Kevin is het bewijs dat de aanhouder wint, en wint, en wint, en wint

Nederlandse hiphop is in de afgelopen jaren uitgegroeid van ondergeschoven kindje tot het leukste en snelst bewegende circus in de entertainmentwereld. Omdat alleen verveelde scholieren die praktisch wonen op Instagram en VICE-redacteuren genoeg tijd hebben om van alles op de hoogte te blijven, vissen wij elke maand de zoetste of zuurste krenten uit de enorme pan met pap. Met vandaag, in het maandoverzicht van september, onder andere een daverend applaus voor de consistentie van Kevin en Lijpe, en Kid de Blits die jou en zichzelf een spiegel voorhoudt. 

Applaus voor consistentie 

Kevin draagt z’n succes zeer stijlvol. Begin deze maand was hij te gast bij ons op kantoor om een aflevering van Het VICE Interview op te nemen en zelfs in een joggingpak en op sandalen straalt hij iets onoverwinnelijks uit. Z’n haar is langer dan in z’n begindagen, maar nu beter verzorgd en netjes in een staartje vastgezet – een passende evolutie na vier albums die achtereen binnenkwamen op nummer 1 in de Album Top 100. 

Grote Versnelling is de meest recente en opnieuw een enorme klapper. Qua aandacht in ieder geval; het is niet alsof Kevin het muzikaal ineens over de EDM-boeg heeft gegooid of nu wel overal het achterste van z’n tong laat zien. Qua stijl, onderwerpen, lengte en indeling ligt dit album in hetzelfde straatje als z’n voorganger, Animal Stories, en dat is interessant om een paar verschillende redenen. 

Kevin is bijvoorbeeld niet per se een extreem verhalende rapper, maar hij moet het wel – hoe vanzelfsprekend dit misschien ook klinkt voor een rapper, maar bear with me – hebben van wat hij zegt, en van de manier waarop. Het is vrij uniek en bewonderenswaardig dat het lukt om twee lange en in vorm en onderwerpen bijna identieke platen te maken, zonder te vervelen of gemakzuchtig in herhaling te vallen. En het is nog knapper als je weet dat er maar een jaar tussen deze albums zit, en dat er in dat jaar niet kon worden opgetreden en het leven van een artiest dus niet automatisch glamoureus of inspiratievol is geweest. 

Uitdaging zoeken in wat je doet wordt gezien als heilig, voor artiesten. Kanye wordt vaak aangehaald: hij wordt geprezen om hoe totaal verschillend en vernieuwend zijn projecten zijn, maar ik denk dat het ook goed is om af en toe te applaudisseren voor iemand die consistent een niveau weet aan te tikken dat zowel commercieel als artistiek blijft aanspreken, zonder zichzelf helemaal opnieuw uit te moeten vinden. De vraag is alleen: hoelang kun je dit volhouden? Kevin antwoordde in het interview dat ik met hem had dat het voor hem niet de vraag is hoelang hij dit vol kan houden, maar vooral hoelang hij dit leuk blijft vinden. Hopelijk voor ons is dat nog een tijdje. 

Hoogtepunten zijn de twee openingstracks, waarin hij reflecteert op het succes en op hoe snel dat vanzelfsprekend is geworden voor hem en z’n omgeving, topsingle Fisherman natuurlijk, de verse van Murda op HSR Freestyle, maar wat er voor mij echt bovenuit steekt is de negende track, Te Laat. 

In essentie is het een liefdesliedje, maar eigenlijk gebruikt Kevin zijn gevoelens voor dit meisje om ook kritisch te zijn op zichzelf, en op z’n muziek. Hij kan dan wel de grootste rapper van het land zijn, maar zijn uitdaging ligt vooral in hoe hij dat kan doen zonder een versie van zichzelf te laten zien waar hij niet voor de volle honderd procent achter staat. Hij rapt:

Grote ontbrekende op dit album is Lijpe. Kevin en hij zijn twee handen op een zeer welvarende moneybuik, en vormen een van de meest aansprekende duo’s van dit land, maar helaas is er nu even geen samenwerking. Niet getreurd: ook Lijpe bracht deze maand een album uit, waarover ongeveer hetzelfde valt te zeggen. Consistentie en op regelmatige basis precies geven wat je honderdduizenden fans willen is een makkelijkere, veiligere en vooral beter te plannen strategie, en op dit moment de sleutel naar succes die het beste te grijpen is. 

Applaus voor een gebrek aan consistentie 

Op de carrière van Kid de Blits is geen peil te trekken, zeker niet in vergelijking met Kevin en Lijpe. Hij is aan de ene kant een soort eeuwige, niet ingeloste belofte in de schaduw van Ronnie Flex en Shirak die heel wat dubieuze muzikale keuzes heeft gemaakt, maar aan de andere kant ook een van de weinige rappers waarbij je aan het begin van een zin nooit weet waar die gaat eindigen. Begin deze maand was hij te gast bij Rotjoch en, eerlijk is eerlijk, wat hij daar deed is van een niveau dat nog maar zelden wordt waargenomen. 

Op z’n tweede beat (duidelijk erg geinspireerd door 4pm in Calabasas van Drake), die begint rond 2:30, vertelt hij heel duidelijk en niet geremd door zelfbescherming over hoe de afgelopen jaren voor hem waren. Wat hier vet aan is, is dat het niet echt duidelijk is of hij het tegen de luisteraar of tegen zichzelf heeft; het is een soort motivational speech die je in de spiegel geeft als je op het punt staat om iets te doen waarvan niemand denkt dat je het (nog) in je hebt. 

De lessen die je hieruit kan halen? Als je jezelf kwijt bent ga je jezelf echt niet terugvinden door je haar blond te verven; als je liever indruk wil maken op de mensen van Top Notch dan op je luisteraars ga je sowieso altijd verliezen; iedereen kan het maken want zelfs Bizzey heeft een fan-account; zoek erkenning nooit buiten jezelf; blijf altijd uit de buurt van Gio Latooy; geef jezelf een keer de schuld van alle fouten die je maakt; en, superbelangrijk: je bent nooit de enige die niet kan wachten op meer succes.

Stynstynstynstyn

September is een sicke maand voor Styn. Hij wordt sowieso al jaren gezien als een van de grootste productietalenten van het land en een soort muzikaal wonderkind, maar nu staat hij op een pokoe met Abel en Lil B (!!!!) en is hij ook aan het experimenteren met een nieuw format op z’n instagrampagina. Althans, nieuw, nou, het concept is eeuwenoud maar hij doet het op zo’n sicke manier dat er wat mij betreft een nieuwe pagina in het geschiedenisboek mag worden opengeslagen. 

Hij pakt Nederlandse tracks, eigenlijk zonder uitzonderingen cultklassiekers, om de vocalen los te trekken van de originele beat en er z’n eigen creaties onder te zetten. Het werkt extreem goed bij deze legendarische sessie van Mocromaniac, deze Wilde Westen-klassieker en deze bars uit de tijden dat Boef nog een rijbewijs had, maar het onbetwiste hoogtepunt is zijn versie van de Hi The Pickup-sessie van de Lefensmannen.

Oh man, de tijden dat Hummerlimousines en Def Major nog twee dingen waren om rekening mee te houden – wie zou er geen moord plegen om terug te kunnen keren naar toen? Bijkomend voordeel: nu het reële optie is dat er nieuwe verkiezingen komen, is het altijd goed om in je oren te knopen wat Ronnie Flex zegt: presidenten liegen ook, lieve mensen. 

Pepepepepeparty till I die

Nu ik het toch over de Lefensmannen heb: er is deze maand iets geweldigs gebeurd in de podcast van Cartiez. Sinds kort presenteert hij op FunX een show die sowieso het beluisteren waard is, maar het concept heeft gepiekt toen hij Ame Bibabi uitnodigde. Ze was met haar track Chin Up High al weken de heetste meme in town, maar live werkt het zo onvoorstelbaar goed en bewijst ze eens te meer: je kan grappen maken over iemands muziek, maar die grappen blijven alleen plakken als de muziek je heel stiekem diep in je ziel raakt en daar definitief blijft wonen.