Kamp Seedorf wil Almere uit het verdomhoekje halen

Clyde, Eus en Mike (niet hun echte namen) werken anoniem, terwijl hun werk – stencils van excentrieke figuren zoals Amy Winehouse, André Hazes of Rae Sremmurd – steeds populairder wordt. Zo populair dat ze inmiddels ook in opdracht werken. Aan mij de eer om als eerste buitenstaander het laboratorium van Kamp Seedorf – dat een omgebouwde zolderkamer blijkt te zijn – binnen te treden. Achter het maken van al die toffe shit schuilt een missie: “De haat naar Almere begint gewoon irritant te worden.” Een gesprek met het deels uit Amsterdam, deels uit Almere afkomstige street art collectief.

Noisey: Wat is de kick aan anoniem blijven?
Clyde: In het begin wil je credits ontvangen voor wat je doet, maar uiteindelijk is het toffer als mensen het niet weten. Dat maakt het alleen maar mysterieuzer. Of iemand het nou vet vindt of niet, het geeft je meer vrijheid. Je kunt lekker doen wat je wil. Bovendien heb ik er nog gewoon een baan naast, daar mogen ze dit echt niet weten.

In hoeverre weten de buren waar jullie mee bezig zijn?
Clyde: Ik denk niet dat de buren ervan afweten, maar we houden er wel rekening mee. Zo gaat de luxaflex af en toe naar beneden. Mijn ouders en directe vrienden weten het inmiddels wel.

Hoewel de naam van het collectief het wel doet vermoeden, beperken jullie je niet alleen tot voetballers. Naast Nel Veerkamp en oud-darter Andy Fordham doen jullie ook veel muzikanten. Wanneer kies je voor wie?
Clyde: We komen uit verschillende generaties, dus het kan alle kanten op – oud-voetballers, hiphopartiesten, maar ook bijvoorbeeld Amy Winehouse of André Hazes. We voeren er vaak pittige discussies over.
Eus: Het moet gevarieerd en onvoorspelbaar blijven. We doen wat we vet vinden, al is het iemand die niet meer relevant is. Als een rapper al tien jaar niets heeft uitgebracht, vinden we het juist vet om weer eens wat van hem te laten zien.
Mike: Of als een rapper pas één track heeft gedaan, dat zou ook kunnen. Als het maar een excentriek figuur is.

Speelt het uiterlijk van een artiest ook een rol?
Clyde: Zeker. Hoe gekker, hoe beter. Action Bronson staat bijvoorbeeld nog op het lijstje. Het moet gewoon een excentriek figuur zijn. Donnie is trouwens ook visueel interessant – er staan veel gekke foto’s op zijn Instagram-account.

Jullie zijn inmiddels zo populair dat er ongetwijfeld verzoekjes komen. Frank Underwood rondom de lancering van het nieuwe seizoen van House of Cards, A$AP Ferg – één van de headliners van Encore Festival – op de NDSM-werf, dat kan haast geen toeval zijn. Wanneer ga je op een verzoek in en wanneer niet?
Eus: Het moet bij onze stijl passen. Frank Underwood deden we omdat we House of Cards een toffe serie vinden. Pas daarna nam Netflix contact met ons op en mochten we met een Underwood-piece naar Londen komen voor de première van het nieuwe seizoen. Nadat we Rae Sremmurd plakten, werden we opgemerkt door de gasten van Encore Festival en nu hangt Ferg op het terrein. Maar er zijn grenzen. Als iemand vraagt of we Jan Smit op de muur willen plakken, moet er een grote zak geld op tafel komen, wil dat gebeuren.
Clyde: Artistieke vrijheid is heel belangrijk. We moeten ons eigen ding kunnen doen. Als we op deze manier wat geld kunnen verdienen, is dat ideaal.

Worden jullie ook door artiesten benaderd?
Eus: Ja, alleen hebben we daar niet altijd tijd voor. Het moet ook iemand zijn die we echt tof vinden. Het is logisch dat je niet elke aanvraag plakt. Wij verwachten ook niet van een rapper dat hij even een track over Kamp Seedorf maakt. Stel, een rapper biedt dat aan. Wat krijgt hij daarvoor terug?
Eus: Het ligt eraan wie het is, maar als Sjaak een album over Kamp Seedorf maakt, plak ik heel Amsterdam onder met Sjaak.
Clyde: We zijn wel genoemd in een track. Nadat we Extince – die ons overigens niet zelf benaderde – plakten, kregen we props van hem op zijn nieuwe album.
Eus: Nee, maar serieus. Het moet op een natuurlijke manier gebeuren.

Zitten jullie weleens van een afstandje te kijken naar de reacties op een piece?
Clyde: Absoluut. Soms staan mensen te lachen of ze gaan ermee op de foto. Dat geeft echt een kick.

Krijgen jullie wel eens negatieve reacties?
Clyde: Nee, maar toen we bij Roest in Amsterdam een enorme piece van Seedorf plakten, kwam er een vrouw van de bewaking vragen wat we aan het doen waren. We waren gelukkig net klaar en zeiden dat we alleen even een foto maakten. Toen keek ze ernaar en zei ze: “Seedorf? Ik haat Seedorf!”

Plakken jullie wel eens iets maatschappijkritisch?
Eus: Nee, anders wordt het zo belerend.
Mike: Er moet gelachen worden. Kamp Seedorf staat voor platte humor. Waarom moet het een boodschap overbrengen? Dat wordt al zoveel gedaan.
Clyde: We willen wel Almere meer op de kaart zetten.

Vertel.
Eus: Het gehaat op Almere begint gewoon irritant te worden. Mensen van buiten Amsterdam verhuizen naar de hoofdstad en haten ineens op Almere, terwijl ze zelf uit ‘t Gooi komen. Er zijn serieus mensen die hun Almeerse roots voor zich houden.
Clyde: Daarom staan wij voor Seedorf – met vier Champions League-titels op zijn naam – die komt uit Almere!

Welke vooroordelen zijn er over Almere?
Eus: Er wonen aso’s, er is geen cultuur, de inwoners zijn burgerlijk en kopen kleren bij de Primark. Dat is ook wel zo, maar die mensen wonen overal in Nederland, toch?

Hebben jullie daarom het straatnaambordje ‘Hipstergracht’ in Amsterdam geplakt?
Mike: Nee, dat is helemaal verkeerd uitgelegd. Er stond in de media dat wij hipsters zouden haten. Maar dat is helemaal niet de intentie. Raar, ze weten niet eens hoe we denken, maar ze vullen het wel in. Wat was de intentie dan?
Eus: Het is gewoon grappig en onverwachts. Wij zijn helemaal geen hipster-haters – hipsters én haters gingen er allebei mee op de foto. De term is sowieso maar vaag geworden: tegenwoordig wordt bijna iedereen een hipster genoemd. Ik ook, omdat ik mijn mouwtjes omvouw.