De Amsterdamse band BLUE CRIME praat liever niet over hun muziek maar desondanks werd het een leuk gesprek

BLUE CRIME is een Amsterdamse band die niet graag praat over hun muziek. Dat vinden ze onzin, want muziek echt goed omschrijven is haast onmogelijk en je doet de muziek daardoor al snel te kort. Toch hebben ze hun geluid een stempel meegegeven: moonpop – een niet-bestaand genre – zodat mensen bij het horen van de stijl nog altijd geen idee hebben wat ze kunnen verwachten. Voordat ze als wit-geklede nachtuiltjes vertrekken naar hun optreden in Leeuwarden, tref ik hen alle vier in hun oefenruimte in de Vondelbunker: Floor van Dijck, Alexandra Duvekot, Liú Mottes en Bart van Hasselt. En hoewel ze dus niet graag over hun muziek praten, werd het toch een leuk gesprek.

Noisey: Hallo allemaal. Moonpop dus, nog nooit van gehoord!
Alexandra: Dat is precies de bedoeling. We hebben gekozen voor moonpop omdat het supermoeilijk is te zeggen wat voor muziek we maken.
Liú: Je doet jezelf ook heel snel te kort als je dat wel doet. Dan is het oh, dat is zo’n band. Bij moonpop hebben we een bepaalde associatie en het is vaag genoeg dat het alles zou kunnen zijn.
Alexandra: Ik denk dat het niet veel uitmaakt. Je kunt muziek wel beschrijven en het is leuk om het erover te hebben, maar het maakt eigenlijk niet uit of je nou indie, pop of rock maakt. We besloten dus iets te kiezen dat goed past bij onze muziek en bij de projecties van Amos Mulder, een filmmaker waar we veel mee werken. We hebben er ook deze naam aan gegeven omdat we hopen dat mensen een beetje nieuwsgierig worden en dat ze gewoon live komen kijken.

Jullie worden niet graag in hokjes gestopt?
Floor: Ik vind een recensie altijd interessanter als een journalist schrijft wat je bij de muziek voelt dan dat diegene de hele tijd alleen maar bezig is met bands te categoriseren. Je hebt vaak ook dat zo iemand aan het eind een eureka-moment heeft van: o wacht, ik kan ze in dat hokje plaatsen. Dat lees je er dan zo uit en dan zie je dat iemand alleen maar heel de tijd bezig is geweest met hokjes maken.

Jullie muziek vind ik op een bepaalde manier psychedelisch, en dan niet per se se als genre, maar meer: geestverruimend. Sorry als ik nu wat wazig word.
Liú: Bij psychedelische muziek denken mensen vaak aan psychedelica. Dat is een genre waar wij niet perse binnen passen. Maar zoals jij het definieert hier, is het wel heel toepasselijk en is het op heel veel muziek van toepassing. Als je muziek maakt en het gaat zo lekker dat je er helemaal in opgaat en het iets met je doet, is dat ook een bepaald soort verandering van de staat waarin je je bevindt.
Alexandra: Muziek is sowieso op zich al een geestverruimend middel. Als je er echt in zit, kun je er gewoon op trippen. Ik neem je wel een keer mee naar een concert waar ik het meeste van trip.

Ik las dat jullie het eens zijn met de uitspraak van Frank Zappa: “Talking about music is like dancing about architecture”. Dat zijn we nu toch aan het doen, dus hebben jullie een voorstel waar we nu wel over gaan praten?

Alexandra:

Ja, dat is precies hoe ik erover denk. Muziek gaat niet om woorden of omschrijvingen, maar om de ervaring en hoe het voelt. Ik zat dus al heel de tijd naar dit tapijt te kijken en naar al die verschillende patronen. Ik vraag me af waar die vandaan komen, of ze met de hand zijn gemaakt of met de machine en hoe die machine dan in elkaar zit. Ik wil het daar best wel eens over hebben. Wat denken jullie?

Floor:

We kunnen het wel hebben over dromen of ideeën?

Liú:

Of over iets heel praktisch?

Laten we het hebben over de nacht. Wat doen jullie dan het liefst?
Bart: Ja, wat iedereen het liefst in de nacht doet hè.
Alexandra: In de nacht lijkt de tijd even stil te staan, dan is het echt jouw tijd. Ik heb vaak dat ik ’s nachts niet weet hoe laat het is en dat vind ik echt heerlijk. Dan kan ik urenlang dingen doen die ik me de volgende dag ook niet echt herinner en dan liggen er enorm veel dingen waar ik een soort van ervaringen aan heb beleefd.
Floor: Ik vind het lekker om ‘s nachts te schrijven en dingen te doen, omdat je je dan het best kan concentreren of zo. O, en als we het niet over muziek gaan hebben: wij spelen dus altijd in witte pakjes. Bart, wat vind jij daarvan?
Bart: Ik hou wel van zwart.

Ja, waarom dragen jullie die witte kleding?
Floor: We dragen die witte kleding om eenheid te creeren met de projectie die Amos voor ons heeft gemaakt. Als je wit draagt dan is de projectie beter te zien op je kleding en dan hebben we het gevoel alsof we meer één zijn met het beeld. En het straalt ook wat meer rust uit.
Alexandra: Het is geen uniform, maar je bent zo wel universeel. Het is natuurlijk ook gewoon een fashionstatement.

Jullie doen momenteel mee aan de Popronde. Wat gaan jullie daarna doen?
Alexandra: Er staan al een paar buitenlandse tours gepland.
Liú: En we gaan nieuwe muziek maken.

Er komt iets nieuws aan hè?
Liú: We zijn in beweging, in ontwikkeling. We spelen nu nieuwe liedjes tijdens de shows dus als mensen willen horen waar we mee bezig zijn, moet ze maar naar onze optredens komen.

Het label van BLUE CRIME, Meduse MagiQ, gaat een eigen platform oprichten in Plantage Dok voor en door muzikanten en muziekliefhebbers. Floor en Lui gaan koken, er wordt een radiozender opgezet, concerten gegeven en nog veel meer. 26 November is de opening. Het laatste Popronde optreden van BLUE CRIME is op 7 november in Worm in Rotterdam en in het weekend van 21 november kun je ze zien op Le Mini Who in Utrecht.