Hela, wist je al dat Pepijn Lanen en Steven van Lummel een hartstikke leuk programma hebben gemaakt? Ze gingen naar Tokio, om daar dingen te ontdekken en die vervolgens te laten zien. De eerste aflevering, over seks, zag je al op VICELAND, het tv-kanaal van VICE. In de tweede aflevering gaan ze op zoek naar leuke muzikanten, zoals de Seppuku Pistols, die punk maken met traditionele Japanse instrumenten, of de rapper Akko Gorilla, die nogal veel energie heeft. Enfin, dat is dus vanavond te zien op je televisie om 22:00 uur. Maar voordat het zover is, spraken wij met Steven en Pepijn over Japanse muziek. Schenk een lekkere kop thee in en trek een doos Pocky-sticks open, dan zit je de rest van de middag gebakken.
Noisey: Jullie waren in Tokio om een tv-programma te maken. Vanavond is de tweede aflevering en die gaat over muziek. Jullie spreken bijvoorbeeld met de Japanse rapper Loota, die te horen is op It G Ma van de Koreaanse rapsensatie Keith Ape. Is dit eigenlijk niet meteen het bewijs dat het bij rap niet uitmaakt wat er gezegd wordt, als het maar een beetje stoer klinkt?
Pepijn Lanen: Nou, het ding met rap – en ik denk met muziek en kunst in het algemeen – is dat het gaat om een vibe, een gevoel. De sterkste tracks kunnen dat communiceren zonder dat je per se de betekenis snapt. Vaak gaan mensen op hun tiende, twaalfde naar rap luisteren. Natuurlijk snap je dan niet wat er gezegd wordt. Zelfs als het in het Nederlands is. Het gaat puur om de intentie. Daarom identificeren kids zich er ook zo snel mee.
Steven van Lummel: Soms is het ook zeer teleurstellend. Dan klinkt het heel vet in het Japans, en uiteindelijk zeggen ze gewoon iets als "blikkie bier, blikkie blikkie bier". Hmm, dat zou eigenlijk nog wel tof zijn, misschien is dit niet het beste voorbeeld.
Pepijn: Ik las een keer de biografie van Prodigy, van Mobb Deep, daar legt-ie ook dingen uit over wat-ie zegt in teksten. Veel van die dingen waarvan ik dacht: wow, wat is dit voor gekke, mysterieuze shit, gaat dan gewoon over gasten bij hem in de buurt. Jammer. Jullie hadden ook een ontmoeting met Akko Gorilla, een Japanse rapper met een apenthema. Hoe kwam je bij haar terecht?
Pepijn: Twee jaar geleden was ik in Tokio bij fotograaf Yone in zijn studio. Ik moest wiet roken van hem, omdat ik uit Amsterdam kwam. Hij zette allemaal video's op, en daar zat Akko Gorilla tussen. Ik zat helemaal op het randje van paranoia: een meisje van zeventien met baggy kleren – dat is nu weer helemaal hip, maar toen dacht ik: hè? Is dit een ding? Die beats klonken ook heel hoekig en jaren negentig, maar toch ook nieuw, en er was een gast in een apenpak. Ik was helemaal geobsedeerd, dus toen we naar Japan gingen, moest ik haar echt ontmoeten.
Steven: Zij is tof, man. Het grappige is: tijdens het interview was er wel iemand bij om te vertalen, maar dat was allemaal een beetje houtje-touwtje, dus pas na afloop, toen wij de vertaling zagen, snapten we wat ze bedoelde. Deze aflevering gaat vooral over Japanse rap, maar hoe zit het met andere genres? Wie is je favoriete Japanse artiest?
Pepijn: Dat is Ryuchi Sakamoto, die ook in Yellow Magic Orchestra zat, maar ook heel veel solo heeft gedaan. Mijn favoriete nummer van hem is Paradise Lost.
Pepijn Lanen: Nou, het ding met rap – en ik denk met muziek en kunst in het algemeen – is dat het gaat om een vibe, een gevoel. De sterkste tracks kunnen dat communiceren zonder dat je per se de betekenis snapt. Vaak gaan mensen op hun tiende, twaalfde naar rap luisteren. Natuurlijk snap je dan niet wat er gezegd wordt. Zelfs als het in het Nederlands is. Het gaat puur om de intentie. Daarom identificeren kids zich er ook zo snel mee.
Steven van Lummel: Soms is het ook zeer teleurstellend. Dan klinkt het heel vet in het Japans, en uiteindelijk zeggen ze gewoon iets als "blikkie bier, blikkie blikkie bier". Hmm, dat zou eigenlijk nog wel tof zijn, misschien is dit niet het beste voorbeeld.
