Mr. Polska gaat fucking Beyoncé op je

Mr. Polska is in een paar jaar uitgegroeid tot de Poolse variant van de knuffelmarokkaan. Dominik Włodzimierz Groot is een kleine, charmante Pool die vanuit Gorinchem samen met zijn vaste producer en maatje Boaz van de Beatz een totaal eigen geluid neerzette. Een stuiterballensound: een gekke mix van hiphop, gabber en house, waarop je maar één ding kan doen: hard gaan. Hij kwam met zijn eigen tegenreactie op de website van de PVV, Meldpunt Midden- en Oost Europeanen, en won in 2011 de Pool van het Jaar-award. De prijs staat in zijn nieuwe huis naast de televisie in de woonkamer diep in Rotterdam-Zuid met uitzicht over de stad. Noem de inrichting van zijn woonkamer gerust volwassen; opgeruimd, veel wit en een echte, keurig opgetuigde kerstboom in de hoek.

“We stonden aan de frontlinie met sicke mitrailleurs,” vertelt hij als ik hem vraag naar die succesvolle tijd. “We waren alles kapot aan het maken, nee, we hebben alles kapot gemaakt. We hebben een sicke indruk achtergelaten. Ik zou nu met een fucking tank moeten komen om met dezelfde sound weer indruk te moeten maken, totdat het niet meer luisterbaar is.”

Ik ben bij hem op bezoek om over zijn nieuwe album te praten, de opvolger van Waardevolle Gezelligheid uit 2012. Op de nieuwe release wordt inderdaad geen tank gebruikt. De vooruitgeschoven UK-garage-achtige single De Libi zegt eigenlijk al genoeg. Maar de eerste reacties daarop maken hem wel een beetje zenuwachtig. Hij is gewend dat zijn video’s makkelijk meer dan een miljoen views halen. De Libi is na de release in april nog maar net tot de helft gekomen. “Maar hé, met het nieuwe album daag ik niet alleen mezelf uit, ook de luisteraar. Ik geloof erin.”

De definitieve datum voor de opvolger van zijn debuut, nadat die in september werd uitgesteld vanwege zijn deelname aan Expeditie Robinson en te veel optredens, is er nu wel: 13 februari 2015. En er is een titel: $NOLLER, vernoemd naar de bijnaam die zijn vrienden hem hebben gegeven. Het album gaat over Polska zelf, over zijn leven en alle dingen die er zijn gebeurd tussen het zijn van niemand en het worden van een BP’er. Over al zijn onzekerheden, en het hebben van een lul als een garnaal. Het album heeft hij wederom gemaakt met Boaz van de Beatz als executive producer, al had dat maar weinig gescheeld.

NOISEY: Vertel, waarom scheelde het niet veel of je vaste producer Boaz had niet aan dit album meegewerkt?
MR. POLSKA: Er ging eigenlijk een hele zieke struggle aan dit album vooraf. Boaz liet weten dat hij zich liever alleen nog maar op het buitenland wilde richten. Hem overhalen om toch aan dit album mee te werken, leek geen zin te hebben. Ik zei: luister, we kunnen het alle twee doen. Ik wil niet alles wat ik in al die jaren heb opgebouwd zomaar weggooien. Of ik nou in het Engels, Chinees of Turks rap, het gaat niet om de taal, het gaat om hoe ik mijn stempel op iets druk. Maar hij maakte er twee verschillende dingen van en wilde daarin een keuze maken. Dat voelde eventjes zo niet goed, dus besloot ik zonder Boaz aan dit album te werken, en zocht ik andere producers op, zoals Mucky (onder andere van NoizBoiz, red.).

Hoe is hij er uiteindelijk dan toch bij betrokken geraakt?
Toen ik gaandeweg het proces iets aan Boaz liet horen, werd hij toch weer enthousiast. Uiteindelijk hebben we twee studio’s in Amsterdam afgehuurd, waar we afwisselend te werk gingen met een heel team aan songschrijvers en producers, met Boaz als executive producer. Wij waren zeg maar de leidinggevenden. De schetsen gingen de hele tijd back and forth, tot het moment dat er een goede track lag. Van sommige nummers bestaan er hierdoor wel tientallen versies. Het was ook fijn om met vocalisten te werken. Ik wil graag iets muzikaals neerzetten, maar in mijn eentje is dat lastig zonder er gelijk een auto-tuneding van te maken.

