Op de Jett Rebel-tentoonstelling vermaakte Jett Rebel zich het meest

Het lag niet voor de hand dat het Groninger Museum na Marilyn Manson en David Bowie er dit jaar voor zou kiezen om tijdens Eurosonic Noorderslag een overzichtstentoonstelling over het leven en werk van Jett Rebel in te richten. Is het grootheidswaan of een grap? Om daarachter te komen, bezoek ik de officiële opening.

Omdat de trein zo nodig op tijd moest rijden, kom ik een half uur te vroeg bij de Der AA-kerk, dat majestueuze godsgebouw dat er, zijn prominente plek op het monopoly-bord ten spijt, tot op heden niet in geslaagd is buiten de schaduw van de grauwe Martinitoren te treden. Bij de ingang hangt een roze vlag met de beeltenis van Jett Rebel en er staat een mannetje of honderd in de Groningse winterkou af te zien. Hoopvol warmen zijn zich aan de gedachte aan al het moois dat binnen op hen wacht. Ik voel slechts de kou. In mijn hoofd probeer ik een hokje te construeren om de bezoekers in te duwen. Het zijn meer vrouwen dan mannen, gemiddeld een jaartje of vijfentwintig en allemaal wit. De kids waaraan Jett Rebel zijn debuutalbum opdroeg, zitten nog op school.

Het is 13.00 uur. De deur wordt geopend. Er is geen bijzondere opwinding voelbaar. Niemand gilt. Via een roze loper schuifelt het gezelschap routineus de kerk in, alsof het hier niet de opening van een tentoonstelling van hun favoriete artiest betreft, maar de trein van Zutphen naar Hengelo. Misschien is iedereen hier een journalist die het vraagstuk 'grootheidsdwaan of grap' proberen op te lossen. In dat geval is 'grap' het juiste antwoord.

In het schip van de kerk vangt de directeur van het Groninger museum aan met een praatje dat alleen op de voorste vier rijen te horen is. Na luttele minuten roept hij de meester zelf naar voren. Wederom gilt niemand. Er gaan wat telefoons de lucht in. Daar blijft het bij. Jett Rebel houdt ook een praatje dat alleen op de voorste vier rijen te horen is. Een oudere bezoeker, die ervoor paste zich in het gedrang te mengen en genoegen nam met een comfortabel plekje in de achterhoede, laat zich de woorden 'een beetje jammer, dit' ontvallen. Een rake samenvatting van het eerste bedrijf.

De tweede helft verloopt minder stroef. Moeiteloos knipt Jett Rebel een roze lint in tweeën. We zijn los. In een roze jas met nepbontkraag leidt Jett Rebel de bezoekersstroom joviaal langs de museumstukken. We zien de djellaba die hij op Paaspop droeg, de zwarte jurk van Sziget, zijn eerste gitaar, de viersporenrecorder waarmee hij 'Truck' opnam, het titelbord van 'Hits For Kids', een zootje awards, de vlag van Pakistan, een potje roze nagellak en drie witte overalls met vlekken; het is overall een rijke tentoonstelling en ik begin te vermoeden dat de lievelingskleur van Jett Rebel roze is.

Een hoogtepunt noemen  is lastig. Met het mes op mijn keel zou ik kiezen voor het akelig precies gelijkende houten beeld dat schijnbaar willekeurig tussen de andere museumstukken geplaatst is. Als Jett Rebel ernaast gaat staan om te poseren voor de vele fotografen, is het amper nog te zeggen wie van de twee de echte Jett Rebel is.

Dat was een leugen. Check de foto hieronder. Het zou net zo goed een beeld van Hans Klok kunnen zijn.

Van alle kerkgangers lijken de museumdirecteur en Jett Rebel zich het best te vermaken. Een collega zegt dat de directeur in zijn welkomstpraatje vertelde dat hij Jett Rebel een cover van 'China Girl' hoorde spelen die beter was dan David Bowies origineel. Dat is grap en grootheidswaan ineen. Als ik vervolgens naar Jett Rebel kijk, krijg ik het idee dat hij nooit in dergelijke termen over zichzelf heeft nagedacht. Hij lijkt de tentoonstelling vooral leuk te vinden. Niks grap. Niks grootheidswaan. Gewoon leuk.

Ik ga naar buiten. Het is leuk buiten. Overal zie ik leuke mensen met leuke hoofden en leuke jassen. Ik buk om mijn fiets van het slot te halen en stoot mijn hoofd tegen de bel. Het slot zit vast. Het begint te regenen. Leuk.

De tentoonstelling is tot en met 14 januari te zien. Het kost niks.