Pepijn: Ik las een keer de biografie van Prodigy, van Mobb Deep, daar legt-ie ook dingen uit over wat-ie zegt in teksten. Veel van die dingen waarvan ik dacht: wow, wat is dit voor gekke, mysterieuze shit, gaat dan gewoon over gasten bij hem in de buurt. Jammer. Jullie hadden ook een ontmoeting met Akko Gorilla, een Japanse rapper met een apenthema. Hoe kwam je bij haar terecht?
Pepijn: Twee jaar geleden was ik in Tokio bij fotograaf Yone in zijn studio. Ik moest wiet roken van hem, omdat ik uit Amsterdam kwam. Hij zette allemaal video's op, en daar zat Akko Gorilla tussen. Ik zat helemaal op het randje van paranoia: een meisje van zeventien met baggy kleren – dat is nu weer helemaal hip, maar toen dacht ik: hè? Is dit een ding? Die beats klonken ook heel hoekig en jaren negentig, maar toch ook nieuw, en er was een gast in een apenpak. Ik was helemaal geobsedeerd, dus toen we naar Japan gingen, moest ik haar echt ontmoeten.
Steven: Zij is tof, man. Het grappige is: tijdens het interview was er wel iemand bij om te vertalen, maar dat was allemaal een beetje houtje-touwtje, dus pas na afloop, toen wij de vertaling zagen, snapten we wat ze bedoelde. Deze aflevering gaat vooral over Japanse rap, maar hoe zit het met andere genres? Wie is je favoriete Japanse artiest?
Pepijn: Dat is Ryuchi Sakamoto, die ook in Yellow Magic Orchestra zat, maar ook heel veel solo heeft gedaan. Mijn favoriete nummer van hem is Paradise Lost.
Advertentie
Is hij ook je favoriete lid van Yellow Magic Orchestra?
Pepijn: Nou, ik vind Yukihiro Takahashi, de drummer, ook heel tof en de bassist, Haruomi Hosono eigenlijk ook. Maar Sakamoto heeft het meeste uitgebracht. Hele toffe popliedjes maar ook progressieve synth-muziek én hele mooie soundtracks, dus ik vind hem de tofste. Het is ook nog eens een hele coole guy die interessante dingen te zeggen heeft over muziek. Tegelijkertijd heeft-ie superveel gedaan en hij is enorm veel gegroeid. Hij brengt platen uit sinds eind jaren zeventig. Je hebt ook artiesten die zo lang bezig zijn en alleen maar platen uitbrengen met gitaar en zang, maar hij is dus enorm ontwikkeld in zijn vakgebied, dat vind ik heel tof. En jij, Steven?
Steven: Ik luister geen muziek.Ah.
Steven: Nee, ik zit een videoclip op te zoeken van DDDDragon, een punkband die ik heel tof vind. Hun clips zijn sick. Kijk maar!Pepijn: Nobuo Uematsu vind ik ook heel vet. Hij heeft heel veel soundtracks gemaakt van games. Bijvoorbeeld die van Final Fantasy VII. Deze track vind ik erg goed: Those Chosen by the Planet.Spannend muziekje.
Steven: Oh, en Tatsuro Yamashita. Die is zo vet. Dromerig, absurd en toegankelijk.
Pepijn: Ja, dat is wel mijn favoriete popartiest. Het nummer Love Talking. En qua Japanse rappers: Akko Gorilla en Loota.Zijn er eigenlijk veel Japanse rappers, of was dat het wel?
Pepijn: Heel veel, maar het is niet zoals in Korea. Daar is rap echt heel erg groot en heb je ontzettend veel rappers. In Japan heb je een paar hele grote gasten en heel veel gasten die er wel mee bezig zijn, maar die ook nog dingen ernaast doen. Wat is dit? Is dit ook Akko Gorilla?
Steven: Nee, kijk maar even.
Pepijn: Nou, ik vind Yukihiro Takahashi, de drummer, ook heel tof en de bassist, Haruomi Hosono eigenlijk ook. Maar Sakamoto heeft het meeste uitgebracht. Hele toffe popliedjes maar ook progressieve synth-muziek én hele mooie soundtracks, dus ik vind hem de tofste. Het is ook nog eens een hele coole guy die interessante dingen te zeggen heeft over muziek. Tegelijkertijd heeft-ie superveel gedaan en hij is enorm veel gegroeid. Hij brengt platen uit sinds eind jaren zeventig. Je hebt ook artiesten die zo lang bezig zijn en alleen maar platen uitbrengen met gitaar en zang, maar hij is dus enorm ontwikkeld in zijn vakgebied, dat vind ik heel tof. En jij, Steven?
Steven: Ik luister geen muziek.Ah.
Steven: Nee, ik zit een videoclip op te zoeken van DDDDragon, een punkband die ik heel tof vind. Hun clips zijn sick. Kijk maar!Pepijn: Nobuo Uematsu vind ik ook heel vet. Hij heeft heel veel soundtracks gemaakt van games. Bijvoorbeeld die van Final Fantasy VII. Deze track vind ik erg goed: Those Chosen by the Planet.Spannend muziekje.
Steven: Oh, en Tatsuro Yamashita. Die is zo vet. Dromerig, absurd en toegankelijk.
Pepijn: Ja, dat is wel mijn favoriete popartiest. Het nummer Love Talking. En qua Japanse rappers: Akko Gorilla en Loota.Zijn er eigenlijk veel Japanse rappers, of was dat het wel?
Pepijn: Heel veel, maar het is niet zoals in Korea. Daar is rap echt heel erg groot en heb je ontzettend veel rappers. In Japan heb je een paar hele grote gasten en heel veel gasten die er wel mee bezig zijn, maar die ook nog dingen ernaast doen. Wat is dit? Is dit ook Akko Gorilla?
Steven: Nee, kijk maar even.
Advertentie
Wow, zo tergend dat ze wel loopt, maar niet vooruit komt, dit is verschrikkelijk. Ik kan hier helemaal niet tegen. Wie is dit?
Steven: Wednesday Campanella.
Pepijn: Hé, hoe kom ik op het internet hier? De deur door en dan links.
Steven: Ja, er is een aparte ruimte, een rode ruimte, en daar moet je in de azijn gaan staan. Je mag wel iets op mijn computer opzoeken.
Pepijn: Even denken hoor. Oja, Ken Ishii natuurlijk. Hoe heet die pokoe ook alweer? Extra? Die moet er ook bij.Steven: Hoeveel liedjes wil je eigenlijk hebben?Veertig.[Pepijn zit druk te typen]Steven: Nou, Pepijn, je komt er steeds lekkerder in.
Pepijn: Ik heb deze nog:Hoeveel hebben we er nu?
Pepijn: Veertig. We hebben nog tien minuten. Weet iemand nog een mop? Doen ze in Japan eigenlijk aan moppen?
Pepijn: Nou, ze hebben een heel raar gevoel voor humor. Sommige dingen vinden ze heel grappig, maar dan lijkt het voor mij meer alsof een kind een mop vertelt. Het is belangrijker dat je ziet dat de elementen er zijn, dan dat het je direct aanspreekt om te gaan lachen.
Steven: Het is vaak gewoon onderbroekenlol. Scheten laten in iemands gezicht, kinderen laten struikelen in een modderpoel waar dan allemaal giftige slangen in zitten, iemands nier eruit snijden terwijl-ie perfect gezond is.Haha! Jullie mogen nog één lied zeggen en dan ben ik er klaar mee.
Pepijn: Oké: dit is Drop van Cornelius, een heel mooi voorbeeld van hoe ze daar met popmuziek bezig zijn. Ik kwam hier begin 2000 mee in aanraking.
Steven: Wednesday Campanella.
Pepijn: Hé, hoe kom ik op het internet hier? De deur door en dan links.
Steven: Ja, er is een aparte ruimte, een rode ruimte, en daar moet je in de azijn gaan staan. Je mag wel iets op mijn computer opzoeken.
Pepijn: Even denken hoor. Oja, Ken Ishii natuurlijk. Hoe heet die pokoe ook alweer? Extra? Die moet er ook bij.Steven: Hoeveel liedjes wil je eigenlijk hebben?Veertig.[Pepijn zit druk te typen]Steven: Nou, Pepijn, je komt er steeds lekkerder in.
Pepijn: Ik heb deze nog:Hoeveel hebben we er nu?
Pepijn: Veertig. We hebben nog tien minuten. Weet iemand nog een mop? Doen ze in Japan eigenlijk aan moppen?
Pepijn: Nou, ze hebben een heel raar gevoel voor humor. Sommige dingen vinden ze heel grappig, maar dan lijkt het voor mij meer alsof een kind een mop vertelt. Het is belangrijker dat je ziet dat de elementen er zijn, dan dat het je direct aanspreekt om te gaan lachen.
Steven: Het is vaak gewoon onderbroekenlol. Scheten laten in iemands gezicht, kinderen laten struikelen in een modderpoel waar dan allemaal giftige slangen in zitten, iemands nier eruit snijden terwijl-ie perfect gezond is.Haha! Jullie mogen nog één lied zeggen en dan ben ik er klaar mee.
Pepijn: Oké: dit is Drop van Cornelius, een heel mooi voorbeeld van hoe ze daar met popmuziek bezig zijn. Ik kwam hier begin 2000 mee in aanraking.
Okido! Bedankt!
'Tokyayo' is elke donderdag om 22:00 uur te zien op VICELAND, ons kanaal dat je vindt op Ziggo kanaal 26 en Caiway kanaal 22 in Nederland, en Telenet kanaal 21 en Proximus kanaal 104 in België. Behalve op VICELAND, is de serie ook in z'n originele web-format te zien op tokyayo.flabber.nl.