesizers en ratelende snares die je nu overal hoort, zich in een veel eentoniger hiphoplandschap begeven dan ik. In de trap – een term die zowel gaat over de plek waar drugs wordt gedeald, als over het moeilijke bestaan van de dealer – lijken flink wat rappers vast te zitten in een monotone soundbubbel. Ze flowen volgens een gedeelde formule en niet als zichzelf, iets wat ook Snoop Dogg treffend illustreerde. Alsof ze onder invloed van een lachgasballon in een oneindige loop zijn beland van herhaling en inhoudsloze riedels. Als ik luister naar artiesten als de rapgroep Migos, Future, Gucci Mane of Young Thug, hoor ik meer overeenkomsten dan verschillen. In mijn ogen zijn old-schoolrappers unieker dan bovengenoemden, en daarnaast hebben ze vaak ook een écht verhaal klaarliggen; het is hiphop met inhoud. Luister bijvoorbeeld naar Moment of Truth van Gang Starr, een diepgaande track over levenslessen en de constante oorlog tussen goed en kwaad, en probeer me dan te vertellen dat je niet even stilstaat bij de essentie van het hele bestaan op deze aardkloot – een mentale trigger die ik vaak mis in trap. Hoe vaak herhalen de rappers van Migos ‘Versace’ in Versace? Hoeveel bags blowt Future per dag? En hoeveel nuttigs spit Young Thug nou echt in Check, terwijl hij spastisch met dikke flappen geld rondstuitert en er zelfs mee probeert te telefoneren? Het lijkt wel alsof dit soort rappers steeds hersenlozer wordt en over een steeds minder grote woordenschat hoeft te beschikken om een track mee te vullen. Verscholen achter grills, shiney zonnebrillen en stacks of money is trap niet veel meer dan een beetje de toffe pipo uithangen.

Het ergste van dit alles is nog dat door de grenzeloze dagen van het internet ook steeds meer jonge boys in Nederland in de ban van deze trapsound raken. Zo dropte Lil Saint onlangs het ontzettend originele nummer Trap Of Ga Dood, en bij 101Barz zagen we dit terug in de zomersessies van Berry en Sevn.

Maar natuurlijk – fuck authenticiteit, trap is een trend en clips en tracks schieten als paddenstoelen uit de grond, nog voor de artiesten überhaupt iets van een eigen stijl hebben ontwikkeld. Waar zijn de dagen van Duvel Duvel, Jawat en Sticks als Sticky Steez? Toen kwam muziek pas naar buiten als de diamant fijngeslepen was.

Begrijp me niet verkeerd, ik wil absoluut niet zeggen dat er tegenwoordig geen toffe hiphop meer wordt gemaakt, zowel binnen de elektronisch georiënteerde hiphop (Vince Staples), als door rappers die knipogen naar de old school (Woods), en er zijn ook pappies die écht iets geheel eigens doen (Kapuzenpulli). Ook vermaakte ik me onlangs prima op Woo Hah!.

Maar terwijl ik dacht dat de discussie over of vroeger alles beter was al ver achter ons lag, word mij nu schaamte aangepraat over mijn smaak. Maar luister: ik bén niet ouderwets en ik vraag me ernstig af of er over twintig jaar ook gasten zullen zijn die, net als ik nu, compleet in hun eigen wereld willen terugdiggen naar Future, Gucci Mane of Migos – naar artiesten waarvan Snoop terecht zegt: “All them niggas sound the same!”.