Geen enkele artiest is zoals J Hus

Wanneer ik met J Hus afspreek en hij zijn telefoon wegstopt, is de trots van zijn gezicht af te lezen. Aan de andere kant van de lijn hoorde hij iemand van zijn promotieteam vertellen dat Did You See – een van de tracks van zijn album Common Sense ­– een plekje heeft veroverd in de Britse top 20. Hus is het schoolvoorbeeld van hoe hard werken zichzelf ooit uitbetaalt. Ik spreek de artiest begin mei, twee weken voor zijn album uitkomt.

''We moeten het opnemen tegen klootzakken,'' zegt Jae5, producer en zakenpartner van Hus, terwijl we in een studioruimte in Londen zitten. Hij doelt op Gorillaz en Harry Styles, twee grote namen die op dezelfde dag een album uitbrengen. Het matras dat hier op de vloer ligt verraadt dat Hus hier heeft overnacht, en niet voor de eerste keer. "Toen ik bezig was met mijn album sliep ik hier letterlijk elke nacht," vertelt hij.

Het lijkt onwerkelijk om het als 21-jarige artiest te moeten opnemen tegen twee wereldmachten als Styles en Gorillaz, maar hij maakt een goede kans. De groei van Britse straatmuziek is het afgelopen jaar eindelijk terug te zien in de charts. Het album van Stormzy kwam binnen op 1, en Giggs en Skepta kwamen met gemak binnen op 2. Met tracks als Lean and Bop, Friendly en Dem Boy Paigon – die stuk voor stuk het multiculturele geluid van Londen vangen – is voor J Hus een vergelijkbaar succes niet ondenkbaar.

Hij is hard op weg een hedendaags icoon te worden. Hus is een pionier met een nieuw geluid, een boegbeeld voor een grote groep jongeren. Hij heeft eigenschappen waarmee hij zich kan plaatsen in een rijtje artiesten wiens invloed de Britse muziek voor altijd heeft veranderd.

Voordat Hus zijn alias kiest, groeit hij op in Londen als Momodou Jallow. Op school kunnen eigenlijk alleen Engels en drama zijn aandacht trekken. "Ik wilde eigenlijk acteur worden, maar later in mijn schoolcarrière kon eigenlijk niks me meer schelen," zegt hij. Hij wordt van school getrapt, maar mag nog wel examen doen. Zoals veel kinderen van zijn leeftijd raakt hij in de problemen. "Op het ene moment had ik heel veel geld en op het andere moment was ik blut. Dat zorgt voor stress." Op een dag komt een goede vriend met een oplossing, hij zegt: "Als je niet meer de straat opgaat maar eindelijk je muziek serieus begint te nemen, word ik je manager." Hus gaat akkoord.

In twee weken tijd stippelt hij zijn carrière uit. De eerste stap: een goede naam. Jallow is moeilijk uit te spreken. "Hus klinkt goed, afkorting van hustler. Ik zei dat altijd al, en het klinkt vet. Kort, simpel, makkelijk om te herinneren maar toch uniek. Niemand heeft zo'n naam." Met dat probleem uit de weg begint hij zich te concentreren op zijn muziek.

In die tijd zijn er twee dominerende muziekstijlen in zijn wijk. Aan de ene kant de afrobeat-scene met artiesten als Mista Silva en Kwamz, en aan de andere kant rap en grime. Hij kiest ervoor een middenweg te zoeken en creëert een heel nieuw geluid. "Ik had helemaal geen ervaring met zang, precies niks. Ik rapte, dat was het. Daarna ben ik melodietjes gaan toevoegen. Zoveel rappers houden vast aan hun straatimago, ze zijn bang dat ze niet meer meetellen als ze zingen. Dat boeit me niks, het maakt me niet uit wat mensen van mij vinden." Opeens is daar dus de sound van Hus, ergens in een grijs gebied tussen melodieuze afrobeat en de scherpe lyrics van grime. Toch loopt het niet zo soepel als vooraf gedacht.

"We maakten drie, vier nummers voor op Soundcloud," herinnert Hus zich. "Maar na elke nieuwe tune liepen de luistercijfers terug. Toen zei ik tegen mijn manager dat ik de straat weer opging als het niet voor het einde van het jaar beter ging. Kan me niets schelen, ik moet mijn geld hebben." Dit definieert het ongeduldige karakter van Hus. De 'traditionele' route langs alle underground rapkanalen ziet hij niet zitten. De grote tunes, daar draait het om voor hem. Toch komt hij er snel achter dat het zo niet werkt. Daarom gaat hij alsnog voor een freestylesessie langs bij Black Box, GRM Daily en SBTV. Op dat moment blaast hij op.

