Crate Expectations: Max Abysmal

Max Abysmal is een jongen die je in de gaten moet houden. De dj, producer en fervent cratedigger werd geboren in Australië en verhuisde naar Amsterdam, waar hij werd gegrepen door de Amsterdamse scene. Afgelopen vrijdag was hij de dj die het spits mocht afbijten op Dekmantel Festival. We vroegen hem naar tracks die hij bijzonder vindt, liedjes die hij vaak draait en welke muziek hem aan zijn geboorteland doet denken. THUMP: Ha Max, je was onlangs op vakantie in Portugal. Heb je daar nog platen gekocht?
Max Abysmal: Ja, een stuk of tien. Maar er is er eentje waar ik echt helemaal gek op ben: Desert Equations: Azax Attra van Sussan Deihim en Richard Horowitz. Het is het achtste deel uit een reeks verzamelalbums onder de naam Made To Measure. Ik had er nog nooit van gehoord, dus ik heb gelijk alle andere delen opgezocht. Die zijn ook allemaal te gek. Het is vrij experimenteel: ambient met diepe drums en gekke stemmetjes.

Je mocht openen op Dekmantel Festival, hoe was dat? En met welke plaat begon je?
Ik begon met Baltic Beat van Bartosz Kruczyński. Draaien op Dekmantel was een bijzondere ervaring. De stage waar ik draaide, The Greenhouse, was de tofste plek van het terrein, dus daar was ik erg blij mee. Het was een eer om te openen voor zulke vette artiesten. Het geluid was fantastisch en de crew bestond uit toppers. Ze waren heel lief en ze hebben me goed geholpen.

Is er een liedje dat je in elke set draait?
Tegenwoordig niet, maar vroeger kwam Oxygen van Michael Ozone vaak voorbij. Toen ik die ontdekte, kon ik er geen genoeg van krijgen. Voor het publiek is het wel een moeilijke plaat. Soms werkt-ie heel goed, soms totaal niet. Als je in een bepaalde vibe zit, is het echt een banger.

Wat is de vreemdste track die op dit moment in je hoofd zit?
Ace Of Wands van The Missing Brazilians. Het is een hele vette, slome clubtrack. Die percussieve melodie zit de hele tijd in mijn hoofd.

In Enschede heb je gedraaid op een poolparty. Hoe was dat?
Vet. Er was een dansvloer met daaromheen een groot bad, en in het midden achter de dansvloer stond een jacuzzi. Het was lachen, alleen wel subtropisch warm. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel gezweet. Ik kon trouwens niet met vinyl draaien, omdat de lucht te vochtig was.

Je bent geboren in Sydney. Welke track doet jou het meest aan je geboorteland denken?Ik ben geboren en getogen in Sydney en ben op mijn achttiende naar Nederland vertrokken. Niet geheel verrassend, want ik heb ook Nederlandse familie. De track die mij het meest doet denken aan mijn jeugd in is Midnight Man van Flash and the Pan. Als ik die hoor, denk ik gelijk aan mijn hometown.

Je houdt naast dj'en ook van skateboarden. Wat voor muziek hoort daarbij?
Dat klopt, skaten is naast muziek mijn grote hobby, maar ik doe het niet meer zoveel als vroeger. Mijn favoriete skatejam is This Must Be The Place van Talking Heads.

Toen je naar Amsterdam verhuisde werd je meteen gegrepen door de housescene. Met welke plaat is die muzikale relatie begonnen?
De allereerste houseplaat die ik kocht was de verzamelaar Midnight Hours Two. Daarna ben ik er helemaal ingedoken, want ik wilde veel meer horen. Ik ging bijna elke dag naar Rush Hour, daarna heb ik Redlight Records ontdekt, en vervolgens ben ik alle kleine platenzaakjes gaan checken. Maar er zijn er nog steeds een paar die ik nog niet heb ontdekt.

Ik zag op een foto dat er gitaren aan je muur hangen. In welke band had je best willen spelen?
Klopt, ik heb vroeger veel gitaar gespeeld en heb in een paar bandjes gezeten. Ik zag een tijdje terug in Vrankrijk in Amsterdam de Japanse band Kikagaku Moyo optreden. Wat zij deden was echt gestoord, ze hadden zo'n chemie. Ze improviseerden met lijpe, psychedelische grooves. Als ik ooit weer in een band zou zitten, zou ik zoiets willen doen.