De laatste Sensation ooit: geitenkaas, Tiësto en een teken van God

De zekerheid dat ik nooit van mijn leven een editie van Sensation zou bezoeken, werd met de aankondiging dat de 2017-editie de laatste was hevig aan het wankelen gebracht. Ik weet dat ze het bij ID&T niet zo nauw nemen met de term laatste – Thunderdome krijgt vijf jaar na het definitieve afscheid gewoon een vervolg in november. Maar stel nou dat het voor Sensation écht afgelopen is. Dan zijn mijn kansen voorgoed verkeken. En dus ging ik. Voor de zekerheid. Zo werkt marketing.

Sensation vindt plaats in de Amsterdam ArenA. Dat is een voetbalstadion. In een ver verleden achtte ik voetbal belangrijk en bezocht ik alle thuiswedstrijden van BV Emmen. Daar rook je het gras, daar kon je de spelers bijkans aanraken. De ArenA is daar veel te groot voor. Je kunt er beter feesten geven.

Het mag geen verrassing heten, maar bij binnenkomst valt direct op dat iedereen in het wit gekleed is. Dat al dat wit mij angst in zou boezemen, had ik niet verwacht. Het voelt alsof je in een futuristische wereld bent terechtgekomen waar geen individuen bestaan, alleen maar massa's. Iets tussen Clockwork Orange en 1984. Het went opvallend snel. De menselijke geest is flexibel: zodra het tot hem doordringt dat er voorlopig niets aan de situatie zal veranderen, past hij zich zonder morren aan.

Ik draag een T-shirt van de Chileense krautrockband Föllakzoid. Op festivals als Lowlands is dat een garantie om zo nu en dan "gave band" naar je hoofd geslingerd te krijgen. Hier lijkt die naam niemand iets te zeggen. Wel zijn er enkele bezoekers die in mij David Guetta menen te herkennen. Ik kan moeilijk inschatten of hij door hen als held of als volslagen idioot wordt gezien. Uit angst voor het laatste besluit ik het niet te vragen.

Aan de vooravond van Sensation besef ik dat ik geen witte broek bezit. Waarom zou ik? Die kleur is hoogst onpraktisch. Je ziet elke vlek. Behalve witte vlekken, maar wat is nog wit tegenwoordig? Melk, tandpasta, badkamertegels; daar houdt het op. Ik app iedereen die ik ken. Niemand in mijn filterbubbel beschikt over een witte broek. Ik moet eraan geloven. Voor het eerst sinds twee jaar ga ik naar een kledingwinkel. Ik had er geen rekening mee gehouden dat ik niet de enige ben die zulke dingen pas op het laatste moment regelt. Bij C&A en H&M zijn vrijwel alle witte broeken uitverkocht. Ze hebben alleen nog maten voor reuzen en kabouters. Die houden kennelijk niet van Sensation. Ik zet mijn principes opzij en kijk ook even bij de Primark. Zelfs daar slaag ik niet.

De dag erna heb ik geen tijd om mijn zoektocht voort te zetten. Net op tijd herinnert een vriend zich dat hij ooit aan jiujitsu deed en zijn broek nooit heeft weggegooid. Hoewel de touwtjes tijdens de sanitaire stops geneigd zijn in het urinoir te gaan hangen, ben ik er dolgelukkig mee. Van de veertigduizend bezoekers zijn er hooguit enkele tientallen die niet volledig in het wit gekleed zijn. Zij lopen de hele avond voor lul.

Ik ben wat aan de late kant, de opening is al achter de rug en Sunnery James & Ryan Marciano draaien een afwisselende houseset. Het is ontzettend druk op het veld. Er is haast te weinig ruimte om te dansen. Gek genoeg lijkt vrijwel niemand dat als een probleem te ervaren. Ook als er bij Fedde Le Grand wat meer bewegingsruimte ontstaat, gaan de heupjes slechts mondjesmaat los. Aan zijn megamix, waarin hij de hele housegeschiedenis in sneltreinvaart voorbij laat trekken, kan dat niet liggen. De meeste bezoekers zijn blijkbaar niet gekomen om zichzelf negen uur lang in het zweet te werken. Even goede vrienden, maar ik vind het hoogst opmerkelijk.

