Foto’s van mijn tijd met een crystalmethdealer in Vancouver

Downtown Eastside, de armste buurt van Vancouver, is berucht om de enorme hoeveelheid daklozen die zich er ophouden, waarvan er veel psychische problemen hebben of verslaafd zijn. Het lijkt me een verschrikkelijke plek voor vrouwen, misschien komt dat omdat ik de heftige maar fascinerende fotoserie Heroines van Lincoln Clarke heb gezien, waarin de vrouwelijke heroïneverslaafden van deze buurt geportretteerd zijn. Een andere fotograaf, Matthew Desouza, bracht er tijd door met Diablo, een 32-jarige crystalmethverslaafde en dealer. Ik was benieuwd wat Matthew vond van de buurt en we spraken over sigaretten als valuta, de jungle die McDonald’s heet en de levendige foto’s die hij schoot toen hij met Diablo en zijn vrienden rondhing.

VICE: Hoe begon je vriendschap met Diablo?
Matt Desouza: Ik hing al een beetje in die buurt rond voor een verhaal, in de McDonalds om de hoek. Ineens kwam Diablo binnenlopen en ging op de stoel tegenover me zitten. Het eerste wat hij zei was: “Wil je wat jib?” Ik vroeg hem: “Jib, wat is dat?” Waarop hij antwoordde: “Crystal.”

Ik sloeg het aanbod vriendelijk af, maar hij wilde me de crystal meth wel laten zien. Dat was een van de eerste foto’s die ik in deze buurt maakte.

Ik vroeg hem wat hij de rest van de dag van plan was te gaan doen, en hij vertelde dat hij op een vriend wachtte, en waarschijnlijk ook wat crystal meth zou kopen en verkopen. Toen ik vroeg of ik misschien mee mocht en foto’s van hem mocht maken, vond hij dat geen probleem.

Diablo en zijn vrienden vonden het dus prima dat je ze fotografeerde?
Ik zou niet willen beweren dat Diablo indruk probeerde te maken, maar hij vond het hartstikke oké. Hij stelde me aan iedereen voor als zijn vriend Matt, de fotograaf. Een ventje die bezig was zijn sigaret op te roken dacht dat ik misschien een undercoveragent was, maar Diablo stelde hem gerust: “Hij is cool, maak je geen zorgen.”

Even later kwam er een meisje naar de McDonald’s, terwijl Diablo en twee vrienden daar hingen. Ze vroeg Diablo om wat meth, maar hij gaf haar alleen maar een sigaret. Daar heb ik een foto van gemaakt. Hij noemde haar bij haar voornaam, dus ik denk ook dat hij haar al kende.

Sigaretten zijn een betaalmiddel in deze buurt. Mensen kwamen naar Diablo voor een sigaret en hij ruilde die dan voor hun trui. Een sigaret kost een trui. Even verderop is een soort rommelmarktje, waar ik Diablo een hele zak vol kleren zag leeggooien. Hij verkocht alle kleding die hij eerder in ruil voor een sigaret had gekregen. Soms krijgt hij er op de markt geld voor, soms krijgt hij er ook weer sigaretten of andere dingen voor.

Hoe zit het met die McDonald’s waar Diablo zoveel tijd doorbrengt?
Diablo zegt altijd dat dit zijn McDonald’s is, dat hij de boel er runt. Hij hangt er rond, koopt en verkoopt zijn drugs – hij gebruikt er zijn drugs zelfs. Het gaat er best heftig aan toe, terwijl de werknemers die langslopen om de tafels schoon te maken niet eens met hun ogen knipperen. Ik denk dat Diablo wel gelijk heeft als hij zegt dat hij er alles kan maken.

Mensen komen hierheen om van Diablo chrystal meth te kopen. Elke keer dat ik hem moest vinden, ging ik naar de McDonald’s, en negen van de tien keer was hij er dan ook. Ik heb hem een paar keer drugs zien verkopen in de McDonald’s, maar hij slaapt er ook, en wast zich bij de gootsteentjes van de wc’s.

Woont Diablo in deze McDonald’s?
Hij heeft geen ander onderdak. Op de foto van de trappen zie je waar hij slaapt. Zie je die twee barsten in het cement? Hij legt er altijd wat karton overheen, en dat noemt hij zijn huis.

Wat heeft tijdens je tijd met Diablo en zijn vrienden de meeste indruk gemaakt?
Hoe verneukt het leven van de meeste junks ook is, het zijn oprechte mensen. Het is jammer dat ze verslaafd zijn, want ik heb ook goede kanten van ze gezien: ze waren vriendelijk en open, ze praatten vaak met me. Soms kwamen ze coherent over, dat was leuk. Diablo vertrouwde me volledig en liet me hem en zijn vrienden fotograferen, dat kom je ook niet iedere dag tegen.