FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Best Kept Secret 2016 was een zware dobber in een grote modderpoel

Uiteindelijk kwam alles toch nog goed.

Ik moet iets opbiechten: ik ben een mooi-weerfestivalbezoeker. Ik ga graag naar festivals, maar dan wel als de zon schijnt en ik ergens in het gras kan zitten, waar, wanneer en hoe lang ik wil. Best Kept Secret werd een zware dobber in een grote modderpoel.

Ik zeg je gewoon eerlijk: mijn humeur is vooral op de vrijdag niet opperbest. De enige plekken om te schuilen voor de hoosbuien die met tussenpozen losbreken, zijn de overdekte stages. Op zich niet erg, het zijn precies de podia waar de beste optredens zijn. Alleen kom ik er vaak niet in, omdat ik niet de enige ben die liever niet nat wil worden.

Advertentie

Beach House, bijvoorbeeld. Een toffe band met mooie muziek. Maar niet als je noodgedwongen naast de tent staat in een modderpoel. Het programma is zo opgezet dat er telkens twee bandjes tegelijk spelen. 20.000 mensen verdelen over twee plekken is niet gemakkelijk, zeker niet als dat de enige droge plekken zijn.

De indeling van het terrein is niet veel anders dan voorgaande jaren. Dat is goed, want er was weinig mis mee. Alleen stage drie is nu een soort schuur (niet per se handiger dan een tent, je kan er maar aan een kant in en uit) en stage vier de plek waar dj’s optreden. Dat is een vrolijke bedoening, leuk aangekleed, op een soort pleintje. Daphni speelt er een toffe set op vrijdag en zaterdagnacht klapt Joost van Bellen jaren tachtigklassiekers. Het zorgt voor extatische momenten.

Ook nieuw: in de tenten hangen beveiligingscamera’s. Ik betrap mezelf erop af en toe wantrouwend naar de camera te kijken. Ergens zit iemand in een kamertje de hele dag naar beveiligingsbeelden te kijken, een gedachte die zowel medelijden als afgrijzen opwekt. Mijn paranoia bereikt een hoogtepunt op zondag, als ik tijdens Two Door Cinema Club ineens een drone zie overvliegen. Ze blijken er beelden voor op Facebook mee te schieten, maar ik kan niet ontsnappen aan de gedachte dat ze zo ook de boel goed in de gaten kunnen houden. Deze man is geen uitzondering op de regel

Ik bespeur een lichte wijziging bij de bezoekers. De ratio jongeren/ouderen is flink opgeschoven naar boven, waardoor er soms het gevoel ontstaat alsof je op de huishoudbeurs rondloopt. Nou ben ik er op zich niet voor om te klagen over de leeftijd van mensen, maar het zien van zoveel jolige ouderen die ludiek dansen met een duckface is confronterend. Op sommige momenten komt het ook gewoon te dichtbij, zoals tijdens Moon Duo, als een gezette oude man met een blauwe zonnebril woest dansend tegen me aan schurkt. Er is geen ruimte om te dansen, maar dat maakt hem niet uit: hij claimt de ruimte. Is dit waarom mensen tegenwoordig zo’n hekel hebben aan blanke mannen? Word ik op een dag ook zo? De kans is aanwezig.

Over de blik in de ogen van de zanger van Air kunnen gedichtenbundels worden geschreven: een knappe mix van gebukt gaan onder de zwaarheid van het leven en lichte paniek. Destroyer speelt een toffe set. De combinatie van piano en koperinstrumenten en de daaruit voortvloeiende gevoelige softrock tilt me op en laat me daarna weer zachtjes landen.

De meneer van Ho99o9 eet een taartje

Fat White Family laat de mensen lustig heen en weer bewegen in een flapperende draaikolk van armvlees en Ho99o9 maakt van een verguisd genre als numetal iets leuks terwijl ze op het podium een taartje eten ter ere van iemands verjaardag. Ik herleef momenten uit mijn jeugd, toen ik nog graag in moshpits stond in het lokale jongerencentrum en er tijdens de jamsessie een cover van Limp Bizkit werd gespeeld. Afsluiter op de mainstage op zondag is Jamie xx. De zon is onder, het is droog, er worden toffe liedjes gedraaid, en boven het meertje verschijnt een volle maan. Zo zie je maar: uiteindelijk komt alles toch nog goed.