In het midden van het stadion is een reusachtig decor opgetrokken dat zich laat omschrijven als de bovenste helft van een oog van een of ander onwerkelijk beest uit een groteske sciencefictionfilm. Het is zo indrukwekkend en allesomvattend dat de als highlights aangestipte visuele geintjes op de persbriefing – kooidanseressen, fonteinen, Ghostbuster-achtige mannetjes met CO 2-kanonnen – er volledig door worden opgeslokt. In de pupil van het oog draaien de dj's rondjes, zodat ze dan voor de ene, dan voor de andere helft van de ArenA zichtbaar zijn. Het voordeel is dat er een positieve energie vrijkomt als ze verschijnen, het nadeel dat het inkakt als ze aan de andere kant staan.

Bij wijze van pauze loop ik een rondje door de Deluxe-area. Dat is een soort vipruimte die ongeveer een kwart van het stadion beslaat en waar je enkel mag komen als je extra geld betaald hebt voor een Deluxe-bandje, dat overigens blauw is. Veel voordelen biedt zo'n bandje niet. De Deluxe-area onderscheidt zich nauwelijks van de rest van het stadion. Er zijn wat suffe privéfeestjes en de keuzemogelijkheden qua eten zijn wat ruimer; daarmee ben je er wel. Of je moet ervan houden om door een gemaskerde vrouw met een enorme vogelveer een tent in gelokt te worden. Ik word geblinddoekt, meerdere vrouwen kriebelen me met hun veren terwijl ze "ontspan je" en "Sensation" in mijn oor fluisteren. Dan klinkt een mannenstem: "Open your mouth". Het volgende moment kauw ik op een blok oude geitenkaas.

Op het veld begint Hardwell aan zijn set. Hij krijgt voor elkaar krijgt wat de rest niet lukt, en dat begint al bij de aankondiging. Op het moment dat zijn naam door het stadion galmt, verandert de sfeer van gelaten naar feestelijk. Als Hardwell het publiek vervolgens aanmoedigt de handen in de lucht te steken, wordt er een piek bereikt die ik zonder overdrijven euforisch zou willen noemen. Gek eigenlijk: zijn muziek boeit mij een stuk minder dan die van de vorige dj's en van dat handjesgedoe moet ik niets hebben, maar het uur dat Hardwell aan het roer staat geldt ook voor mij als het hoogtepunt. Op de tweede plek komt de speech van ID&T-baas Duncan Stutterheim, die er nog altijd niet bij lijkt te kunnen dat zijn bedrijfje dit toch maar mooi geflikt heeft. Hij houdt een warrig verhaal en juist dat maakt het mooi en oprecht, zeker op een avond waar iedere seconde van tevoren vastligt. Na zijn dankwoord kondigt Stutterheim de special guest aan. Ik geloof niet dat er bezoekers zijn die iemand anders dan Tiësto hadden verwacht en dus is hij het ook.

Axwell Λ Ingrosso sluiten aan met een behoorlijk harde set, die de dansvloer flink uitdunt. Hoewel ik van plan was te blijven voor de Ode To Sensation, de afsluiter met veertien dj's in een uur, laat ik mij op de mensenstroom mee naar buiten voeren. Bij de uitgang staan medewerkers van een christelijke anti-houseorganisatie met de uitstekend gekozen naam Naar House. Een jongen met een glimlach zo wit dat hij voor een tandpastareclame ongeloofwaardig zou zijn, drukt mij een flyer in handen waarop "een brief speciaal voor jou" staat. Het puntje op de j is een hartje en de brief is helemaal niet speciaal voor mij; iedereen krijgt zo'n flyer. Het is in de ik-vorm geschreven en ondertekend met "Je Schepper". Elk verwijswoord naar zichzelf begint hij met een hoofdletter. Ik begrijp dat gelovigen dat doen om hun god te eren en dat is prima, maar als je faket dat hij die brief zelf geschreven heeft, kun je dat beter niet doen. Nu voelt het toch een beetje megalomaan. Al moet ik toegeven dat Hij het decor van mijn fietstocht naar huis, met die okergele maan in die donkerblauwe lucht boven een landschap vol laaghangende mist, erg fraai geschapen heeft.

Wil je meer lezen over dit geweldige festivalseizoen? Dat kan hier.