Ik zei tijdens ADE overal ja tegen, in de hoop een beter en gelukkiger mens te worden

Het gaat de laatste tijd niet zo goed met me. Ik heb last van stress, ben daardoor vaak humeurig en het is al meerdere keren gebeurd dat er iemand langs kwam lopen en vroeg waarom ik boos was. Ik was niet boos, maar ik was ook niet niet-boos. Als ik een emoji in de Emoji Movie was, was ik de zucht-emoji.

Ik wil helemaal niet zo zijn. Ik wil vrolijk zijn en positief. Maar het lukte niet en ik was ten einde raad. Tot een collega tegen me zei: “Ken je die film Yes Man, met Jim Carrey, waarin zijn hele leven op z’n kop wordt gegooid doordat hij overal ‘ja’ tegen zegt in plaats van ‘nee’”?

“Nee,” zei ik, en ik keek nors omdat hij me van mijn werk hield met een lulpraatje over een film van tien jaar geleden, die ik overigens wel had gezien, bedacht ik me, maar dat was pas nadat ik al nee had gezegd.

“Kijk, daar ga je al. Je moet ja zeggen.”

“Maar ik wíl helemaal geen ja zeggen. Ik wil met rust gelaten worden. Het is hartstikke druk. ADE begint over een paar dagen en alles loopt in de soep.”

“Weet je wat jij eens zou moeten doen? De hele week van ADE overal ‘ja’ tegen zeggen.”

“Ja”, zei ik, zonder na te denken, omdat ik van het gesprek af wilde.

“Tof! Deal!”

Ugh.

En zo geschiedde. Ik zou een hele week overal ‘ja’ tegen zeggen. Ook tegen dingen waar ik liever ‘nee’ op zou antwoorden. Het achterliggende doel was een beter, gelukkiger en vrolijker mens worden. Nou ja, dacht ik, hoe erg kan het zijn. In het ergste geval helpt het niet.

Wat ik me niet had gerealiseerd, is dat ADE voor veel mensen vooral één grote netwerkborrel is, en je als journalist voor de meest idiote dingen wordt uitgenodigd. Een netwerkborrel in het W Hotel, ach, dat is misschien nog wel leuk. Maar ik kreeg ook uitnodigingen van allemaal vage PR-mensen en labeleigenaren die op zoek waren naar redactionele aandacht. Zo kreeg ik een bericht van ene Shield, die schreef: Hello Koen. Hope everything is great. I’m Shield, label manager and owner of Rebirth Records. I would like to schedule a meeting with you. Please let me know.

Ik had geen idee wie Shield was, of wat Rebirth Records is, maar toch mailde ik terug: Dear Shield. Of course! How about Thursday at 16.00?

Er kwamen nog meer verzoekjes van PR-mensen, die om de een of andere reden allemaal met mij wilde spreken, en daarvoor allemaal het Hoxton Hotel als ideale locatie in gedachten hadden. Ik werd uitgenodigd voor een concert van Armin van Buuren en Rank1 in Paradiso. Een drankje in het Soho House. Iets wat het XONE DJ’s ADE VIP Press Event heette.

Op alles antwoordde ik: “Ja, natuurlijk kom ik langs! Ik zal er zijn. Op mij kun je rekenen.”

En zo begon mijn ADE-avontuur, mijn week zonder ontkennende antwoorden, mijn leven zonder schudden, maar in plaats daarvan knikken. Het bracht me van een magische yurt vol yogi’s naar de T-Mobile Brandstore en van een borrel op eenzame hoogte in de A’DAM Toren naar de meest ongemakkelijke situaties waar ik eigenlijk helemaal niet wilde zijn.

Dinsdag
Locatie: A’DAM Toren

Volgens de website is A’DAM&Co “the private members’ club located on the 18th floor of A’DAM Toren.” Een chique plek voor jetsetters. Maar ik ben hier alleen. En wat is het jetsetleven als je het met niemand delen kunt?

Achter de dj-booth staat een dj die vergezeld wordt door een bassist. Er staat een lied op van James Brown. Her en der zitten groepjes mensen te netwerken en genieten stelletjes van het adembenemende uitzicht. Ik voel me eenzaam en verloren. Ik ben ergens waar ik eigenlijk niet hoor.

Toen ik binnenkwam had ik m’n ADE-keycord om m’n nek hangen, maar toen ik zag dat ik de enige was, deed ik ‘m snel af en in mijn jaszak. Iets later zie ik een man precies hetzelfde doen. Hij lijkt ook eenzaam. Een bondgenoot! Als ik een praatje wil gaan maken loopt hij snel weg. Ik overweeg om weer weg te gaan. M’n biertje is op en ik voel me niet op mijn gemak. Dan komt de barman langs om te vragen of ik er nog eentje wil. Ik zeg geen nee.

Om me heen zitten mensen te lachen en te socializen. Ik zucht diep. Terwijl ik wat zit te typen op mijn telefoon zie ik Arne van Terphoven. Hij is hier om een praatje te houden over het ADE-boek. Of ik blijf om dat te zien? Ik wil eigenlijk weg, toch zeg ik ja. Ik ben in elk geval blij dat ik een bekende ben tegengekomen om mee te praten, maar nadat hij iets heeft besteld is-ie weg en ben ik weer alleen. Nog veertig minuten voordat de presentatie van Arne begint.

De dj heeft inmiddels een trompet gepakt. Ik drink te snel en te veel bier, want telkens als mijn glas leeg is, wordt me gevraagd of ik een nieuwe wil. Gelukkig duurt het evenement maar twee uur. En ach, ik zit hier best oké. Het uitzicht is goed, de drank gratis en de hoop dat iemand me vraagt of ik naar beneden wil springen – en ik ja moet zeggen – ebt langzaam weg.

“Jij wil een biertje he?”, vraagt de jongen van de bar. Ja, zeg ik, iets te hard. Iemand vraagt of ik tot het einde blijf. Ik zeg ja. Naast me staat Richard Zijlma, de directeur van ADE. Hij geniet zichtbaar van het feest dat zo te zien nog lang niet ophoudt.

Naast de dj’s staat een vogelkooi op pootjes met daarin een plastic kubus waar het ADE-logo op staat. Zo voel ik me ook: gevangen in het dance event. Of ik een spiesje yakitori-kip wil. Ja. Ik heb geen eigen wil meer. Stel me een gesloten vraag, en het antwoord luidt ja. Wil je een yerba mate-klysma? Ja. Wil je een bloedneus? Ja. Wil je op een paard? Jahááá. Ik probeer een vraag te bedenken waar ik geen ja op kan zeggen. Ik wil liever geen dieren of kinderen mishandelen. Hopen dat ik geen sadist ontmoet deze week. En ja, doe nog maar een bitterbal. Ik moet naar de wc. Als ik sta te wachten op de gang, naast waar de lift is, word ik bezocht door een engel. Hij vraagt: “Ga je weg?” “Ja,” zeg ik. Ja, ik ga naar huis.

Als ik net wil gaan slapen, appt m’n vriendin om te vragen hoe het was. “Ja,” zeg ik. “Het ging wel. Morgen moet ik om negen uur in De Clercqstraat zijn om in een yurt naar klankenschalen te luisteren.”

Het leek mijn collega’s leuk als ik hierheen zou gaan, waarschijnlijk omdat ik nogal eens boos word als iemand begint over homeopathie of sterrenbeelden.”

“De Clercqstraat,” zegt ze. Had je dan niet beter bij mij kunnen slapen?

Hm, eigenlijk wel, ja.

Zuchtend trek ik m’n kleren weer aan en stap op de fiets.

Woensdag
Locatie: Mahara Holistic Lifestyle

De volgende dag voel ik me niet best. Ik heb weinig zin om vroeg op te staan om in een ‘magische yurt’ te zitten. Maar deze week is alles anders. Ik zeg overal ja tegen. Ook tegen een Sound Ceremony in een magische yurt midden in Amsterdam.

Als ik aankom bij Mahara Holistic Lifestyle, word ik welkom geheten door Tom van Wijk. Hij leidt mij en een groepje anderen naar de tuin, waar een beste wietlucht hangt. De ceremonie wordt begeleid door Daniel en Sjoerd. Eerst houden ze een praatje over de link tussen oosterse medicijnen en westerse wetenschap, en vertellen ze dat ze met de vibraties van de klankschalen het water in onze lichamen kunnen laten vibreren. Vooraf moeten we diep inademen en ‘ohmmmmm’ zeggen. Dan volgt er een chant waarmee we de goeroes bedanken, die volgens Daniel of Sjoerd ook gewoon je huisdier of een familielid kunnen zijn.

