De leukste Nederlandse en Belgische bands van 2015

Dat Nederlanders niet vaak laten zien dat ze enige vorm van patriottisme bezitten is wel bekend. Behalve bij internationale sportevenementen en tijdens die paar maanden per jaar dat er gesoebat wordt over of het wel of niet oké is om jezelf zwart te schminken, zijn we redelijk voorzichtig met het tonen van enige trots op de natie. Dat is in veel gevallen waarschijnlijk wel een goed ding, en misschien ook wel volkomen terecht, maar als we het over bandjes hebben zouden we best wat meer aandacht mogen besteden aan onze eigen muzikanten. Daar zitten namelijk genoeg getalenteerde mensen tussen. Daarom hier een selectie met de spreekwoordelijke gedroogde druiven in je bord Brinta, de allerbeste Hollandse (en vooruit, twee Vlaamse) bandjes waar je in 2015 naar moet luisteren.

Bij het luisteren naar Sväva bekruipt me het gevoel dat Friesland een soort magisch sprookjesbos is, waar niets is wat het lijkt. Er groeien vreemde planten en er zijn veel ridders op paarden. Van die planten ga je ontzettend hallucineren en de ridders blijken bij nadere inspectie prachtige vrouwen, die je keihard op je bek slaan als ze daar zin in hebben. Misschien word je nog wel uitgescholden ook, maar dat is moeilijk te zeggen, aangezien niemand ooit verstaat wat er in Friesland gezegd wordt. (Koen van Bommel)

Tweekoppige rockbands zijn zelden te genieten. The White Stripes waren enkel goed als wekker op Lowlands; wanneer je vanuit de met bier doordrenkte 24-uurstent luidkeels wakker werd gedreund met een valse Seven Nation Army a capella, terwijl je net een paar schamele uurtjes slaap probeerde in te halen. Het eerste album van Death From Above 1979 is ook saai, en je teleurstelling over de opvolger is daarom volledig misplaatst. Het Amsterdamse Nancy Acid is daarentegen een succesvoller voorbeeld van deze simpele duo-formule. Het googelen van de band leidt naar piemels, maar vooral naar treffende punkmuziek. De EP Bad Acid laat zo horen dat een gitaar, een drumkit en wat geschreeuw meer dan genoeg is om een potje herrie te maken. (Sander van Dalsum)

Bert Scholten is de Spinvis van een nieuwe generatie. De André Hazes met een functionerende lever. Doe Maar, maar dan zonder jolige ska-dansjes. Titels als Exhibitionistische Sporter en Het Kwaad Van De Banaliteit laten ook Roosbeef in haar hemd staan en het kan dan ook niet lang meer duren voordat de Groninger als nationale volksheld erkend zal worden. Er schijnen zelfs plannen te zijn voor een monument aan de Bedumerweg in het centrum van de noordelijke stad, en café-restaurant ’t Zwarte Schaap heeft daarginds al een menu naar de beste man vernoemd. Zijn veelbelovende debuutalbum komt binnenkort uit, dus het is afwachten of hij over een jaar nog ‘zo lekker gewoon is gebleven’. (Sander van Dalsum)

Na het luisteren naar dit liedje van IX krijg ik veel zin om een hele zooi Kitsuné Maison-compilaties te downloaden en rondjes te rennen door mijn kamer. Ontzettend knap dat 'ie dat voor elkaar krijgt, aangezien ik normaal gesproken alleen maar naar moeilijke atonale vioolmuziek uit Roemenië luister terwijl ik fantaseer over wat de meest dramatische manier van zelfmoord zou zijn. Bedankt, man. (Koen van Bommel)

De award voor de beste Belgische elektronicaproducer die al aardig wat naam heeft gemaakt maar die je toch niet kent, gaat naar Hiele. Zijn album Essential Oils heeft zich in de laatste maand van dit jaar zelfs verlaat een weg gebaand in mijn essentiële toplijstje 2014 van muziek die je niet mag missen. Waarom die niet eerder op mijn radar is verschenen is mij een raadsel, en misschien ben ik ook wel de enige die het niet is opgevallen. De juke- en acidhouse-abstracties op deze plaat vallen in elk geval wel op, en zijn slechts met vlagen dansbaar. Ondanks dat dit niet echt een overtuigende salespitch was, raad ik je toch aan om het een kans te geven. Kom op, doe het.(Sander van Dalsum)

Het beluisteren van de dromerige, instrumentale popliedjes van Mittland Och Leo laat je verlangen naar een Vlaams onderonsje met een zuidelijke schone met zo’n koddig accent. Woorden als ‘flodderen’, ‘sjoeke’ en ‘bietje’ vliegen er spontaan uit. Maar laten we het over de muziek hebben, voordat de vrouwelijke helft van dit duo zich aangesproken voelt en dit aan haar synthesizer spelende vriendje vertelt. Niet dat die er gevaarlijk uitziet ofzo – ik ben zelfs jaloers op zijn sympathieke uitstraling. Het in 2014 verschenen debuutalbum Optimists klinkt precies zo aandoenlijk. Het lukt het Antwerpse stel om manische Suicide-invloeden om te zetten naar eigenzinnige composities waar geen geestverruimend middel tegenop kan. (Sander van Dalsum)

Slow Worries is het bewijs dat je niet per se naar allemaal afgelegen plekken hoeft om mooie muziek te ontdekken, want deze band komt gewoon uit Amsterdam. Volgens mij is het een veel grotere prestatie die ze leveren dan die bands uit Friesland, aangezien er in Amsterdam veel meer afleiding is. Als je erover nadenkt is het eigenlijk een godswonder dat ze überhaupt tijd hadden om liedjes op te nemen. En wat voor liedjes! Dit is precies wat je moet luisteren als je door de regen naar de kaakchirurg fietst. Als je daar dan aankomt, voel je je zo onoverwinnelijk dat je die chirurg zonder problemen gelijk maar je hele bek laat verbouwen. (Koen van Bommel)

Op zoek naar een stage? Dan heb je geluk, want de minst saaie muzieksite van Nederland zoekt een stagiair.