Zeven jaar geleden stond een mager mannetje uit Pittsburgh met z'n album bovenaan de Amerikaanse charts. Hij kreeg dit voor elkaar door op poppy beats te rappen over de minderjarige alcoholisten die massaal naar zijn shows in collegecampussen kwamen. Hij werd geboren als Malcolm McCormick, een losgeslagen, hedonistische, hardwerkende, zelfverzekerde, tekstueel slordige jongen, die totaal niet voorbereid was op zijn toekomst.
Advertentie
Toch zullen de meesten van ons Mac Miller, die afgelopen vrijdag op 26-jarige leeftijd overleed aan een overdosis, niet herinneren voor zijn debuut Blue Slide Park. Deze plaat uit 2011 was het eerste onafhankelijk uitgebrachte album dat op nummer 1 belandde sinds Dogg Food van Tha Dogg Pound in 1995. De meeste radiostations zouden zijn eerdere (sterke maar rommelige) mixtapes nooit afspelen, terwijl dit de werken zijn die hem in eerste instantie een achterban hebben gegeven. Het is jammer dat deze albums nooit een groot onderdeel zullen worden van zijn nalatenschap.Hoe we hem na zijn dood wel zullen zien? Als een behendige rapper, een schrijver van formaat, een originele producer, een geobsedeerde muzikant, en als iemand die het albumformat als geen ander succesvol wist uit te voeren, in een tijd waarin albums als iets van het verleden worden beschouwd. Waar andere artiesten na het krijgen van kritiek zichzelf nooit onder de loep nemen, wist Mac Miller altijd te groeien, te leren en te evolueren. Daardoor werd hij een charismatisch figuur binnen de hiphop, een ster die nooit een ster had moeten worden, die samen met zijn vrienden van Odd Future en The Internet tegen de mainstream in ging. Als Mac zei dat hij mensen wil raken met zijn muziek, meende hij dat. Hij was succesvol in wat hij deed.Zijn album Swimming, dat vorige maand nog uitkwam, is zijn beste plaat tot nu toe. Er zit ziel en zelfreflectie in, en zijn teksten zijn strak en goudeerlijk. Het is soms pijnlijk om te horen hoe hij met zijn verslaving en de gevolgen ervan omgaat. "I was drowning, but now I’m swimming. Through stressful water to relief,” rapt hij op Come Back to Earth, het eerste nummer van de plaat. Hij erkent dat het niet altijd even makkelijk is om te blijven drijven, maar door die openheid geloof je wel dat hij na jaren van depressies zichzelf beter begon te voelen. Hij deed z’n best, hij heeft zelfs een track genaamd Self-Care. “Ik wil goede én slechte dagen kunnen hebben,” vertelde hij Craig Jenkins van Vulture in een interview dat een dag voor zijn dood gepubliceerd werd.
Advertentie
Mac had het moeilijk met beroemd zijn en een drugsverslaving, en hij kon er slecht tegen als hij werd gezien als een studentikoze rapper die muziek maakte voor ballen. “Mac werd geraakt door negatieve recensies,” schreef Insanul Ahmed over de artiest voor Complex in 2013. “Hij werd er niet alleen boos van, hij werd er doodongelukkig van.” In latere interviews nam Mac dat terug, maar commentaar op een plaat die hij als negentienjarige maakte deed hem duidelijk pijn.Maar toen Watching Movies With the Sound Off in 2013 uitkwam, verraste hij iedereen met een album waarin een existentiële crisis aan bod komt. Het thema ‘overdag drinken’ was nergens meer te bekennen, en de beats waren niet in een hokje te stoppen (Pharrell Williams, Clams Casino en Tyler, The Creator deden onder anderen de productie). Iedereen die zijn eerdere spul had geluisterd, had nooit verwacht Mac op een nummer als I’m Not Real te horen, samen met Earl Sweatshirt. Hij gooide zijn geluid compleet om en begon helemaal opnieuw.Maar hij was nog maar 21 jaar, en probeerde uit te vinden wie hij nou eigenlijk was. Jordan Sagent, die Blue Slide Park op Pitchfork een vernietigende recensie gaf, schreef voor SPIN een profiel over Mac toen Watching Movies uitkwam. Hij kwam tot de conclusie dat Mac een gast was die graag openlijk praat over zijn problemen, zoals drugsgebruik, een tour die slecht verkoopt, en een gedeukt ego. Die openheid definieerde hem.
Advertentie
In het nummer GO:OD AM uit 2015 deelde hij zijn kijk op faam en verslavingen, en alle invloeden die hem van buitenaf proberen te sturen. “Drugs zijn niet iets wat ik wil,” vertelde hij Noisey destijds. “Je wil er niet mee getrouwd zijn. Ik slaap liever met mijn vriendin dan met een berg drugs.” The Divine Feminine, dat een jaar later uitkwam, was een ambitieus eerbetoon aan vrouwen dat heel snel verkeerd had kunnen uitpakken. Toch werd het positief ontvangen. Hij was zichzelf constant opnieuw aan het uitvinden, of hij nu moest herstellen van een verslaving of een verbroken relatie. Hij nam zijn fans altijd mee hierin, en voelde zich nooit te goed om alle pijn te delen.Ik heb Mac maar één keer live zien spelen, net nadat The Divine Feminine uitkwam, in New York. In een verslag noemde ik hem “een vreemde, seksueel geladen Dean Martin voor een generatie die nooit had gedacht dat ze hem nodig hadden” en ik sta er nog steeds achter. Er heerste toen een gevoel dat Mac, na vier albums, goed op weg was. Hij stond met één voet in z’n verleden, en met de andere in de toekomst. Dat Swimming het einde van zijn reis is, is heel cru. Er zouden nog zoveel nieuwe versies van Mac Miller komen als hij was blijven leven. Nieuwe experimenten, nieuwe richtingen, nieuwe terugvallen waar hij vervolgens weer als nieuw persoon uit zou stappen. Misschien zou hij uiteindelijk zelfs in zijn positieve teksten gaan geloven.Die magere jongen die ooit bovenaan de charts stond, maakte uiteindelijk een berg prachtige, ambitieuze en originele muziek, die miljoenen mensen als troost kunnen luisteren nu hij overleden is. Dat hij goede platen heeft uitgebracht is één ding, maar eerlijk blijven en jezelf volledig overgeven aan de kunst is een ander iets.Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter .