Pitch 2016: van de hysterische show van Grimes tot in de moshpit bij Skepta

Waar vorig jaar hoopjes mensen als gerimpelde sphynxen, hongerig naar verkoeling, elk sprietje op het terrein in beslag namen, ligt het grasveld er op de eerste dag van Pitch Festival 2016 eenzaam en verlaten bij. Deze editie is nauwelijks te vergelijken met die van 2015 toen het onhollands heet was. Bij aankomst op de vrijdag vraag je je af waar iedereen eigenlijk is, maar echt tijd om serieus op die vraag in te gaan is er niet want het regent, dus koop je snel muntjes en schiet je de dichtstbijzijnde zaal of tent in. Dat is ook niet erg. Altijd stralend weer op een festival is ook zo eentonig, en kutweer zorgt er tenminste voor dat de vaart er een beetje in blijft.

Na zijn try-out de dag ervoor in het VICE-kantoor, treedt Mitchel van Dinther aan het einde van de middag voor het eerst officieel op met zijn Jameszoo Quartet; met een drummer, bassist, toetsenist en Jameszoo zelf achter de knoppen. Het optreden (de eerste van het weekend op het podium van onze Thump-collega’s) is het beste te omschrijven als een geflipte freakshow. Bijna net zo geflipt is het optreden van Grimes even later in de Westertent. Nog minder dan een paar maanden terug in Paradiso doet ze haar best om het publiek het idee te geven dat ze live speelt, en dat is helemaal niet erg. Het optreden van Grimes draait veel meer om de show en die is bij vlagen hysterisch. Haar optredens zijn schizofreen: J-pop, chaos, mierzoete pop en keiharde beats komen bij elkaar en Grimes zingt eroverheen alsof ze een catharsis beleeft - dat uit zo’n scharminkel zo’n krachtig geluid komt, jeetje.

Een uur later staat Santigold in de Westertent. Misschien was je haar een beetje vergeten, ze had tenslotte alweer een tijdje niets van haar laten horen. Toch was je hopelijk zo slim om wel te gaan kijken. Santigold is de moderne versie van The Shangri-Las in een decor van comic art. Op het Thump-podium geven op datzelfde moment Yung Internet misschien wel hun beste show tot nu toe. De kids staan vooraan en op het podium worden ook Pepijn Lanen en Vic Crezée erbij geroepen.

Alsof God het zo had gewild, is het droog als de silent disco begint - het enige niet overdekte feestje in de late uren. Daar staan alleen maar gelukkige mensen mee te schreeuwen met liedjes van Michael Jackson, Fat Joe en Rihanna alsof niemand ze kan horen (en dat is gelukkig ook niet het geval).

Vroeg op de zaterdagmiddag speelt Sofie Letitre een hele mooie show, maar jammer genoeg zijn er niet zoveel mensen van getuige. Dat krijg je als ineens het weer wel meezit. Er is weinig om voor te schuilen en dus is de enige plek die al snel overbevolkt raakt het grasveld. Genoeg mensen probeerden vanaf het gras het optreden van Stormzy in de Westertent te volgen. Dat is hun goed recht, maar alleen van dichtbij voel en zie je pas goed hoe de grime-meester als eerste dit weekend de tent sloopt. Een uur lang stuitert hij non-stop als onvermoeibare hypeman over het podium. Het optreden van Yung Lean is eigenlijk niet anders dan ongeïnspireerd te noemen, maar met Anderson. Paak direct daarna is dat alweer snel vergeten. Skepta is zelf minder energiek dan zijn collega Stormzy, maar dat lijkt niemand erg te vinden. Zijn ijzersterke repertoire lijkt het tekort aan pit te compenseren: bangers als Man, It Ain’t Safe en Shutdown dwingen het publiek in een permanente moshpit.

Raymond van Mil liep twee dagen lang als een gek rond over het terrein om deze zeer complete fotoserie af te leveren. Bekijk hem hieronder.

Check ook festivals.vice.com voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.