Ja, ik was wat sceptisch. Niet in de laatste plaats omdat de jongens het percentage water in het menselijk lichaam consequent wat omhoog krikken (het is tussen de 55 en 60 procent, maar zij maken er een indrukwekkende 75 procent van). Toch is het erg prettig om even twee uur lang niks te hoeven doen, maar alleen te zijn. De jongens gaan zeer aandachtig te werk met al hun instrumenten en houden steeds een klankschaal dichtbij de lichamen van de deelnemers, zodat we de vibraties goed kunnen voelen. Voor mij hoeft al die pseudowetenschappelijke onderbouwing niet. Het leidt wat af van waar het om gaat: je een tijd lang concentreren op je ademhaling, je bewust zijn van de geluiden om je heen en van je lichaam en verder helemaal niets.

Na twee uur mediteren voel ik me kalm en goed en zelfs een beetje verlicht. Ik ben dankbaar dat ik erbij was en ik zal nooit meer lacherig doen over een yurt. Sorry yurt!

Als ik terug buiten ben, zie ik dat ik een mailtje heb gekregen met de vraag of ik naar de T-Mobile brandstore in de Kalverstraat kom om 16.00 uur, waar ene Dynoro zijn muziek zal laten horen. Yes, yes, yes!

Locatie: T-Mobile Sony Partnerstore

Ik ben in de T-Mobile Sony Partnerstore in de Kalverstraat, waar volgens het mailtje dat ik kreeg “een uniek evenement” is georganiseerd. De Litouwse dj Dynoro, bekend van de megahit In My Mind zal hier een uur lang zijn muziek draaien. Tevens is de nieuwe Xperia XZ3-telefoon te bewonderen. Ik voel me een beetje opgelaten, want ik zie het al helemaal gebeuren dat ik deze winkel straks verlaat met een nieuw telefoonabonnement omdat ik geen nee mocht zeggen.

In de T-Mobile Sony Partnerstore staan her en der wat mensen te kijken hoe Dynoro plaatjes draait van achter een dj-booth met roze LED-verlichting. De sfeer zit er niet in. Aan de zijkant staat een tafel met cakejes en een piramide van blikjes fris, die allemaal onaangeraakt blijven.

Ik sta er een beetje verloren bij, maar ach, dat geldt ook voor Dynoro. Dit kan geen leuke gig zijn: overdag wat muziek draaien in een telefoonwinkel voor anderhalve paardenkop. Gelukkig vraagt een vriend of ik langskom bij Red Light Radio. Daar kan ik mooi de tijd doden tot ik bij het volgende evenement verwacht word: het illustere Soho House.

Locatie: Soho House

Toen ik werd uitgenodigd voor een feestje van de platenlabels Positiva en Astralwerks in het Soho House schoten er meteen allemaal gedachtes door mijn hoofd. Fantasieën over een wilde avond vol geurige cocktails, netwerkmomenten en bijzondere voorstellen, waar ik met volle overtuiging ‘ja’ op zou zeggen. Het feest begint in om 19.30 uur en ik sta stipt op tijd voor de deur. Ik wil geen seconde missen. Eenmaal binnen krijg ik een polsbandje en twee consumptiebonnen, en word ik een zaaltje ingeloodst. Er staat harde, non-descripte housemuziek op en er hangen wat mensen aan een bar. Trefzeker loop ik op de mevrouw achter de bar af. Ik heb ontzettend veel trek in die heerlijke cocktail uit mijn fantasie. “Wat heb je allemaal?”, vraag ik aan de mevrouw. “Heb je consumptiebonnen?” Ik zeg ja. Zonder me aan te kijken zegt ze: “Nou, dan kan je bier krijgen of fris.”

Iets later sta ik van mijn bier te nippen aan een statafel waar nog wat halfvolle glazen wijn op staan. Ik staar voor me uit en als ik me even onbespied waan, maak ik van de gelegenheid gebruik om in mijn neus te peuteren. “Is dit glas wijn van jou?”, vraagt een stem, als ik net een brokje snot met mijn vinger heb gevangen. Ik schrik en zeg nee. Ik probeer ongezien het snot onder de tafel te smeren en realiseer me dat ik ja had moeten zeggen. Ik herstel mezelf. “Ja”, zeg ik “ja, het is mijn glas wijn.” De man kijkt me ongelovig aan. De grijns die ik op mijn gezicht probeer te toveren zou iets moeten zeggen als “hé, maak je geen zorgen!”, maar het wordt een ongemakkelijke grimas waardoor de man me argwanend aankijkt.

