De gezelligheid bij Rae Sremmurd in de Melkweg uitgedrukt in cijfers

Ik vind de jongens van Rae Sremmurd echt goeie gasten. Dat heeft met meerdere dingen te maken. Hun originele refreintjes vind ik bijvoorbeeld top, maar ook het feit dat ze hebben gekozen voor een onuitspreekbare artiestennaam (EarDrummers, het label van Mike Will, maar dan omgekeerd) kan ik waarderen. Bovendien dragen de heren regelmatig een sneeuwbril als mode-accessoire, iets waar ik altijd al groot voorstander van ben geweest.

Sremmlife is ook een tof album, en zoals vaker met toffe albums worden ze gekoppeld aan een wereldtour. In het kader van die tour stonden Swae Lee en Slim Jimmy gisteravond in de Melkweg in Amsterdam. Ik was er ook en kon getuigen dat het vrij gezellig was. Hoe gezellig precies zal ik nu uitleggen aan de hand van verschillende momenten in de show, waarop ik de gezelligheid peilde. Voor het gemak zijn die momenten voorzien van cijfers. Gekozen is voor een conventioneel schaalmodel: een 10 staat voor ultiem gezellig en een 1 staat voor absoluut ongezellig.

Overigens gaven de heren uiteraard een show op zijn Atlantaans, dat wil zeggen: meerappen met de tracks in plaats van over de instrumentals. Dit wist ik van te voren dus daar zal ik niet teveel over zeiken (al vind ik het toch altijd jammer. De enige die ik dit tot nu toe echt heb vergeven is Young Thug, voornamelijk omdat hij Young Thug is.)

Ik weet niet meer precies hoe snel, maar No Flex Zone zit al vroeg in de set. Veel te vroeg, al na een paar nummers. Ik dacht van te voren dat dit het onbetwiste hoogtepunt zou worden, maar ik merk tijdens het optreden dat ik er nog niet klaar voor ben. Het gaat ook niet helemaal los. Niet dat het de sfeer verpest: No Flex Zone is No Flex Zone, dus onder een 7,2 voor gezelligheid kun je sowieso niet zakken.

Swae Lee vraagt of we onze handen in de lucht willen doen voor een nieuw nummer afkomstig van het nog te verschijnen Sremmlife 2. Ik doe mijn handen in de lucht, want ik ben verre van de beroerdste, en bovendien creëert het een gevoel van saamhorigheid. Ik kan het me niet meer feilloos herinneren, maar er zat volgens mij een zware bassdrop in die zorgde voor een stukje ouderwetse gezelligheid.

Het instarten van Nightcrawler heeft een heuse jubelstemming tot gevolg. Op een gegeven ogenblik gooit iemand wel nog een flesje water naar het podium. Flesjes gooien is verre van gezellig, maar gelukkig wordt het incident snel vergeten. Swae Lee vertelt dat hij het vet vindt dat je in Nederland wiet kunt roken op straat.

Een remix van Pipe It Up van Migos is altijd een goed idee, zo lijkt de algehele consensus onder het publiek op dit moment. Mensen voor mij beginnen zo hard te dabben dat ze bijna omvallen. Swae Lee vertelt voor de tweede keer dat hij het vet vindt dat je in Nederland wiet kunt roken op straat. Iemand valt om. Heel gezellig allemaal: een 8,5.

“My ex-bitch, I’m shining on my ex-bitch” wordt meegezongen door opvallend veel vrouwen. Het is best gezellig, een beetje shinen op je ex met zijn allen tegelijk. Desondanks zakt de gezelligheid een beetje in richting de 7,5, omdat iemand een modderafdruk achterlaat op mijn witte schoen. Ik voel boosheid opborrelen, tot ik bedenk dat ik eigenlijk boos ben op mezelf vanwege het feit dat ik witte schoenen aan heb getrokken naar een concert.

Of we klaar zijn voor wat trapshit, wordt er gevraagd. Trapshit is historisch gezien een uitermate goed recept voor gezelligheid. Iemand naast me doet een cooking dance. Behulpzaam als ik ben reik ik hem een virtuele pepermolen aan.

This Could Be Us houdt het niveau vast en kan rekenen op veel respons. Het zou goed kunnen dat Swae Lee hier nog een keer heeft gezegd dat het fijn is dat je in Nederland wiet kunt roken op straat.

Bij No Type wordt het echt ultiem gezellig. Iedereen zit er nu lekker in en ik geloof dat dit toch wel het lievelingsnummer van iedereen in de zaal is. Ik kan niet anders dan hier een 10 geven. We zingen mee met een passie alsof het het volkslied betreft. Sowieso een uitstekend idee om dit nummer te bombarderen tot volkslied. Wist je trouwens dat de beat maar vijf verschillende geluiden bevat? Kick, snare, hihat, 808 en de synthesizer. Best bijzonder voor een hit van dit kaliber.

Het kan zijn dat ik nog euforisch ben van No Type, maar dit nummer heeft een extreem gevaarlijke beat en klinkt echt uitzonderlijk hard.

En dan is het ineens klaar. Het is een slechte zet om No Flex Zone niet nog een keer te doen, vind ik, maargoed, soms is het leven taai. Ik denk dat de show ongeveer driekwartier geduurd heeft, maar het kan ook zomaar zeven minuten langer of korter zijn geweest. Niet heel lang dus, maar er zat wel een goede lijn in. En een piek. Laat ik de piek niet vergeten te benadrukken. Rae Sremmurd zijn jongens die een leuk feestje kunnen maken, niets meer, niets minder. Bedankt voor alle positieve energie, jongens. De Sremmlife-tattoo op de buik is nog steeds een serieuze optie.