Een manier van produceren dus die hier in Nederland niet zo gewoon is.
In Nederland gaat het zo: je hebt een rapper en een producer en die werken samen aan de muziek. Precies zoals Boaz en ik aan Waardevolle Gezelligheid hebben gewerkt. We hebben alleen niet meer de luxe om op het op die manier te doen. Destijds had ik geen huur om te betalen, geen afspraken, geen kind. Niemand zat op mij te wachten. Dat is nu anders, we kunnen niet meer dagen- en nachtenlang achter elkaar in de studio zitten. Maar als ik nu naar Waardevolle Gezelligheid luister, vind ik het heel tof en alles, maar kwalitatief kan het een stuk beter. We zijn een paar keer langs geweest bij Diplo in Amerika, om van dichtbij te kunnen zien hoe ze daar te werk gaan. Ik wilde een stap maken en daar heb je soms gewoon andere mensen bij nodig. Met meerdere mensen kom je vaak tot iets beters. Wat mij betreft hoeft daar geen geheim van gemaakt te worden.

Je zet niet alleen muzikaal een stap, ook je teksten gaan nu verder dan hoe hard je kan feesten. In het openingsnummer Respecteer Mijn Gezicht heb je het over je onzekerheid, en over “de cocaïne houdt me up, maar het voelt alsof ik slaap”.
Dit is eigenlijk een superdepressief nummer, ik ben daar alleen maar aan het klagen. Het nummer schreef ik vlak na mijn eerste album, en tot aan de dag van vandaag vraag ik me af wat me eigenlijk nog echt blij maakt. Ik ben wel blij, maar ik maak nog maar weinig mee dat ik echt sick blij van iets word. Het lijkt wel of de euforie in mij is gedoofd.

Wat heeft dat met het eerste album te maken?
Het gebeurde daarna. Ik weet niet, ik ben sowieso een sick emotioneel persoon. Ik laat me makkelijk beïnvloeden door mensen en dingen om me heen. Misschien is het voor mij wel te snel gegaan. Ik ben tevreden over wie ik ben als mens, dat is ook wel anders geweest. Ik denk goed na over wat ik doe. Wat dat betreft vind ik mij sick geëvolueerd. Maar ik ben nu wel meer op zoek naar wat mij nou echt gelukkig maakt. Daar gaat het nummer over, over de strijd tussen mij en de wereld.

Hoe vaak ben je daar mee bezig?
Niet dagelijks, maar wel regelmatig. Mijn vrienden confronteren me er soms ook mee. Zo van: niks maakt jou blij man. Het is het tegenovergestelde van hoe de meeste mensen je kennen: de jongen die feestend door het leven gaat.
Zoals de mensen mij kennen, zo ben ik ook. Maar ik moet daar wel mijn best voor doen. Met Expeditie Robinson bijvoorbeeld, je zit daar een maand lang op een eiland en hoe je het ook wendt of keert, je kunt je niet een maand lang anders voor doen. Zoals je me daar ziet, zo ben ik. Toen ik daar was voelde ik me ook heel anders: veel vrijer, en niet op zoek naar euforie. Weet je, ik ben iemand die de hele dag lijstjes maakt. Overal vind je lijstjes. Kijk, ook hier op mijn laptop. Die houden nooit op, er is geen dag dat een lijstje af is. Op het eiland was ik daar totaal niet mee bezig. Ik bruiste van de energie, maar toen werd ik weggestemd.

Freddy heeft je gewoon gesnitcht.
Ja, het was wel een naaistreek. Niemand vertrouwde ik daar echt helemaal, maar van hem had ik het toch het minst verwacht. Maar Expeditie Robinson heeft me wel erg goed gedaan. Normaal krijg ik aandacht van mensen om de muziek die ik maak, maar daar ging het daar helemaal niet om. Heel Nederland heeft me omarmd om wie ik ben. Mensen die me aanspreken op straat met: jij bent zo leuk, je bent mijn favoriet. Dat was heel bijzonder om mee te maken. Want wanneer krijg je nou waardering voor wie je bent? Eigenlijk bijna nooit.