Locatie: Paradiso

De rest van de avond verloopt enorm chaotisch. Ik ben net goed en wel aangekomen in Paradiso, waar GAIA, een project van Armin van Buuren en Rank1, optreedt, als ik een sms krijg van de Noisey-stagiair Laura. Ze zou een artikel schrijven over het bootfeest van Bizzey, maar ze komt er niet in. Als troost drinken we samen bier in de Lux. Als ik later terug ben in Paradiso, is het zo druk dat ik Armin alleen vanuit de verte kan zien. Hij draagt een monnikspij.

Ik ben moe, dronken en ik heb geen zin meer. Onderweg naar huis zeg ik nog één keer ergens ja tegen: een jongen die me een lachgasballon wil verkopen.

Donderdag
Locatie: Studio Américain.

Ik word wakker met een gierende kater, maar toch ga ik vrolijk onder de douche staan. Ik word namelijk zometeen vertroeteld op een VIP-bijeenkomst van Allen & Heath, die hun nieuwe XONE-mixer presenteren in Hotel Americain. Ik kan de luxe broodjes en de espresso-martini’s al ruiken.

Het loopt allemaal iets anders. Ik zit in een kleine ruimte met nog een paar anderen. In plaats van in het Americain met luxe broodjes, zit ik in een soort kelder naast het hotel en mag ik kiezen uit cola en water. Ik word onthaald door Steph, een pittige PR-dame uit Engeland. Ze is blij dat ik er ben, want ze hebben iets heel bijzonders om te laten zien: een nieuwe dj-mixer waar jaren aan is gewerkt. Ik moet straks met productmanager David praten, zegt Steph. Ze praat met zoveel eerbied over hem, dat ik de indruk krijg dat David een soort god is. Maar David is druk aan het praten met iemand anders. Of ik dan maar even naar de livestream wil kijken? “Ja!”, zeg ik enthousiast.

Een andere man komt erbij en vertelt me dat de nieuwe mixer een droom is die uitkomt. Ik knik. Het is een mooi apparaat, daar niet van, maar deze bijeenkomst heeft weinig met het idee van VIP te maken. Als ik iets later zeg dat ik maar weer eens ga, is Steph teleurgesteld. “Je hebt nog niet met David gepraat!” Ze spreekt het uit als Deeeeeevid.

David onderbreekt even zijn gesprek om me de hand te schudden. “We hebben je contactgegevens toch?”, vraagt hij meer aan Steph dan aan mij. “Ja”, zegt Steph, “ik stuur je al jaren persberichten!” Ik kijk haar vragend aan. Ik weet van niets. “Of nou ja, ik stuur VICE al jaren persberichten.”

Locatie: Hoxton Hotel

Omdat het XONE-event niet veel om het lijf had, ben ik anderhalf uur te vroeg in het Hoxton Hotel voor mijn afspraak met Shield. Ik ga achterin op een comfortabele bank zitten en vraag me af of het raar zou zijn om hier even een dutje te doen. Ik voel me niet zo goed. Het idee was om me een beter, vrolijker mens te voelen door overal ‘ja’ op te zeggen, maar ik heb niet het idee dat het werkt. Ik onderdruk de neiging om op te staan en thuis in bed te gaan liggen. Ik zie een meisje op haar duimnagel kauwen alsof het een kipdrumstick is en naast me eet een man een tosti met gruyère waar een misdadige lucht vanaf komt. Ik denk even dat ik David Guetta zie lopen.

Ik stuur Shield een bericht dat ik er al ben en of hij niet wat eerder kan afspreken. Hij reageert niet. Ik staar een uur lang voor me uit en drink een cola. Dan is het half vier, het tijdstip dat mijn afspraak zou zijn, maar nog steeds heb ik niks gehoord van Shield. Bestaat deze persoon wel echt? Ik besluit mijn andere afspraak te verzetten naar zaterdag. Ik ben er niet trots op, maar blijkbaar ligt mijn grens bij twee uur op een bank in het Hoxton Hotel wachten.

