Sorry hetero’s, maar alles wat je tijdens de lockdown doet is lesbisch

“Ik zou niet willen zeggen dat ik van de lockdown geniet”, zegt je vriendje, terwijl hij het laatste likje zelfgemaakte hummus op een versgebakken sneetje zuurdesembrood smeert, “maar we hebben toch maar mooi een paar nieuwe hobby’s ontdekt, toch schat?”

Je vriendje heeft een punt. Overal waar je kijkt – op het internet tenminste – zie je dat veel mensen de laatste tijd hun levensstijl op een bepaalde manier hebben omgegooid. Ineens zie je overal mensen wandelen in de natuur, DIY-activiteiten ondernemen en baba ganoush maken. Tuinieren, oude meubels beschilderen en spijkerbroeken verstellen. Poëziebundels lezen en papier-maché maken. Het lijkt alsof er een heuse ‘lockdowncultuur’ is ontstaan. Mensen hebben ineens nieuwe manieren ontdekt om de tijd door te brengen, nu ze gedwongen worden om vooral thuis te zitten.

Maar elke keer als ik door Instagram scrol en deze dingen zie, heb ik het idee dat ik het al eens eerder heb gezien. Ja, ik heb het sowieso eerder gezien. Sterker nog, ik zie dit al jaren. Sorry, maar alles wat er nu in de lockdown gebeurt is gewoon hartstikke lesbisch. Het lijkt erop dat iedereen om me heen net zo gay is geworden als ik ben.

Het gaat niet alleen om de voorliefde voor zelfgemaakte veganistische bonendip of de close-upfoto’s van planten. Het gaat om het geheel. De melancholische selfies. Het jezelf dagelijks hardop afvragen of je een kat moet adopteren (“We zouden haar Sylvia Plath kunnen noemen”). De zelf geknipte kapsels (ik heb nog nooit zoveel hetero’s met geschoren hoofden en mislukte matjes gezien). De seksspeeltjes. Het breien. Dat iedereen na drie dates ineens bij elkaar intrekt en het vrij snel daarna weer uitmaakt, maar dat jullie wel graag bij elkaar willen blijven voor de ‘emotionele lockdown-steun’ (wel zonde dat je toch die kat hebt geadopteerd). Oh, en het smachten. Het constante smachten. Lesbiennes doen al deze dingen al tientallen jaren.

De dingen die we tijdens de lockdown doen lijken zoveel op de dingen die lesbiennes doen, omdat ze te maken hebben met de natuur, met handenarbeid en met dingen doen (iedereen is veel praktischer geworden, veel meer DIY, omdat het ineens moest). Een paar jaar geleden noemde schrijver Mikaella Clements dit fenomeen “dyke camp”. Op The Outline legde ze het begrip uit: “Als camp de liefde voor het onnatuurlijke is, dan is dyke camp de liefde voor het ultranatuurlijke, voor de opgebouwde en teruggewonnen natuur.”

Volgens Clements is dyke camp “een Walkman, een Adidas-joggingbroek en de schilderijen van Kelly Beeman, met hun glazige, slaperige blikken.” Dyke camp is ook “bepaalde soorten tuinhandschoenen; om voor de hand liggende redenen zijn handen erg belangrijk voor dyke camp.” En al die dingen zie ik op dit moment terug op mijn social media.

“Het is inderdaad nogal een stereotype,” zegt Clements tegen me over de telefoon. “Als je in een appartement of in een flat woont, heb je behoefte om zoveel van de buitenwereld naar binnen te halen. Onze basilicumplanten groeien weelderig, er staan grote bossen bloemen en overal staan plantenpotten. Je krijgt met dyke camp zo’n raar ‘ultranatuurlijk’ gevoel; dat alles natuurlijk moet zijn, waaronder mijn okselhaar.”

Natuurlijk zeg ik niet dat alle lesbiennes zo zijn. En ik probeer je ook niet belachelijk te maken als je je nieuwe creatieve bezigheden omarmt, of als je een melancholische doch gezonde esthetiek probeert na te streven. We leven op dit moment in een moeilijke en ongewone tijd – sommige mensen meer dan anderen – en het is alleen maar goed als je die op een gezonde manier wilt doorkomen. Ik zeg alleen maar dat ik onlangs op mijn tijdlijn een heteroman zag met Birkenstocks en een tuinbroek aan, die grond aan het omspitten was omdat hij cannellinibonen wilde planten. Dat is alles wat ik wil zeggen.

Er is al veel geschreven over hoe de wereld er misschien uit komt te zien als we eenmaal de pandemie hebben overleefd. Krijgen we na deze wijdverbreide verwoesting en zulke uitgestelde uitgaven opnieuw een soort ‘roaring twenties’? Willen we ooit nog terug de club in, of blijven we liever binnen, om iets te bakken? Zullen mensen sociaal bewuster en meer op de gemeenschap gericht worden? Of juist egoïstischer? Worden ‘Zoomdates’ ooit een ding, ook al zitten we daar niet op te wachten?

Ik heb een andere theorie, namelijk dat de wereld er veel lesbischer uit gaat zien. En met ‘lesbisch’ bedoel ik niet dat meer vrouwen het ineens met vrouwen gaan doen (nou ja, misschien dat ook, wie weet). Ik bedoel linzenrecepten en hergebruikte, gepersonaliseerde spijkerbroeken. Ik bedoel hamers en zelfgemaakte bedden van pallets en textielverven. Ik bedoel “Stuur me een selfie en ik maak er een aquarelportret van”. Ik bedoel: “Zullen we een wandeling maken?” Ik bedoel: “Ik mis je, ook al ben je in de kamer hiernaast.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.