9 albums waarvan we meer verwacht hadden

Als muziekliefhebbers iets hebben dan zijn het wel hoge verwachtingen van nieuwe albums. Onze honger naar nummers van onze lievelingsartiesten houdt ons voortdurend in spanning. Wie komt er met een nieuwe single? Welke band is weer samen? Wie covert welke klassieker? Komen onze wensen uit, dan krijgen we een enorme kick als beloning voor de tijd en energie die we aan onze favoriete artiesten besteedden.

Maar we worden ook weleens teleurgesteld. Het komt voor dat iemand van wie we hoge verwachtingen hebben ineens met een kutalbum komt, bijvoorbeeld omdat hij of zij met weer exact hetzelfde – of een rigoureus ander – geluid op de proppen komt. Hieronder volgen wat voorbeelden van onze favoriete bands en muzikanten die onverwachts met teleurstellende kutalbums kwamen.

Daft Punk – Random Access Memories

Als we moesten raden dan zouden we zeggen dat er ongeveer duizend uren meer in de marketing van dit album zitten dan in de muziek die erop staat. De wereldwijde lancering werd vijf jaar voorbereid en was zo pietluttig dat er een tijdslijn van zes pagina’s van online staat. Zo waren er teasers bij Saturday Night Live, billboards, een meerdelige documentaire, remixes en een schijnbaar onophoudelijk pr-offensief. En wat was het resultaat? Een album van 74 minuten waarop één popnummer eindeloos dun is uitgesmeerd. En het Franse duo werkte acht hele jaren aan dit album – toch een bijzonder pover rendement. Het album werd over het algemeen goed ontvangen en het verkocht goed, dus Daft Punk en hun fans kregen wat ze wilden, maar jezus, was het nodig om die verdomde helm ook bij de rest van de wereld in de kop te prenten? Nee.

—Dan Ozzi

Jay Z – Kingdom Come

Als je goed had opgelet dan wist je al dat Kingdom Come niet top zou worden. Het kwam uit na Collision Course, een album dat probeerde om rap-rock cool te maken, wat soms lukte en soms niet. Kingdom Come werd in de markt gezet als het eerste Jay Z-album sinds The Black Album, ondanks dat er twee albums en drie jaar tussen zaten. Je zou denken dat Jay Z in die tijd wel iets degelijks in elkaar had kunnen zetten, maar Kingdom Come voelde als een slap aftreksel van zijn American Gangster-sessies. Jay Z mag dan een goeie rapper zijn, hij moet niet gaan experimenteren. Een paar jaar na dit album zou Kanye in Big Brother rappen dat Jay het idee om iets met Coldplay te doen van hem had gejat, waarmee hij doelde op het nummer Beach Chair van Kingdom Come. Wat er echt gebeurd is weet niemand, maar iedereen weet dat Beach Chair een van de slechtste nummers is die Jay Z ooit heeft gemaakt. Ik denk dat dat op de een of andere manier besmettelijk is.

Kingdom Come viel dus tegen. En dat kwam niet omdat het zijn tijd vooruit zou zijn geweest, ook al was het best progressief. Jay Z vond het zelf trouwens ook ondermaats: toen hem gevraagd werd zijn albums op kwaliteit te rangschikken, zette hij Kingdom Come op de laatste plaats. Als Jay Z zich volledig inzet kan hij echt mooie dingen maken, maar Kingdom Come voelde alsof hij het er in zijn vrije uurtjes bij had gedaan.
—Slava Pastuk

Lil Wayne – Tha Carter IV

Ja, ik weet dat er in de eerste week een miljoen van verkocht werden, maar luister. Alles wat Lil Wayne na Tha Carter III deed maakte hem een van de hardste en meest vindingrijke rappers van zijn generatie, en Tha Carter IV was bedoeld als vette kers op de taart. Helaas ging Wayne ten onder aan zijn eigen succes. Niet alleen werkte hij mee aan tachtig procent van alle muziek die geproduceerd werd na Tha Carter III, maar hij was ook nog bezig met het vastleggen van artiesten voor zijn label Young Money, onder wie Nicki Minaj en Drake. Het vastleggen van Drake was het einde voor Wayne, omdat Drake zijn skills absorbeerde als Shang Tsung in Mortal Kombat. Wayne maakte een groot deel van de muziek waar we tegenwoordig naar luisteren en Drake is daarvan de belangrijkste. Daardoor leek het bij de release van Waynes single How To Love – tweede single van Tha Carter IV – alsof hij ineens trendvolger was geworden in plaats van trendsetter.