Als ik thuis ben, krijg in een bericht van Shield. Hij is in het Hoxton. Ik verzin een smoesje over mijn telefoon die leeg zou zijn geweest en vraag of hij morgen tijd heeft.

Vrijdag
Locatie: Thuis

Ik voel me helemaal niet goed en ik besluit een dag vrij te nemen van dit vreselijke experiment.

Zaterdag
Locatie: Hoxton Hotel

Ik ben weer in het Hoxton Hotel en het ruikt wederom enorm naar kaas. Dit is mijn derde poging om met Shield af te spreken. Ik had nog even met de gedachte gespeeld om hem de avond ervoor op te gaan zoeken bij zijn optreden in Club Up, maar het lukte me niet. Dat is denk ik wel een goede zet geweest, want ik voel me nu weer helemaal oké. Ik bestel een cola en een bord macaroni – de ober vroeg immers of ik de menukaart wilde zien, en dit was het goedkoopste gerecht.

Dan trilt mijn telefoon en mijn hart maakt een sprongetje. Het is Shield. Hij is gearriveerd. Ik zie hem lopen aan de andere kant van het restaurant. Hij ziet me niet. Ik kijk toe terwijl hij een selfie maakt en die naar me stuurt. Ik wacht nog heel even, loop dan naar hem toe en nodig hem uit aan mijn tafel.

Shield is een Italiaan en klein van stuk. Hij ziet er moe uit en er zit tandpasta op zijn wang. Hij is de eigenaar van het belangrijkste label van Italië, vertelt hij, terwijl hij langs me heen in het niets tuurt. Hij komt net van Ibiza, waar hij een radioshow heeft. Dan komt mijn macaroni. “Wat is dat?”, vraagt Shield. “Macaroni,” zeg ik. “Hm”, zegt Shield, “je moet naar Italië komen voor lekker eten.” Shield stuurt me een mail met een cd en geeft me zijn visitekaartje. Hij vraagt of ik hem een keer wil interviewen. “Ja, natuurlijk!”, zeg ik. Dan moet hij weg, terug naar Italië.

Ik zit een tijdje gedachteloos mijn eten naar binnen te schuiven als John, mijn tweede en laatste afspraak, me een bericht stuurt. Hij zegt dat hij er bijna is, en dat hij een grijze broek en een blauwe jas draagt. Ik stuur terug dat ik in het restaurant zit en macaroni eet.

John blijkt een jolige man, die me een beetje doet denken aan een slager in een klein, Belgisch dorpje. Hij heeft zijn maat Ran uit Israël meegenomen, die ook een eigen label heeft. Ze vertellen me dat ze hier zijn om hun artiesten te promoten. Ik krijg aantallen streams te horen en andere bewonderenswaardige cijfers, maar niet de namen van de artiesten. Het voelt een beetje alsof ik met vertegenwoordigers van huishoudelijke producten in een conventiecentrum zit. Er zijn nog meer artiesten: een meisje dat borstkanker heeft overwonnen en een Estlandse band met een single die Almere heet. John en Ran geven me hun visitekaartjes en vragen om de mijne, maar ik heb geen visitekaartjes. John geeft me twee cd’s. Ik denk dat mijn gezicht verraadt wat ik denk, want hij vraagt of ik wel een cd-speler heb. “Nee-uhhh…..ja! Thuis!” John is opgelucht. Ik niet. Ik zit hier glashard te liegen tegen een vriendelijke man.

Het waren twee nutteloze en tamelijk saaie afspraken. Als ze weg zijn, denk ik: ja, eigenlijk is het allemaal heel logisch, achteraf gezien. Maar ik had van tevoren zulke wilde ideeën. Ik zou afspreken met mensen uit de muziekindustrie en we zouden samen dronken worden, avonturen beleven. Maar zowel Shield als John en Ran kijken nog niet eens op de menukaart. Het enige wat er gaat gebeuren is dat ik straks een heleboel mails van ze krijg waar ik me verplicht voel op te reageren omdat ik deze mensen nu ken. Gedesillusioneerd fiets ik naar huis. Ik begraaf mezelf onder dekens en kijk de rest van het ADE-weekend naar YouTube-filmpjes en ik zeg nergens ‘ja’ tegen. Sterker nog: ik zeg helemaal niets en ik voel me heerlijk eenzaam en ongelukkig in mijn cocon.