Je album sluit je af met twee Engelstalige nummers. Een overduidelijke hint, lijkt me. Je zegt het ook in het openingsnummer: je wil hier niet blijven.
Ik weet niet of ik na $NOLLER nog wel een Nederlandstalig album wil maken. Ik zal nog wel af en toe een featuring in het Nederlands doen, maar mijn main focus voor de komende tijd wordt Engelstalig. Het zit zo: of ik kan nog drie tot vijf jaar keihard hier werken om net zo groot te worden als De Jeugd van Tegenwoordig, of ik ga die drie jaar focussen om wereldwijd groot te worden.

Welke kans acht je groter?
Euhm… de status van De Jeugd is denk ik makkelijker te bereiken. Niets ten nadelen van hen, maar hier in Nederland heb ik al een opening en ik vind dat je nooit voor de makkelijke weg moet gaan, het is een kwestie van hard werken. Ik ben nu een paar keer in Amerika geweest en heb daar mensen leren kennen. Er staan overal wel wat kiertjes open. De tijd is nu rijp om er iets mee te doen.

Maar tegelijkertijd zeg je dat je ook nog niet klaar bent met Nederland.
Zeker niet, vandaar dit album. Met $NOLLER wil ik de mensen meenemen op avontuur, en die gaat verder dan de muziek. Met mijn tour wil ik een fucking Beyoncé-show neer gaan zetten. Ik ga me steeds meer artiest voelen, een Lady Gaga. Ik heb een 3D-videomapping laten maken, speciale kleding, merchandise. Ik wil de grenzen oprekken van wat er hier in Nederland kan. Ik wil meer artiest zijn dat de meeste artiesten hier. Ik ga hier nooit geld aan overhouden, het gaat me eerder geld kosten. Maar ik weet: het zal opvallen. Vroeger op de basisschool was ik een stille, ik werd gepest. Ik was vooral bezig met hoe niet op te vallen. Dat is nu precies het tegenovergestelde: ik ben nu bezig met hoe ik wel op kan vallen, en dat voelt master.

Zodra mensen de plaat op zullen zetten, wordt ook bekend dat je een lul als een garnaal hebt.
Haha, dat rap ik om een beetje de draak met mezelf te steken. Ik vind het fijn om als artiest mensen het idee te geven dat ik ook gewoon een mens ben, aangeraakt kan worden en met mezelf de spot kan drijven. Wat er werkelijk in mijn broek zit, tja, een aantal vrouwen op deze wereld weten het antwoord. Zij zullen wel moeten lachen om de tekst. En of het nou waar is of niet, het is fucking grappig dat iemand dat zegt. Als je het album opzet en dat hoort, zet je ‘m toch even stil en om na te denken van: hoorde ik dat nou echt?

Precies zoals bij het Engelstalige No Way Home. Er is geen reet van te verstaan, behalve één zin…
Ha, ja!

…dat je ontmaagd bent op je twaalfde.
Dat is dan wel weer waar. En over dat Engels, kijk, ik kan me never meten aan mensen in Amerika die de taal dagelijks spreken. Ik beheers de taal niet zo goed dat ik daar mijn eigen taaltje van kan maken, zoals ik in het Nederlands doe. Dus rap ik op mijn eigen Mr. Polska-manier in het Engels.

En, blijven jij en Boaz voor altijd een duo?
Hij werkt met meerdere artiesten samen, maar wij hebben toch wel een soort van bijzondere band. We hebben afgesproken altijd loyaal naar elkaar te blijven. We hebben elkaar geholpen waar we konden om verder te komen. We wassen elkaars handen.

Mr Polska tourt 21 februari t/m 27 maart door het land.

21 februari 2015 - Metropool - Hengelo
27 februari 2015 - Hedon - Zwolle
6 maart 2015 - Gebouw T - Bergen op Zoom
7 maart 2015 - Victorie - Alkmaar
13 maart 2015 - Oosterpoort - Groningen
20 maart 2015 - Luxor Live - Arnhem
21 maart 2015 - Gigant - Apeldoorn
27 maart 2015 - Bibelot – Dordrecht

Heel veel dank aan Elza Jo voor het te gekke beeld. Check haar website voor meer werk.
Polska draagt: Fabian Bredt en Bastian Visch