Het zou een stap achteruit zijn als Lil Wayne 'Tha Carter V' uitbrengt

De ruzie van Lil Wayne met Birdman, over geld dat hij nog zou krijgen, duurt nu al zo lang dat het de grootheid van Wayne als rapper begint te overschaduwen. Als je bedenkt hoe productief Wayne is geweest in zijn carrière, is het feit dat een juridische strijd met zijn baas annex familielid relevanter is dan zijn muziek een goede indicatie van de impact van dat gevecht.

In 2014 spande Lil Wayne een rechtszaak aan tegen Birdman voor 51 miljoen dollar aan onbetaalde voorschotten en geld dat hem en artiesten op zijn label Young Money verschuldigd was. In datzelfde jaar leverde Wayne zijn langverwachte album Tha Carter V in, waarvoor hij geen voorschot kreeg en waar ook geen releasedatum voor werd gepland. Die rechtszaak bevestigde geruchten dat het niet boterde tussen de twee. Vanwege deze juridische problemen, was het Wayne onmogelijk om nieuwe muziek naar buiten te krijgen via streamingdiensten. Zijn laatste release, Dedication 6, waarop te horen was dat hij nog steeds een genadeloze rapper was, was exclusief te horen op DatPiff, een pionierende website voor mixtapes – een hartverscheurende situatie voor een artiest die zo’n enorme stempel drukte op de muziek van de generatie rappers die na hem kwam.

Nu is er een dubieus verhaal naar buiten gekomen waaruit zou blijken dat het Wayne eindelijk gelukt is om een soort schikking te treffen met Birdman. Laatstgenoemde had het laatste jaar al beloofd (weinig overtuigend) dat alles goed zou komen. Details van de schikking zijn nog niet officieel bevestigd, maar als we ervan uitgaan dat de eisen van Lil Wayne ingewilligd worden, zou hij spoedig af moeten zijn van contractuele verplichtingen aan Cash Money Records, wat betekent dat hij eindelijk zijn langverwachte dertiende studioalbum uit kan brengen. Toen dat nieuws bekend werd gemaakt, waren fans verheugd van Tha Carter V eindelijk het daglicht zou zien. Toch zal dat hem, vanwege alles wat er gebeurde sinds Wayne het album vier jaar geleden inleverde, niet veel goeds brengen, met uitzondering van het bevredigen van nostalgische gevoelens van fans. Het is geen goed idee voor een 35-jarige man wiens zakelijke en persoonlijke problemen publiekelijk zijn uitgezonden om alle dingen die er zijn gebeurd zomaar weg te laten.

Een van de hoogtepunten op het album A Seat at the Table van Solange was het moment waarop Lil Wayne ineens tevoorschijn kwam op Mad – een nummer over het recht om kwaad te zijn – om te praten over zijn problemen met Birdman, een tot dan toe onbekende zelfmoorpoging en de tol van roem. Zo open was Wayne nog niet vaak geweest in een verse. En het is niet bepaald gemakkelijk om naar te luisteren. Er zit een voelbare noodzakelijkheid in zijn overtuigingen als hij rapt:

“It’s hard when you only got fans around and no fam around / And when they are then they hands is out / And they pointing fingers, when I wear this fuckin’ burden on my back like a motherfuckin’ cap and gown.”

Hij eindigde de verse door het te hebben over neigingen uit het verleden om een einde aan zijn leven te maken, maar het voelde op een vreemde manier verfrissend. Alsof hij de pijn had laten gaan, en er daarom over kon praten. Het is onwaarschijnlijk dat Tha Carter V hier ook over gaat, en in het huidige klimaat van de rapwereld, waarin oude helden ons meer inzage geven in hun emoties, zou het de wereld goed doen als we het recht krijgen om te weten wat Waynes beproevingen, misstappen en overwinningen waren, nadat hij veel te publiekelijk ruzie maakte met een persoon die hem heeft opgevoed.

Dit is niet helemaal onontdekt terrein voor Wayne. Op zijn zeventiende maakte hij het nummer Fuck the World, over de moeilijkheden van een tienervader zijn en voor zijn familie moeten zorgen. Op I Miss My Dawgs, van Tha Carter, schreeuwde hij om zijn groep Hot Boyz, waar hij vervreemd van was geraakt. Het zat vol verhalen over zijn reis van nobody naar superster in New Orleans, die waarschijnlijk alleen hij, BG, Juvenile en Turk begrijpen. Toch voelde het bijzonder om zo dichtbij te mogen zijn bij een intiem gebaar als dat. In het nummer Georgia Bush uit 2006, richtte hij zich tot de Amerikaanse president, over de catastrofe van orkaan Katrina in zijn geboortestad. (“The white people smiling like everything cool / But I know people that died in that pool/ I know people that died in them schools”).

Er wordt weleens gezegd dat er een nieuw tijdperk aanbrak voor oudere rappers toen Jay-Z 4:44 uitbracht en het had over vreemdgaan, de angst om zijn kinderen tekort te doen en in therapie gaan. Sindsdien hebben artiesten als J. Cole hun meest volwassen werk gemaakt, die het heeft over het worstelen met zijn moeders alcoholisme op K.O.D. Recenter gebruikte Kanye West de cover van zijn nieuwe album ye om te delen dat hij worstelt met bipolaire stoornis. Maar een breekbare Lil Wayne heeft de potentie om meer te bereiken dan ‘volwassen’ hiphopfans.

Lil Wayne is een sjabloon voor de moderne hiphopster. Toen hij zich helemaal vol liet tatoeëren, volgde zijn fans en collega’s. Toen hij uitkwam voor zijn codeïnegebruik, volgden jongeren hem. Toen hij begon om Auto Tune te gebruiken, volgde de rest van de wereld. Met die wetenschap is het goed denkbaar dat een artiest als Lil Wayne, die openlijk heeft gepraat over drugsmisbruik, suïcidale gedachten (net als veel andere rappers op het moment) en doodlopende contracten met labels, degene zou zijn waar mensen naar zouden luisteren. En belangrijker: door dat te doen, zou hij nog meer verdriet kunnen loslaten dan toen hij op Mad van Solange rapte. En om daar te komen, hebben we niet zijn Tha Carter-serie nodig. We hebben een nieuwe, vrije, 2018-versie, bijna 36 jaar oude Wayne nodig.

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.