Rotterdam is geen legende verloren, want Feis wordt voor altijd herdacht

Rotterdammers zijn ongeëvenaard in het waarderen van hun helden. Iets wat misschien een beetje gek is als je daar hun nooit aflatende nuchterheid naast plaatst. Iedere spits van Feyenoord die ooit scoort in een wedstrijd tegen Ajax zal z’n leven lang op handen worden gedragen, Winne is met de enorme muurschildering van zijn gezicht aan het Kruisplein bijna letterlijk het boegbeeld van de stad geworden, en in een bocht van de Nieuwe Binnenweg staan woorden van Jules Deelder – dichter, schrijver, voormalig nachtburgemeester en allround Rotterdams icoon – in blauw neonlicht te branden op een gevel: "De omgeving van de mens is de medemens."

Op diezelfde Nieuwe Binnenweg, niet ver van de dichtregel van Deelder, is afgelopen nieuwjaarsnacht een ander Rotterdams icoon doodgeschoten. Faisal Mssyeh – oftewel Feis – werd op 32-jarige leeftijd vermoord voor een café. Dat keiharde feit steekt wreed af tegen de overheersende onduidelijkheid en het verschrikkelijke onbegrip. Er zijn verschillende mensen aangehouden maar de politie weet nog niet wie de uiteindelijke schutter is. Hoe een omgestoten drankje tot een dodelijke schietpartij kon komen is ook nog een raadsel. En, op dit moment het belangrijkste, of zijn broertje Bilal – die na de schietpartij ook in levensgevaar verkeerde – volledig zal kunnen herstellen is ook nog maar de vraag.

Waar in ieder geval onmogelijk vraagtekens bij gezet kunnen worden is de enorme impact die het verlies van Feis heeft gehad op Rotterdam-West, de wijk waarin hij is opgegroeid. Er kwamen gisteren honderden vrienden, buren, belangstellenden, collega’s, stadsgenoten en fans met handen vol witte rozen en ballonnen naar het Heemraadsplein om samen te proberen het hoofdstuk van een gruwelijke gebeurtenis af te sluiten, en daarmee het hoofdstuk van een eeuwig blijvende bewondering te openen.

Er is veel te zeggen over de snikkende buurtbewoners die in een recordtempo deze herdenking op touw hebben gezet. Over de pijn in de stem van de imam op het podium, die zelfs te horen is voor de mensen die in de verste verte geen idee hebben wat de woorden die hij uitspreekt letterlijk betekenen. Over Winne, en over waar hij in hemelsnaam in z’n eigen verwoestende verdriet de kracht heeft gevonden om namens de moeder van Faisal en Bilal iedere aanwezige te bedanken voor de steun in deze verschrikkelijke tijd. Maar we kunnen het ook nog een keer hebben over iets wat de laatste week misschien te weinig naar voren is gekomen: over dat Feis jarenlang een van de beste rappers van Nederland is geweest.

'De favoriete rapper van je favoriete rapper' is een term die vaak valt als het gaat over Feis, maar in zijn geval dekt het niet helemaal de lading. Ja, hij is waarschijnlijk de favoriete rapper van jouw favoriete rapper, maar zijn werk is meer dan dat. Jouw favoriete rapper was waarschijnlijk niet jouw favoriete rapper als hij niet had kunnen leren van Feis z’n sterkste kant: het rauwe, meedogenloze vertellen van verhalen, zonder daarin bang te zijn om zichzelf kwetsbaar op te stellen. Hij twijfelt in zijn muziek aan zichzelf, zijn houding en de situaties waarin hij zich begeeft, maar tegelijkertijd vertelt hij daar gedetailleerd over zonder zijn trots, schaamte of spijt te willen verbergen.

Tak Takki is, ook los van al het sentiment rondom zijn dood, een van de beste Nederlandse straattracks ooit. En dat terwijl het in principe niet veel meer is dan het verslag van een doodnormale kantoordag: het afhandelen van salesprojecten, vraagtekens bij het managen van distributiekanalen, het netwerken met concurrenten en crisismanagement op het moment dat het fout gaat. Alleen is er in een kantoorpand waarschijnlijk nog nooit iemand geweest die in een hese stem tegen z’n collega zei: "Wat er is gebeurd, boys zijn opgerold. Duitse lokauto van een halve ton. Een korte achtervolging op de Hoofdweg, breek m’n simkaart en gooi m’n telefoon weg."

Feis heeft met zijn stem straatrap naar een volgend niveau getild, zonder in herhaling te vallen of op een bepaald moment te vervelen. Het is makkelijk voor bloedzuigers als Ebru Umar om bij een koelbloedige moord meteen met een vinger te wijzen en te zeggen dat dit een logisch gevolg is van het verheerlijken van het straatleven, maar ieder organisme met meer dan twee hersencellen hoort bij het luisteren naar zijn album Hard van Buiten, Gebroken van Binnen dat hij juist het tegenovergestelde doet.

Hij accepteert dat hij geen Superman is, probeert te leren van zijn fouten, en als hij ten einde raad toch vervalt in oude gewoontes probeert hij dat om te zetten naar muziek. Niet om daar geld mee te verdienen, maar om een bepaalde laag van de maatschappij te vertegenwoordigen. De vriend waar hij het over heeft in Loslaten bijvoorbeeld. Het nummer gaat over de wanhoop die je voelt als je iemand niet kunt helpen – vooral als je zelf jarenlang uit wanhoop op dagelijkse basis hebt geflirt met precies dezelfde gevaren en problemen.

Feis is in zijn carrière op toonaangevende momenten belangrijk geweest. Hij was de verfrissende tegenhanger van U-Niq op Klein, Klein Jongetje , volgde Winne overal toen hij met zijn debuutalbum de belangrijkste stem van een stad en een hele generatie werd, schitterde naast Hef op Op Een Missie, en was jaren later nog steeds de man waar Ronnie Flex als een van de grootste popsterren van het land tegenop kon kijken.

Rotterdamse, of zeg maar gerust Nederlandse hiphop heeft met het overlijden van Feis voor het eerst iemand met zo’n staat van dienst om te herdenken. Ondanks het vreselijke lot van de artiest is het zeker dat dit voor ontzettend veel inspiratie zal zorgen, waardoor Feis in principe onsterfelijk wordt. En gelukkig zag hij dat zelf ook:

De politie is nog steeds dringend op zoek naar beelden van de fatale schietpartij. Mocht je iets weten van deze avond, of beelden hebben die misschien kunnen helpen in de zoektocht naar de dader, neem dan contact op met de politie in Rotterdam. Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter .