‘Loud & Proud: Eastside Underground’ vertelt over de Twentse hardcore-geschiedenis

Gabber is de grootste jeugdcultuur die ooit op Nederlandse bodem is ontstaan. Van 1990 tot kort voor de millenniumwisseling noemde een groot deel van de jongeren zich gabber, totdat happy hardcore opkwam en er allerlei parodieën werden gemaakt op hun geliefde stroming. Het einde van een tijdperk brak aan, en van de eens zo grote gabbercultuur bleef weinig over. Toch, in het oosten van ons land, was er een handvol mensen die niet van plan was de handdoek in de ring te gooien. Op initiatief van Erkan Coskunsu (alias: MC Syco) begon Eastside Underground in 1998 feesten te organiseren in Twente. De oorspronkelijke naam was Hardcore Madness, maar daarmee zou de piepjonge organisatie nooit een locatie kunnen krijgen aangezien hardcore een slechte naam had gekregen. Het compromis werd Oldschool Madness. De feesten onder die titel werden al snel een begrip in Twente en omstreken. De bekendste hardcore-dj ter wereld, Angerfist, legde er zelfs zijn allereerste plaatjes op de draaitafel.

Nu, bijna twintig jaar later, bestaat Eastside Underground nog steeds. Om te zorgen dat hun verhaal nooit verloren gaat, heeft dj Thomas Busschers (Crossfiyah) de rijke geschiedenis van Eastside Underground vastgelegd in een documentaire, die vandaag bij ons in première gaat. In Loud & Proud: Eastside Underground zie je schitterende archiefbeelden van de Oldschool Madness-feesten voorbijkomen en komen alle noemenswaardige betrokkenen uit die tijd aan het woord.

Ik ging langs in Hengelo om kennis te maken met de mensen die medeverantwoordelijk zijn voor het behoud van de hardcore. In het huis van dj Maurice Daniluk (Osiris) sprak ik hem, MC Syco, Crossfiyah, en Michel van den Berg (Vinyl Junk), nadat we eerst de documentaire hadden gekeken.

Noisey: Hoe is Loud & Proud: Eastside Underground ontstaan?
Michel: Erkan post bijna iedere dag ‘günaydın world’ op Facebook, dat betekent: goedemorgen wereld. Iemand had toen een afbeelding gemaakt waarop ‘Günaydın world, het verhaal van de hardcore’ op een boek stond. In de reacties onder die post ging iedereen vervolgens aan de haal met het idee dat er een boek over ons geschreven zou worden.
Thomas: Toen zei ik dat ik er wel een documentaire over wilde maken. Dat deed ik eigenlijk als minor voor mijn opleiding, maar dat liep behoorlijk uit de hand. Ik heb alles zelf gedaan: het filmen, editen, geluid, noem maar op. Dat was eigenlijk veel te veel werk. Het was ook meer een passieproject dan dat ik het voor school deed, want ik heb een negen als eindcijfer, maar ben vooral heel blij dat deze geschiedenis nu vastgelegd is.

In het begin van de documentaire horen we dat het niet goed ging met hardcore en dat het zelfs een hele slechte naam had. Vertel eens over die tijd.
Erkan: Er was niks meer over in 1998. Ik was daarvoor MC bij de Shadowlands Terrorists, maar er kwamen geen boekingen meer binnen. Alles lag op zijn gat en niemand wilde met hardcore geassocieerd worden.
Michel: Er was echt een terugval in de hardcore-scene, die was in het hele land doodgeslagen. Dat deed pijn.

Hoe hebben jullie toen toch weer feesten kunnen organiseren?
Erkan: Het was ondenkbaar om bij een locatie te vertellen dat je een hardcorefeest wilde organiseren, dan moest het echt een afgetrapte plek zijn waar ze snel wat wilden verdienen. Toch kregen we de mensen van Metropool zo ver dat we daar een feestje konden geven. Een aantal jaar later was het iedere editie stampvol.

Hoe zagen die hoogtijdagen eruit?
Erkan: Het was uniek! Rond 2005 hadden we standaard 2000 man binnen. Geen social media, weinig middelen, maar toch iedere editie vol.
Thomas: Nu besteedt ieder feest veel aandacht aan marketing, maar voor Oldschool Madness hadden we alleen flyers.
Michel: Partyflock hielp daar wel een beetje bij, maar dat ontstond iets later volgens mij. Dat is trouwens ook Twents, hè!

Waren jullie landelijk bekend?
Michel: In de scene zeker. Ik hoorde weleens verhalen van dj’s die andere boekingen afzegden omdat het bij Oldschool Madness veel vetter was dan in bijvoorbeeld Alkmaar.
Thomas: Er was ook een anekdote over een bekende dj die de docu niet heeft gehaald. Hij was bij een feest van ons, en hij wilde niet meer weg! Om zes uur ’s ochtends stond hij na afloop nog aan de bar en verzocht de beveiliging hem vriendelijk of hij alsjeblieft weg wilde gaan. Hij vond het veel te mooi!

Ik proef best een beetje trots bij jullie.
Michel: Dat zijn we allemaal ook wel, maar daar loopt niemand mee te koop. Het mooiste vind ik dat we zoveel mensen bij elkaar hebben gebracht. Er zijn huwelijken en kinderen voortgekomen uit relaties die op onze feesten ontstonden.
Maurice: En er zijn best wat carrières bij Eastside Underground opgestart.
Thomas: Ik ben daar ook apetrots op, ook al kwam ik er later bij. Het is fantastisch hoe iedereen altijd met elkaar omgaat. Wat het hele gebeuren zo siert, is dat er geen arrogantie in zit. Als je naast je schoenen loopt, word je al gauw gecorrigeerd.
Michel: Dat is ook wel een beetje de Twentse cultuur.

Waren er ook tegenslagen naast al dat moois?
Erkan: Rond 2006 heeft Stormfront anderhalf jaar achter me aangezeten. Dat was een rare tijd, we namen toen altijd knuppels mee in de auto. Ik werd een keer bekogeld met bierflesjes, waarna ik het publiek in sprong en slaags raakte. Ik dacht niet eens aan onze veiligheid, het was hel. Er zijn ook voorbeelden van andere dj’s. Darkraver werd volgens mij eens in zijn gezicht gespuugd en een ander zag bij een optreden in België allemaal gekken met Hitler achterop hun bomberjack.
Maurice: Het was een periode, maar zo snel als het kwam was het gelukkig ook weer weg.

Maar ondanks dat bleef er altijd een leuke sfeer binnen jullie groep?
Thomas: Het was heel hecht en inclusief, maar er werd ook geouwehoerd hoor. Ik draaide voor het eerst in een jeugdcentrum in Hengelo tijdens een dj-cursus. Daar zit ook een flink stuk over in de documentaire. Toen zag ik deze gasten en dacht ik: oh wow, dat zijn de organisatoren van Oldschool Madness! Meteen daarna maakte ik alleen nog maar fouten in mijn set omdat ik nerveus werd. Iemand riep toen: “Dat wordt geen draaien op Eastside Underground hoor!”
Michel: Haha, ja. Dat hoorde er een beetje bij, we maakten elkaar helemaal gek.

Stroomt de Eastside Underground nog evenveel door jullie aderen als toen? Erkan: Het is een deel van ons leven geworden, een levensstijl eigenlijk. Ik MC al 25 jaar, en ik zit nog steeds in de scene. Af en toe wil iemand met je op de foto, dan denk ik: fuck, man, ik ben gewoon 41. Mijn vrouw is weer zwanger dus krijg ik er straks een derde kind bij. Jij bent nog ouder, Michel! Maar we zijn nog steeds rock-’n-roll, weet je? Het herstel na een feest duurt een week. Het is eendracht, en dat voelt goed. Ik wilde altijd mensen bij elkaar brengen en dat doen we nog steeds.

Thomas: We gingen ooit een dag vrijwilligerswerk doen. Ik was doodziek, dus ik belde Erkan om me af te melden. “Niks mee te maken,” zei hij. “Die mensen wachten op jou dus je zorgt maar dat je klaar staat. Ik sta om 9 uur voor je deur.” Dat kenmerkt eigenlijk de hele organisatie heel erg.

Michel: Het zit gewoon goed, het is een onderdeel van je leven. Het logo van Eastside Underground mogen ze op mijn grafsteen zetten. Ik zei het laatst nog, dat we moeten nadenken over onze oude dag. Ik wil met deze jongens in het bejaardentehuis zitten, met z’n allen in dezelfde hut. Dan zijn we allemaal doof en hebben we looprekjes, maar gaan we natuurlijk geen bingo spelen.

Maurice: Nee, dan starten we weer een radiozender! Bekijk hierboven 'Loud & Proud: Eastside Underground'.