Een psychose in een klamme tent

ILLUSTRATIE DOOR FLOOR VAN HET NEDEREND

Festivals lijken de ideale plek om een dag of vier te teren op een soort natural high van onstuitbaar enthousiasme, vermoeidheid, drank en drugs. Binnen de Heras-hekken lijkt de wereld een supermooie plek, maar een verkeerde combinatie van middelen kan leiden tot een psychose (aldus de bijsluiter van een zak speed). Het overkwam Eugène (24) en vroeg hem hoe hij dat ervaren heeft.

"Een paar jaar geleden was ik met vrienden op een festival. We waren al een paar dagen aan het feesten en lang wakker door de speed. Op het festivalterrein had ik de afgelopen dagen ook MDMA gebruikt en op de camping werd er voor de gezelligheid ook geblowd. Toch voelde ik me die dag niet helemaal gezellig.

Mijn vrienden gingen feesten en ik bleef op de camping. Daar kwam ik toevallig mijn ex tegen en ze vroeg me of ik bij haar wilde slapen. Dat wilde ik niet. Het was nog niet heel lang uit tussen ons. Er was wat gezeik, want het lag nog gevoelig. We namen afscheid en op een gegeven moment dacht ik haar een tent in te zien gaan met een groepje vreemde jongens. Vanaf daar begonnen mijn hersenen echt spelletjes met me te spelen. Volgens mij hadden die jongens GHB in haar drankje gedaan, en seks met haar gehad in haar tent. Verkrachting dus.

Ik was in shock. Hoe had dit kunnen gebeuren? Waarom werd er door niemand, inclusief mijzelf, ingegrepen? Ik had het gevoel dat iedereen me hiervoor verantwoordelijk hield. Mensen staarden me aan en ik werd onrustig. Ik besloot om snel naar mijn tent te gaan voordat iedereen kon achterhalen waar die stond, en liep zelfs eventjes door een ondiep slootje zodat niemand mijn voetsporen kon traceren. Eenmaal in de tent kwamen mijn gedachten in een stroomversnelling terecht. De ene verontrustende gedachte volgde de andere in een extreem hoog tempo op. Ik kon niets relativeren en uiteindelijk had ik mezelf wijsgemaakt dat mijn ex was overleden aan een overdosis GHB. Ze hadden haar gewoon in haar tent laten liggen, daarom wist niemand ervan.

Dat was één van de heftigste dingen die ik ooit heb meegemaakt, want voor mij was het op dat moment de realiteit. Ik had het kunnen voorkomen, maar had niets gedaan. Buiten riepen mensen mijn naam en de gesprekken die ik door het tentzeil oppikte van voorbijgangers leken allemaal over mij te gaan. Door die gesprekken en de schaduwen die op mijn tent vielen leek het net of de mensen rond mijn tent iets van plan waren. Op een zeker moment leek het of er een mes werd doorgegeven. Iemand was erachter gekomen dat ik niets gedaan had om de verkrachting te voorkomen. Ik was doodsbang.

Als ik dan naar buiten ging om te kijken was er niemand. Het leek uren te duren. Het liefst wilde ik slapen, in de hoop dat het over zou gaan. Dat lukte maar niet want mijn hersenen draaiden overuren. Een goede vriend van me kwam af en toe even kijken hoe het met me ging. Hij zag dat ik er heel slecht aan toe was en wilde dat we hulp gingen zoeken. Het drong haast niet tot me door. Ik liet me met een brancard naar de EHBO brengen.

Daar kon ik alleen maar janken. Ik had haar dood zien gaan, dat was zeker, en had er niks tegen gedaan. Die gedachte was slopend. Ik verkeerde in alle staten, mijn broek werd opengeknipt en er werd een zetpil toegediend die mij moest kalmeren. Er werd constant tegen me gezegd dat mijn ex niet dood was. uiteindelijk kwam ik langzaam weer bij positieven. De gedachte dat ze dood was ging gelukkig langzaam weg.

Toen ik me realiseerde dat ik urenlang had vastgezeten in een waan waren de emoties niet te onderdrukken. Ik was er namelijk voor 100% van overtuigd dat alles echt gebeurd was; voor mij leek alles werkelijkheid en ik was de enige die doorhad wat er gaande was. Achteraf gezien was het de combinatie van harddrugs en slaaptekort die ervoor zorgden dat dit gebeurde. De psychoactieve stoffen in de wiet hebben mij waarschijnlijk net dat zetje gegeven om psychotisch te worden. Ik heb mijn les geleerd en blow nu nooit meer, want zelfs een paar trekjes kunnen me weer extreem paranoïde maken."