Een dagje met De Likt op pad

De Likt is een opmerkelijke verschijning in de Nederlandse muziekscene. De futuristische funk, techno, italo en hiphop van Giorgi Kuiper en John van Beek gaat naadloos samen met de snerende Nederlandstalige raps van frontman Jordy Dijkshoorn. De concerten zijn vermaard om hun explosiviteit en vermogen elke zaal af te breken. Ik zag De Likt in twee jaar tijd regelmatig optreden. Hoogtepunten waren een Turkse glitterfeestzaal op een industrieterrein, een naar verschaald bier meurende studentenvereniging en een veredeld jeugdhonk in Sneek. De Likt gaf dit jaar tweeëntwintig clubshows en veertig festivaloptredens. Ondanks dat de band sinds de oprichting in 2013 nooit een grote hit had groeit de populariteit gestaag, zijn ze twee studioalbums verder en is er een harde kern van fans. Elk concert springt Jordy met onverminderd enthousiasme het publiek in, dat steevast wordt meegezogen in zijn performance. Dezelfde Jordy brak iets meer dan een jaar geleden nog zijn nekwervel nadat hij door twee jongens in Rotterdam werd afgetuigd. Zijn levenslust is er geen gram minder van geworden. Geïntrigeerd door de tomeloze energie van De Likt ging ik een dag mee op tour om erachter te komen waar de magie vandaan komt.

“Ik dacht toch echt dat we nog ergens honing hadden.” Het is zaterdagochtend en Jordy Dijkshoorn doorzoekt driftig de keukenkastjes. Dan maar zonder honing besluit de frontman van De Likt. “Het wordt weer een lekker dagje knallen”, zegt hun boeker. Samen bespreken ze het optreden van de vorige nacht, op een bedrijfsfeest in Amsterdam. Geen doorslaand succes, want ze speelden te vroeg en het personeel was eigenlijk nog te nuchter. Vandaag staan er drie festivals op het programma. Jordy is een beetje zenuwachtig. “Ik ben blij als deze dag voorbij is en alles goed is gegaan.”

Eigenlijk had hij die ochtend nog even willen sporten. “Maar in die drie uur op het podium verbrand ik ook wel genoeg, denk ik.” Ik ben getuige van een routine die voor elk optreden hetzelfde is: verzamelen op kantoor en de laatste dingen inpakken in de bus. “Weten jullie nog dat ik last van mijn holtes had?”, vraagt manager Immanuel Spoor. Het bleek iets onmetelijk goors te zijn dat die ochtend onder de douche zijn neus uit kwam. Gelukkig heeft hij beeldmateriaal bij zich. “Heb je het bewaard?”, vragen de inmiddels gearriveerde Giorgi Kuiper en ik in koor. Terwijl iedereen walgend de foto bekijkt wordt de inpaklijst gecontroleerd. Vandaag gaat ook de strijkbout mee op reis. Jordy: “Het heeft geen zin om na elke show een nieuw outfitje aan te trekken, binnen een half uur is het toch weer kletsnat van het zweet. Dus strijk ik alleen even de kreukels eruit. Daarna stinkt het nog wel, maar dat zou het na een half uur toch wel doen.”
Het eerste festival is een thuiswedstrijd: Blijdorp Festival in Rotterdam. Na eerst ingesloten te zijn op de parkeerplaats van de nabijgelegen sportschool rijden we het parkeerterrein van de dierentuin op. Twintig minuten later arriveren we bij het podium waar een band speelt voor een handjevol publiek. De organisatie had liever gezien dat De Likt als afsluiter zou optreden, maar dat slot was al vergeven aan Nirwana Tuinfeest in Lierop.

Voor elk optreden trekt Jordy zich graag terug. “Ik neem een kwartiertje rust en luister Love Me Two Times van The Doors op repeat.” Ik vraag waarom, en wanneer hij daar mee begonnen is. “Geen idee. Ik vind het gewoon een leuk nummer. Het werkt als een soort mantra.” De rest van de crew is druk bezig met de soundcheck, die volgens Giorgi soepel verloopt. Samen met John van Beek maakt hij de muziek van De Likt, die ze met een arsenaal aan synthesizers live op het podium spelen. De enige die nog ontbreekt is rapper Diggy Rast, die sinds begin dit jaar mee tourt als hypeman. Twee minuten voor de start van de show komt hij met wapperende dreadlocks aangerend, om vrijwel direct door te stomen naar het podium. Daar spelen Giorgi en John het intro van Net Als Toen. Terwijl Diggy de toegestroomde festivalgangers opzweept staat Jordy zenuwachtig te trappelen naast het podium. “Plaats De Likt in de stad, leg ‘m hoger die lat,” sneert hij in de microfoon terwijl hij de stage op stuitert.

Ondanks dat het half drie ‘s middags is krijgt Jordy het tamme publiek aan het dansen. Vooraan staan enkele mannen die alle teksten woord voor woord mee rappen. Van tevoren heeft de band bedacht dat ze Jordy’s broer, die toevallig bij het optreden aanwezig is, willen laten stagediven. Als hij hem het podium op roept slingert zijn broer in eerste instantie een biertje zijn kant op. Na enig tegenstribbelen duikt uiteindelijk ook hij het publiek in.

Het is mooi om te zien hoe de show bewust niet alleen om de frontman draait en eerst Giorgi ‘De Zwarte Parel van Rotterdam’ Kuiper en daarna John ‘De Introvert in ons Midden’ van Beek hun moment hebben om te shinen . Maar waar Giorgi gewillig met zijn keytar het publiek induikt en een dansintermezzo met Jordy verzorgt, blijft John veilig achter zijn instrumenten staan. “Crowdsurfen is niet mijn ding. Soms kom ik er niet onderuit, maar ik heb me ook een keer verstopt toen ik er écht geen zin in had,” vertelt hij na het optreden in de bus onderweg terug naar kantoor. Daar moet een vergeten versterker en merchandise worden opgehaald. Jordy is na het optreden gaan douchen in het Van der Valkhotel en rijdt naar Breda met Diggy. Bij een tankstation langs de snelweg halen de jongens broodjes, omdat de lunch bij Blijdorp (hamburgers, een croissant en een stuk sinaasappel) niet geschikt was voor John (vegetariër) en Giorgi (allergisch voor tomaat). In de bus worden de eerste blikjes Radler opengetrokken en uit de speaker klinkt de Amerikaanse rapper GoldLink. Met een minimum aan gebabbel komen we aan bij TrailerFest, twee rotondes na de snelwegafslag, op de rand van een industrieterrein. Binnen wacht Theo Wesselo (Rembo & Rembo, Hausmagger), die voor het optreden van De Likt enkele gedichten zal voorlezen. “Jij hebt je in de bus net al zeven keer laten pakken zeker,” zegt hij grinnikend tegen mij.

Jordy is alvast begonnen met strijken en Diggy deelt plastic bekers met wodka-cassis uit. Giorgi en John wacht een verrassing: het podium blijkt veel kleiner dan verwacht, ongeveer een derde van de ruimte bij Blijdorp. Giorgi: “Hier past bijna niks op. Maar wij als creatieve jongens gaan dat gewoon oplossen.” In de praktijk betekent dat twee laptops in plaats van de synthesizers, en een minimum aan bewegingsruimte. Om de tijd te doden frisbee ik op het parkeerterrein met Theo, maar hij blijft de frisbee onder de geparkeerde auto’s gooien. Dan maar aan de Schultenbräu, die ze backstage bij TrailerFest in een koelkast achter slot en grendel bewaren. Terwijl John en Giorgi de geluidscheck doen, wordt het zichtbaar dronken en/of doorgesnoven publiek, uitgedost in ironisch bedoelde tijgertopjes en badslippers, ietwat rumoerig. In de coulissen trekt Jordy zijn bretels wat strakker en ik assisteer door nog even een eigenwijze pluk haar in het gelid te strijken. “SPELEN,” brult een man vooraan zonder shirt. De massa brult, springt en danst, zodat iedereen al vrij snel even bezweet is als Jordy. “Deze mensen hadden wel zin in een feestje,” zegt Giorgi tevreden terwijl hij zijn apparatuur opbergt. Nadat iedereen zich door enkele bakken flauwe pasta van Happy Italy heeft geploegd wordt de inpaklijst nog een keer gecontroleerd en vertrekt de bus naar Nirwana Tuinfeest, verderop in Brabant. Bij de volgende tankstation-pitstop blijkt Giorgi zijn tas te zijn vergeten.

Die zal iemand anders op moeten halen, De Likt moet op tijd in Lierop zijn. Onderweg rijdt een automobiliste ons bijna in de vangrail, maar volgens schema arriveren we voor wat qua omvang het grootste optreden van de dag zal worden. Terwijl Giorgi en John hun volledige arsenaal aan apparatuur rustig opbouwen aan de zijkant van het podium, gaan Diggy, zijn broer en ik los op de laatste nummers van Typhoon, die goedkeurend onze kant op knikt. Jordy zit in volledige kalmte in de voor De Likt gereserveerde backstage The Doors te luisteren. Tijdens een wandeling over het festivalterrein val ik als enige ‘persoon van kleur’ nogal op tussen dit hagelwitte Brabantse publiek. Dat hindert verder weinig, maar de broer van Diggy herkent het gevoel van ongemak. Hij en Diggy hebben hetzelfde ervaren tijdens hun rondje over het festival. “Toch mooi dat ze volledig losgaan op de muziek van Typhoon,” breng ik in. “Typhoon zit bij Jinek,” is zijn simpele verklaring. Dan begint het optreden van De Likt. Tot mijn verbazing gaat ook het derde concert op één dag niet vervelen. Het contrast binnen De Likt tussen de kalme John, de coole Giorgi en de excentrieke Jordy is spannend. Elke plotwending geeft de aanwezigen het gevoel dat ze getuige zijn van iets unieks. De show is een perfect voorbeeld van feilloos gecoördineerde chaos. De energie die Jordy van optreden krijgt werkt als een katalysator op het publiek. Het fysieke contact tijdens het stagediven maakt dat nog intenser. Dat is het geheim, bedenk ik me. Elke show van De Likt is als een attractie in een pretpark. Je weet misschien wat de formule is, maar het effect is onverminderd groots. In Brabant kunnen ze er geen genoeg van krijgen en als de show erop zit gaat de platenverkoop nog lang door.

“Ik heb je eigenlijk nog weinig gesproken,” zegt Jordy. “Op een dag als vandaag ben ik eigenlijk alleen maar bezig met de optredens. Heb je het wel naar je zin?” Als ik vertel dat ik me uitstekend vermaak en me heel welkom voel, lacht hij opgelucht, voordat hij wederom richting de douche verdwijnt. Terwijl ik sta te wachten op het toilet staart het meisje voor me met grote ogen naar Giorgi, die net het mannentoilet naast ons inloopt. “Dat is nou een mooie man,” zwijmelt ze. Met de stijgende alcoholconsumptie wordt de avond steeds chaotischer. Mensen raken kwijt en worden weer gevonden, meestal bij de backstagebar, waar het eten is. Nadat er meerdere broodjes ei en kommen champignonsoep zijn genuttigd, worden er BVO’tjes ingepakt voor de terugreis. In de bus op de terugweg is het rustig. De geluidsman kijkt een film op zijn laptop, Jordy luistert muziek via zijn oordopjes en John vertelt over de master muziektechnologie waar hij aan gaat beginnen. Giorgi zit voorin en houdt Immanuel wakker met een variatie aan hiphop en soul. Hij legt me uit waar de naam Limp Bizkit vandaan komt. Als we vanaf de Brienenoordbrug de stad in rijden, knalt hij Broederliefdes Mi No Lob door de speakers. Iedereen is direct klaarwakker. Zo eindigt een avond op tour met De Likt, terwijl iedereen massaal in koor “je moet me niet schreeuwen” door de open ramen brult. Hoe rustig het ook lijkt, de energie van De Likt is zo weer aangezet.