Hoe een paar blanke jongens bepaalden dat ik niet Marokkaans genoeg was

Afgelopen jaar heb ik auditie gedaan voor een Nederlandstalige film. De rol waarvoor ik was gecast, was die van een Marokkaanse scholier die hasj verkocht. Het enige wat ik hoefde te doen in de scène was overkomen als een Marokkaan. Ik wist dat ik de rol niet zou krijgen.

Ik ga om met weinig Marokkanen, het contact met veel Marokkaanse jongens van vroeger is verwaterd. Samen met de enige Mocro die ik nog wel regelmatig zie, liep ik langs het kanaal in Noord. Ik vertelde hem over mijn auditie, die de dag daarna plaatsvond. Ik speelde de scène voor hem, bij wijze van oefening. “Jij bent echt de meest ongeloofwaardige Mocro die ik ooit heb gezien,’’ zei hij, toen ik klaar was.

Daar zit wat in. Ik kan Arabisch lezen en schrijven en ik eet elke vrijdag couscous, maar ik rook geen shisha en ik heb geen scooter. Al jarenlang kijk ik in het openbaar vervoer met verbazing naar kinderen van alle kleuren die met een sterker Marokkaans accent praten dan ik.

De auditie begon. Ik stond met twee blanke jongens de tekst te doen voor een camera met daarachter weer drie blanke jongens. De scène moest een paar keer opnieuw, en toen was het ineens klaar. Ze hadden “wel genoeg gezien”. Een week daarna werd me in een mail uitgelegd dat de keuze was gevallen op iemand anders. Een paar blanke jongens hadden voor mij bepaald dat ik niet Marokkaans genoeg voor ze was.

In die tijd werkte ik als standup comedian. In mijn set besprak ik de toenemende integratie van Marokkaanse cultuur in de straatcultuur. Mocro is the new black, zei ik, en ik probeerde aan een overwegend blank publiek uit te leggen hoezeer die auditie mij het gevoel gaf dat ik in die ruimte van het castingbureau een hele identiteitscrisis aan het verwerken was.

Het kwam niet echt over op het publiek, net zoals de rest van mijn set eigenlijk. Het probleem zat hem erin dat ik het eigenlijk heel moeilijk vind om te praten over mijn culturele identiteit zonder te vervallen in Najib Amhali-achtige clichés. Tegelijkertijd is het onmogelijk om te praten over mijn jeugd, mijn achtergrond en mijn persoonlijkheid zonder het over hele Marokkaanse dingen te hebben.

Ook in de rapmuziek, die ik al een jaar of tien jaar hobbymatig maak, is mijn afkomst eigenlijk nooit van belang geweest. Toch is het raar dat ik, als ik meer succes als rapper had gehad, waarschijnlijk alsnog niet gevraagd zou worden voor de documentaire Mocrorappers van Noisey. Daarvoor praat ik te accentloos, kleed ik mij niet genoeg in designermerken en verkoop ik niet genoeg drugs in mijn muziek.

De documentaire van Noisey is voor mij een bevestiging dat het hiphoppubliek in toenemende mate belangstelling toont voor de Marokkaanse cultuur. Die ontwikkeling staat haaks op hoe de politiek kijkt naar dezelfde generatie arbeiderskinderen, en het beeld dat daarmee gepaard gaat in alle media. Het lijkt erop dat de volgende generatie jongeren hun ouders nog wel het een en ander zouden kunnen bijbrengen over cultuurverschillen en hoe daarmee om te gaan. Los van de inhoud van Mocrorap, zou je wat mij betreft kunnen zeggen dat het genre iets heel belangrijks toevoegt aan de samenleving.

Toen ik de Nederlandstalige film uiteindelijk in de bioscoop terugzag, was ik blij dat ik de rol niet had gekregen. Het was een bekrompen film die alles belichaamt wat er mis is met hoe Marokkanen worden bejegend in ons land. Ik denk dat ik tijdens het lezen van het script al zou zijn afgehaakt, of iemand op zijn bek had geslagen. Ergens ben ik blij dat de filmmakers mij niet zagen als een stereotype, maar tegelijkertijd hoop ik dat de schrijver van de film een keertje luistert naar de spitsvondige teksten van Mula B of de vooruitstrevende ideeën die Ali B in zijn nieuwe theatershow probeert aan te kaarten. Marokkaanschap is vandaag de dag veel meer dan alleen hasj verkopen en uitkering trekken. Terwijl ik worstel met mijn het duiden van mijn identiteit in deze sombere dagen van polarisatie, maken rappers als Sevn Alias liedjes met woorden erin die zelfs ik als geboren en getogen Meghrabi niet begrijp. In tijden van radicaliserende naffers en Marokkaanse maffiabazen die hoofden afhakken zou je denken dat er hele campagnes nodig zijn om te bewijzen dat we deugen, maar de realiteit is anders. De nieuwe generatie jongeren denkt helemaal niet in zulke dogma’s. De jeugdcultuur heeft de taal en de gebruiken van Marokkanen omarmd en zit helemaal niet te wachten op eindeloze debatten. Het leven is al mrowen genoeg.

Deze week bracht Noisey de nieuwe documentaire Mocrorappers uit, met onder meer Ismo, 3robi, Ali B Salah Edin en Appa. Bekijk de documentaire hier.