De eerste single 6 Foot 7 Foot was een regelrechte kopie van A Milli, de hit van Tha Carter III waarmee hij furore maakte. Jezelf kopiëren is niet echt vooruitstrevend, maar ook niet per se een achteruitgang. How To Love voelde echter wel als een stap terug, zeker vergeleken bij een artiest als Drake. De rest van het album bestond uit navelstaren naar voorbije jaren, en het is Wayne niet gelukt om sinds Tha Carter III iets te maken op het scherpst van de rapsnede. Natuurlijk, zonder Wayne hadden we geen Future, Young Thug, of Fetty Wrap. En ook al voelt het vreemd om over Lil Waynes glorie in de verleden tijd te praten, moeten we toch vaststellen dat Tha Carter IV de nagel aan zijn eigen doodskist was.
—Slava Pastuk

Justin Bieber – Believe

Ver voor zijn recente poging om zichzelf als een volwassen popster neer te zetten was er die eerdere poging in 2012. In aanloop naar Believe zette El Bieberino zichzelf in interviews met onder meer Complex en GQ neer als een grote jongen, en zijn single Boyfriend bevatte zelfs de gedurfde uitspraak “one day very soon I’ll be the next Justin Timberlake”. Het album zelf bleef hier ver bij achter. Het is niet zo dat hij zijn sound niet ontwikkeld had – hij ging helemaal voor dat overdreven dubsteb/popgeluid dat toen zo populair was. Het was ook niet zo dat hij geen hitjes scoorde, en het album was ook niet in zijn geheel ruk. Thought Of You was bijvoorbeeld best een banger, al kunnen we beter zwijgen over de samenwerking met Ludacris waar All Around The World uit voortkwam. Maar Believe had niet de gewenste impact op Biebers imago en in de jaren erna slonk zijn status als jeugdig gezicht van de popcultuur. Het had de Beliebers jaren stress gescheeld als het Believe gelukt was om een vernieuwde Bieber-esthetiek neer te zetten, in plaats van de heersende EDM-trend van dat moment te volgen. Maar ja, dan hadden we dit jaar ook niet zo’n sterke comeback gezien. Hoe dan ook lukte het Believe niet om het geloof in Bieber te versterken, daarom zal dit album eindigen als een voetnootje in zijn carrière.
—Kyle Kramer

The Strokes – Angles

Angels uit 2011 was het eerste album van The Strokes nadat ze in 2007 hadden aangekondigd voor onbepaalde tijd te stoppen met het maken van muziek. Vier jaar is ook weer niet zo lang, maar nadat ze de vroege jaren nul zo’n beetje gedomineerd hadden, wilde iedereen ze zo snel mogelijk weer terugzien. Helaas, door gedoe in de band en misschien ook – als het waar is – doordat Julian Casablancas zijn vocalen apart van de rest van de band opnam, klinkt het album alsof Dennis Bergkamp weer bij Ajax 1 gaat voetballen: hij toont geniale momenten, maar… uh… ja. Raar genoeg werd dit album positief ontvangen door critici, maar dat kwam vooral omdat die destijds met nostalgie terugdachten aan de tijd dat ze nog leer droegen in New York in de vroege jaren nul. Dat gezegd hebbende: Gratisfaction is nog steeds een topper.
—Eric Sundermann

Drake – Thank Me Later

Laten we wel wezen: 2009 en 2010 waren de koningsjaren voor de man die door het leven gaat als Drake. Ook al combineerde hij in Every Girl en Forever teksten van anderen en stond hij op twee in de hitlijsten met de mixtape Best I Ever Had, toch was de Drake-buzz koortsachtig en de verwachtingen voor zijn debuutalbum Thank Me Later konden niet hoger zijn. Maar zoals de geschiedenis vaker uitwees zijn gehypete dingen vaak minder goed dan verwacht, en meneer Grahams eerste plaat was dan ook… mwah.

