beeld: Nick HeldermanHugo van der Poel ken je wellicht van Earth Mk. II, maar hij heeft nog een ander project: Stippenlift. Met een ietwat zeurderige stem (wat in dit geval positief uitpakt) zingt hij in het Nederlands liedjes over hoofdpijn, alleen maar willen huilen en andere existentiële vraagstukken. Het is muziek die op een luchtige manier de zwaarheid van het bestaan tackelt, waardoor je je realiseert dat je dan misschien wel veel problemen hebt, maar dat het uiteindelijk ook allemaal niet zoveel uitmaakt. Op een dag lig je metersdiep onder de grond en is het gedaan met alle ellende. Een prettige gedachte.We vroegen hem om zelf wat te vertellen over Stippenlift, en dat deed hij graag. Wat hij zei, kun je hieronder lezen. Kom er maar in, Hugo!“Ik kreeg ooit een keytar) van mijn grootouders. Ik heb werkelijk geen idee hoe ze eraan kwamen, maar hij was er opeens. Ik hield toen heel erg van jaren zestigmuziek, en het geluid van de keytar was dan ook erg raar voor me. Toch wilde ik graag een album maken met alleen dat ding. Dat deed ik toen, in mijn containerwoning op de NDSM-werf. De nummers waren Nederlandstalig, omdat ik in het Engels zingen als Nederlander eigenlijk wat pretentieus vind. Ik was erg in mijn nopjes over het album en bracht een paar nummers online uit. Mensen hadden er bijzonder weinig interesse in. Ze dachten dat het een grapje was. Alleen mijn vrienden bij NON Records waren enthousiast. Zij stelden voor om het project uit te zetten bij Excelsior, ze dachten dat zij de muziek wel tof zouden vinden. Ik kreeg geen gehoor. Ik heb in die periode de meeste nummers van het nooit verschenen eerste album van Stippenlift vertaald naar gitaar en het Engels. Dit werd grotendeels Music For Mammals, de eerste plaat van Earth Mk. II. Daar had Excelsior wél interesse in, en dus liet ik Stippenlift even voor wat het was. Nu, vijf jaar later, heb ik wat trouwe volgers met Earth Mk. II, maar ook weer zin om te proberen muziek te maken die nog dichter bij mezelf staat, want anders doe je ook maar steeds hetzelfde. Wellicht is de wereld veranderd, maar nu krijg ik veel enthousiaste reacties op Huilen, het eerste nieuwe nummer dat vorige maand uitkwam. De EP Gemiste Kansen vol. 1 gaat over de dingen die je ervaart als man met emoties. Volgens mij is dat revolutionair. Ik wil dat mensen hun emoties tonen. Ook bijvoorbeeld in de club. Ik hoop daar met deze muziek een bijdrage aan te leveren. Verder hoop ik ook minstens vijf fans te vinden die het oprecht mooie muziek vinden, dan blijf ik voldoende gemotiveerd om meer te maken.”Luister Gemiste Kansen, vol. 1 hieronder en neem vast een Fisherman’s Friend, dan heb je een mooi excuus voor als je een traantje laat.