Zijn kenmerkende, melodieuze stijl zit diep verweven in al deze freestylevideo's, net als zijn vaste ad-lib ('oooooooooh my', die wordt geboren in een GRM Daily-sessie in 2014). Een jaar daarna laat hij Lean and Bop los, nog steeds een van zijn grootste tracks. Niet veel later tekent hij bij Black Butter Records. Alles lijkt goed te gaan, maar de problemen hebben hem altijd achtervolgd. In september 2015 wordt hij vijf keer gestoken, waarschijnlijk door leden van een rivaliserende gang. Een paar maanden later, begin 2016, verdwijnt hij voor vijf maanden achter de tralies.

In juni dat jaar komt hij gretiger terug, klaar om zich compleet op de muziek te storten. Common Sense is daardoor binnen een paar maanden klaar. In de tijd die hij doorbrengt in de gevangenis, brengen andere artiesten tracks uit die veel weg hebben van het werk van Hus. De onderliggende boodschap van zijn album is daarom ook: deze sound is van mij, en ik ga het groot maken. Een van de dingen waarmee Hus op Common Sense zich onderscheidt van andere rappers is hoe hij zijn stem gebruikt als instrument, met een rollende 'r' en het verzinnen van hele nieuwe uitdrukkingen. "Ik heb een vriend, Grumpy, die vaak bij mij thuis met woorden zit te spelen. Hij kijkt anders naar dingen dan ik. Eerst lach ik erom, maar daarna belandt het wel in mijn nummers," zegt hij, refererend aan de track Bouff Daddy. Bouff is slang voor geld, en nadat hij wat ponden begint te verdienen, noemen zijn vrienden hem Bouff Daddy.

"Mensen denken misschien dat ik een verlegen jongen ben," vertelt Hus terwijl hij voorovergebogen op zijn stoel compleet het tegenovergestelde uitstraalt. "Ik ben dat totaal niet. Als jullie eens wisten wat zich allemaal in mijn hoofd afspeelt. Ik ben misschien stil, maar ik denk over alles na. Soms te veel, misschien." Zelf denkt hij dat dit zwijgende deel van zijn karakter van zijn vaders kant komt. "Mijn vader was een beetje een stijve man die zijn emoties voor zich houdt. Ik ben ook totaal geen praatjesmaker, dat is zo geforceerd. Als ik iets te zeggen heb, zeg ik het. Anders niet."

Hus geeft toe het gevoel te hebben dat hij bipolair is. "Ik heb veel verschillende gemoedstoestanden. Dat is waarschijnlijk waarom mijn muziek het goed doet in verschillende scenes. Nu wil ik iets maken wat rauw is, straks wil ik praten over een meisje en het volgende moment wil ik het hebben over spirituele zaken." Als ik zeg dat een veelzijdige maar snel veranderende persoonlijkheid iets is wat past bij zijn sterrenbeeld (Tweelingen) zegt hij: "Ik geloof niet in wat er in de sterren staat geschreven, maar als je het zo zegt zie ik er wel karaktereigenschappen van mij in terug."

Het is zaterdagavond. Hus staat in Hatfield, een plaatsje net boven Londen. Door bureaucratische rompslomp is het moeilijk om op te treden in de hoofdstad, maar de echte fans reizen die 25 kilometer met liefde. Een enorm divers tienerpubliek is uitgerukt om Hus te komen aanbidden, en de show is een enorm succes. MoStack is er om Fisherman te doen, Dave komt langs voor Samantha en beiden artiesten doen nog een aantal eigen nummers. Na afloop van het optreden regent het confetti, terwijl Hus zonder shirt aan de voorkant van het podium staat. Als je hem zo ziet staan in zijn blote bast, is de vergelijking met 50 Cent snel gemaakt.

Het gebrek aan T-shirt heeft altijd een enorme rol gespeeld bij 50 – er is geen spoor van katoen te vinden in de buurt van zijn torso op zijn eerste albumcover en bijhorende videoclips. Maar ook zijn muziek is duidelijk een inspiratiebron voor Hus. Zijn Link Up TV-freestyle bevat een line van Wanksta, en de eerste track van 15th Day refereert naar Window Shopper. Op bepaalde momenten klinkt hij op zijn album heel gladjes en zelfverzekerd, precies wat 50 een van de populairste rappers van de jaren nul maakt. Ze delen zelfs een te vergelijken achtergrond: beiden waren tieners die op straat hingen met een grote voorliefde voor hosselen. Maar ze verschillen enorm op één punt: de kant waar ze opgaan.

Waar 50 zijn eigen succes niet kon aanhouden, blijft Hus groeien. Zijn muziek wordt steeds harder en hij laat steeds meer kanten van zijn persoonlijkheid zien. De dag voor ik hem sprak was hij op bezoek bij een jonge fan in het ziekenhuis. De video van dit bezoek is geweldig. Het laat zien hoeveel verschillende gezichten hij heeft.

Talent kun je voelen, en dat is precies wat er gebeurt als ik na een paar uur praten zijn studio verlaat. "Succes met je album," zeg ik tegen hem. Hij grijnst heel zelfverzekerd en warm, alsof hij weet dat hij precies op de goede weg is.

J Hus speelt zaterdag 12 augustus op Appelsap en tickets zijn nog steeds te koop.