Tracks als Over klinken belachelijk slecht, vooral als je beseft hoe raar het is om hardop shit als “What am I doing? Oh yeah that’s right I’m doing me” te zingen. De rest is niet veel beter. Karaoke mogen we meteen vergeten, The Resistance was afschuwelijk, Fancy… oké, die luie switch halverwege de beat is nog steeds een van de beste dingen die hij ooit gedaan heeft, maar de rest is ondermaats. Toch werden er meer dan een miljoen platen verkocht en prolongeerde het Drakes positie in het middelpunt van de rapgame. Nu, zo’n zes jaar later, zijn de meeste mensen Thank Me Later alweer vergeten, terwijl Drake alweer betere dingen heeft gemaakt zoals het sublieme Take Care. Dat toont maar weer eens aan dat het goed is voor je carrière om met een middelmatige plaat te beginnen. Alles wat je daarna doet, klinkt dan meteen een stuk beter.
—Jabbari Weekes

Arcade Fire – Reflektor

In 2013 koesterde Arcade Fire de gedachte dat ze de grootste band ter wereld was. Hun derde album The Suburbs werd bijna unaniem geprezen door critici en fans, waardoor ze bijna een jaar aan de top van alle hitlijsten stonden, megaveel verkochten en een Grammy wonnen voor Album van het Jaar in 2011. Nadat ze de indierockgame hadden uitgespeeld en de top van de mainstream EDM bereikt hadden leek het logisch dat ze verder gingen in de dance.

Het gerucht verspreidde zich snel dat James Murphy en David Bowie zich ermee gingen bemoeien. Indieliefhebbers en poptimisten gingen los bij het vooruitzicht van een Suburbs-achtig antwoord op leven in het digitale tijdperk. De hype werd nog groter dankzij guerillamarketing en kleine optredens op geheime locaties, waar ze als The Reflektors op het programma stonden.

Toch dachten mensen massaal ‘Huh?’ bij het luisteren van de plaat. Het album was niet per se slecht en veel critici waren enthousiast, maar het voldeed echt niet aan de hoge verwachtingen die door alle buzz ontstaan waren. De afrobeatritmes klonken er wat opgeplakt, het lukte de band niet om te swingen en nummers met een Grote Boodschap zoals Normal Person en We Exist voelden geforceerd (om maar te zwijgen over het optreden van Andrew Garfield als transgender in de videoclip van die laatste). Arcade Fire schopte het vooral ver door hun oprechtheid, maar het stilistische Reflektor voelde als een pak dat net niet goed past, en dan niet op de David Byrne-manier waar ze overduidelijk voor gingen.
—Andrea Domanick

Pixies – Indie Cindy

De Pixies zijn zo geliefd en iconisch dat zelfs het kleinste nieuws over de band het hele land in vervoering krijgt. Maar een nieuw album? Het eerste sinds Trompe le Monde in 1991? Dat is inderdaad iets om enthousiast van te worden. Voorzichtigheid is wel geboden, want bassist Kim Deal was niet aanwezig en het was eigenlijk meer een verzamelalbum van ep’s uit 2013 en 2014. Oké, natuurlijk, het duurt even voor je een album een ‘klassieker’ kunt noemen, maar het is een veilige aanname dat niemand ooit naar Indy Cindy zal verwijzen zoals men dat doet naar Surfer Rosa of naar Doolittle. Dit is geen Pixies-album dat we aan onze kinderen zullen nalaten, en het was terecht om de hype in twijfel te trekken.
—Dan Ozzi

Guns N’ Roses – Chinese Democracy

Het duurde tien jaar en 13 miljoen dollar om te maken. Oef.